ฉันนึกอยากเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะพักหลังนี้ฉันเจอหลายๆ คนที่เจอหลายๆ ปัญหาแตกต่างกันออกไป บางคนสิ้นหวัง บางคนหมดหวัง บางคนแก้ปัญหาในทางที่ผิด (ฉันไม่ใช่ศิราณีหรอกนะ แต่ทั้งเพื่อนและตัวเองก็เจ้าปัญหาพอกัน ฮา...) แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงจะมีใครสักกี่คนที่มีชีวิตโรยด้วยกลีบกุหลาบ สมหวังไปซะทุกอย่าง และได้อะไรมาตามที่หวังโดยไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้บ้างมั๊ย คงจะไม่มีหรอกเน้อะ หรือถ้ามีก็คงจะมีเพียงแค่ 1 ในล้านคน
ชีวิตคนเราทุกคนเกิดมาย่อมต่อสู้ดิ้นรนเพื่อให้ได้สิ่งที่หวัง ล้มลุกคลุกคลานกันบ้าง เจออุปสรรคขวากหนามนานาชนิด(หนามมัยราบ) ฮา...ก็อย่าได้ถอยหรือลดละความตั้งใจ ปัญหาที่หลายคนเจอบางครั้งแทบหมดแรงต่อสู้ ฉันก็ได้แต่คอยปลอบประโลมให้กำลังใจเขา และพูดเตือนสติให้เขามองว่าคนอื่นเขาก็มีปัญหาเช่นเรามีเหมือนกัน เขาอาจจะเจอหรือมีมากกว่าที่เราเจอก็เป็นได้ แต่ทำไมเขาต่อสู้และผ่านพ้นไปได้มีชีวิตอยู่ได้
สิ่งไหนที่ดีก็ควรเอาเป็นแบบอย่าง สิ่งไหนที่ไม่ดีก็ควรยึดเอามาเป็นประสบการณ์แต่อย่าได้พึงมาเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีเป็นอันขาด
อย่าว่าแต่คนอื่นที่เจอปัญหาในชีวิตเลย ตัวฉันเองบางทีก็เจอปัญหาที่แทบจะบ้าคลั่งไปกับอารมณ์ ณ ตอนนั้น แต่ทุกครั้งฉันจะนึกถึงพ่อแม่และนึกเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่รู้จักและเคยมีปัญหาว่าทำไมเขาทำได้ ฝ่าฟันไปได้ เราก็ต้องทำให้ได้ไม่ใช่เหรอ...พอผ่านพ้นปัญหานั้นไปได้ฉันก็กลับมาเข้มแข็งเพิ่มขึ้น
ฉันคิดเสมอว่าไม่มีใครหลุดพ้นบ่วงกรรมของแต่ละคนไปได้ เพราะฉะนั้นจะต้องเจอปัญหานานาชนิดอยู่แล้ว มีอย่างเดียวที่ช่วยได้คือคิดซะว่าคนอื่นเขาทำได้ทำไมเราทำไม่ได้ คนอื่นเขาอยู่ได้แล้วทำไมเราอยู่ไม่ได้ คิดเช่นนี้ได้ตลอด(รอดฝั่ง) ชีวิตเราก็เป็นสุข ปลอดความทุกข์ได้นา....แม้มันจะทำได้ยากแต่ก็ต้องพยายามเข้าไว้นะคะ
ปัญหามีไว้ให้แก้....แต่ที่แน่ ๆ โลกนี้มีไว้ให้เรียนรู้....
เป็นกุศโลบายแรงใจเพื่อให้ใจข้ามผ่านพ้นบ่วงกรรมที่ไม้เคร่งเครียด...
สวัสดีค่ะคนไร้ใบ
ขอบคุณมากค่ะ