ดิฉันพยายามอยู่ 4 ครั้งสำหรับความคิดนี้...เพราะมันสำคัณมาก...การกระทำทุกอย่างไม่ได้สูญเปล่า...เพราะการงานนั้นถูกมองดูจากอัลลอฮฺตลอดเวลาค่ะ...ทำไมถึงคิดเพราะเกิด...ถ้าไม่มีเหตุเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดก็ลืมที่จะคิด...เด็กวัยรุ่น 2 คนที่ช่วยดูแลอารักขาสมบัติของผู้อื่นในยามเผลอของเจ้าของ เป็นต้นเหตุที่ทำให้คิด...เมื่อเช้าวันหนึ่งเกิดเหตุถูกฉกกระเป๋าและเกิดอุบัติเหตุ...ทำให้ได้คิดว่าฉันมีความผิดอะไร...ต่อมาภายหลังก็ต้องขับรถแบบห่วงหน้าพะวงหลัง...เหมือนกำลังถูกมองและต้องระวังตัว...เด็ก 2 คนนั้นเขาหลงผิด...ดิฉันก็คิดว่าเมื่อประสบเหตุแล้วทำให้เราคิดและระวังตัวมากขึ้น...การรู้สึกเหมือนถูกมองก็ทำให้ต้องระวัง...แต่หลงลืม(ลาลัย)ไปว่ายังมีการมองของอัลลอฮฺอีกหนึ่งที่ต้องระวังมากยิ่งกว่า...
ไม่มีความเห็น