๐ ฝันที่ล่มสลาย...๐

 

๐ เมื่อตะวันลอยดวง..เผยช่วงแสง
โลกทั้งแหล่งก็เริ่มต้นหมุนวนใหม่
เสียง-หัวร่อ, เว้าวอน, ทอดถอนใจ
ระงมให้ยิน-เห็นไม่เว้นวาย

๐ โสตที่คอยพะเน้าพะนอเสียง
ฤๅอาจเบี่ยงบ่ายรุดสู่จุดหมาย
ตาหลังสบรูปชอบ..คอยลอบชาย
ย่อมปัดป่ายใจอยู่ไม่รู้แล้ว

๐ พร่ำพลอดด้วยโอภาสพิลาสพิไล
เพราะหวั่นไหวระยิบช่วงแห่งดวงแก้ว
มอง-สับสน, เร้ารุก-ไปทุกแนว
หากวี่แววอำไพ..กลับไร้ร้าง

๐ ก้าวย่ำลง-ย้ำรอย, อย่างหงอยเงื่อง
เห็น-เชื่อเชื่องผ่านไป..จนไกลห่าง
ตะวันเผา..ทุกข์เข็ญทุกเส้นทาง
ก้าวยังย่างย่ำอยู่-ไม่รู้ร้อน

๐ ฉงน-อยู่ว่าแดดนั้นแผดเผา
ไฉน-เฝ้ารับอยู่ไม่รู้ผ่อน
ยังขวนขวาย, ใฝ่หา, ยังอาวรณ์
เส้นทางจรคลาคล่ำ-เสียงย่ำเท้า

๐ เมื่อตะวันเลื่อนดวง..กลางช่วงวัน
เสียงทอดถอนใจนั้น..ยิ่งสั่นกระเส่า
ไม่มีร่มบังแสงช่วยแบ่งเบา
แดดแผดร้อนรุมเร้า..ยิ่งเผาซ้ำ

๐ จึงบ้างค่อยทรุดกายหอบหายใจ
แววตาใต้ไอแสงก็แดงก่ำ
ความมุ่งมั่นจับจองเคยส่องนำ
เริ่มหมองมัวแอบอำ..อย่างจำนน

๐ ค่อยค่อยช้อนตามอง..ครรลองล่วง
ทุกทุกช่วงลำดับ..หรือสับสน?
หลับตาพลอยพิศวง..จำนงตน
เที่ยววกวนลุ่มหลง-งุนงงนัก

๐ ที่ไหนกัน..จุดปลายความหมายมุ่ง
แต่สางรุ่ง-เที่ยง-เย็นยังเข็ญหนัก
ก้าวตามเส้นทางจรไม่ผ่อนพัก
ยังไม่อาจรู้จัก..แม้สักครั้ง

๐ มีหรือ..มรคาที่ว่าไว้
เห็นอยู่เพียงเหงื่อไคล..ที่ไหลหลั่ง
และแววตาปรากฎเงาบดบัง
ที่ค่อยเลือนลบหวัง..เคยฝังใจ

๐ เมื่อตะวันคล้อยดวง..พ้นช่วงฟ้า
ปรารถนามุ่งมั่นก็สั่นไหว
เห็นแต่มืดเวิ้งว้างทุกทางไป
ฟ้าสีทองอำไพ..ที่ไหนมี