เรื่องของ สมพร บุญนาค

      สมพร บุญนาค เดินทางจากกรุงเทพฯ เพื่อเฝ้าไข้คุณแม่หลังจากย้ายเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลพิจิตร หลังจากนั้นได้เดินทางกลับไปสะสางงานที่กรุงเทพฯ เมื่อเห็นว่าคุณแม่มีอาการดีขึ้นแล้ว แต่เมื่อกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เธอพบว่าคุณแม่ของเธอมีอาการหนักขึ้นจนต้องเข้ารักษาตัวในหอผู้ป่วยหนัก

      สมพร เป็นเพียงลูกคนเดียวของคุณแม่ เมื่อแม่มีอาการเจ็บป่วยหนักจึงเกิดความวิตกกังวลเป็นอันมาก ในช่วงแรก ๆ เธอนั่งเฝ้าคุณแม่ที่หน้าหอผู้ป่วยหนักตลอดเวลา และเทียวไล้เที่ยวขื่อกดกริ่งเพื่อขอเข้าไปเยี่ยมคุณแม่ และคาดคั้นคำตอบจากพยาบาลผู้เฝ้าไข้ถึงแนวทางการรักษาของคุณแม่ ทั้งที่ได้รับข้อมูลคำอธิบายจากพยาบาลผู้เฝ้าไข้ไปแล้วหลายครั้ง

      สุกานดา เมฆทรงกลด พยาบาลหัวหน้าหอผู้ป่วยหนัก ซึ่งเข้าใจจิตใจญาติผู้ป่วย เห็นความทุกข์ร้อนใจของสมพรลูกสาวคนเดียวของผู้ป่วยที่รักษาตัวอยู่ภายใน ได้เข้าไปปลอบโยนและให้กำลังใจแก่สมพร ให้สมพรคลายความทุกข์ร้อนใจลง ด้วยท่าทีที่อ่อนนุ่มอ่อนโยนและจริงใจ ปฏิบัติกับสมพรดังเช่นญาติสนิท

      หลังจากสมพรคลายความกังวลใจลงแล้ว สุกานดา ได้เริ่มให้ข้อมูลเกี่ยวกับสภาวะของคุณแม่ รวมทั้งแนวทางรักษา ซึ่งได้ให้คำมั่นสัญญาว่าบุคคลากรทั้งหมดจะพยายามทำการรักษาและดูแลอย่างดีที่สุด ควบคู่ไปกับค่อย ๆ  ปรับลดความคาดหวังของสมพรลง เนื่องจากอาการเจ็บป่วยของคุณแม่มิได้มีแนวโน้มที่จะดีขึ้น กระทั่งสมพรเริ่มปรับใจได้ทีละน้อย

      กระทั่งสมพร ปรับใจได้มากขั้น ยอมรับสภาพความเจ็บป่วยของคุณแม่ซึ่งไม่มีอาการดีขึ้น เริ่มทำใจได้แล้วว่าคุณแม่เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นาน วันหนึ่งเธอได้บอกให้สุกานดาว่า คุณแม่เคยพูดว่าอยากสิ้นลมที่บ้าน คุณแม่รักและผูกพันกับบ้านนี้มาก อยากมีลมหายใจสุดท้ายใต้ชายคาบ้านหลังนี้ ซึ่งสุกานดาก็ได้จัดการให้ตามความประสงค์ของคุณแม่และสมพร

      ก่อนจะย้ายคุณแม่ของสมพรกลับบ้าน สุกานดาได้ทำพิธีตามที่ได้ปฏิบัติกับผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนวทางที่หอผู้ป่วยหนัก โรงพยาบาลพิจิตร ถือปฏิบัติเรื่อยมา

      คุณแม่ของสมพร สิ้นลมหายใจสุดท้ายใต้ชายคาบ้านอย่างสงบ สมดังที่ตั้งใจไว้หลังจากเดินทางถึงบ้านได้ราว ๓ ชั่วโมง แม้จะมีความโศกเศร้าเสียใจจากการจากไปของคุณแม่ แต่สมพรก็มีความเข้มแข็งมากพอที่จะไม่ฟูมฟาย เสียอกเสียใจ เนื่องจากเธอได้รับการปรับลดความคาดหวังจากทีมงานของสุกานดา หัวหน้าหอผู้ป่วยหนัก มาตลอดระยะเวลาที่เฝ้าไข้คุณแม่อยู่ที่นั่น

      สมพร โทรศัพท์แจ้งข่าวแก่สุกานดา ทันทีเมื่อคุณแม่เธอสิ้นลม และได้กล่าวคำขอบคุณอย่างจริงใจกับการดูแลคุณแม่อย่างดีที่สุด รวมทั้งการเยียวยาทางใจที่สมพรได้รับในคราวเดียวกัน

[หนานเกียรติ]

ส่งงานน้องพรทั้งหล้าครับ...

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

• ได้รับทราบเรื่องของคนดีมีน้ำใจในสังคม ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร
• ก็รู้สึกปลื้มและอยากจะยกย่องเชิดชูเสมอนะคะ

[พรชัย]

สวัสดครับคุณหนานเกียรติ

จิตวิทยาเป็นสิ่งที่สำคัญในยามที่คนอื่นทุกข์ร้อน คุณสุกานดา เมฆทรงกลด ท่านมีเมตตาและมีประสบการณ์

ในการบอกญาติที่จะต้องสูญเสียคนสำคัญ ทึ่งครับ