เขียนถึง กนกพงศ์ สงสมพันธุ์

ก่อนจะถึงวันแห่งความรัก

ก่อนจะถึงสิบสี่กุมภาพ์

                ในที่สุดก็มาถึงเดือนกุมภาพันธ์  เดือนที่ดูเหมือนว่าโลกถูกราดด้วยสีชมพู  เรากำหนดให้วันที่  ๑๔  กุมภาพันธ์เป็นวันแห่งความรัก  และก็เช่นกันที่อาจกำหนดให้กุมภาพันธ์ก็เป็นเดือนแห่งความรักด้วยเช่นกัน

                สำหรับใครบางคนหรืออีกหลายคน  แวดวงกวี  วงการนักเขียน  โดยเฉพาะกลุ่มวรรณกรรมกลุ่มหนึ่ง  น่าจะเป็นวันเดือนแห่งการหวนไห้ถึงการอาดูรสูญเสียครั้งสำคัญ  โดยที่วันแห่งความอาดูรได้เกิดขึ้นก่อนวันแห่งความรักเพียงวันเดียว

                บางคนอาจหลงลืมไป  แต่เรายังจำได้  วันที่เราสูญเสียนักเขียนฝีมือไปอย่างไม่มีวันกลับ  อีกวันเดียวก็จะถึง  ๑๔  กุมภา  ดูเหมือนว่าเขาอาจไม่ได้เกิดมาเพื่อวันนี้ก็เป็นได้ 

                กนกพงศ์  สงสมพันธ์  เสียชีวิตเมื่อ  ๑๓  กุมภาพันธ์  ๒๕๔๙  เป็นที่น่าเสียดายว่านักเขียนผู้มากฝีมือ  และมีชีวิตทำมาหาเลี้ยงชีวิตด้วยอาชีพนักเขียนจริง ๆ อย่างทระนง 

                เรารู้จักกนกพงศ์  ทางตัวอักษรที่เขารจนาตั้งแต่อยู่มัธยมปลาย  กลอนเปล่าในนิตยสารบางเล่มเรายังจำได้ว่า

                แอบซ่อนหัวใจไว้ใต้บันใดบ้าน

                ยามเมื่อต้องเดินทางไกลและมิรู้วันหวลกลับ

                เผื่อได้กลิ่นไอดิน

                ยินเสียงจิ้งหรีด

                และเสียงแม่ร้องให้

                ลูกผู้ชายคนไหนก็ตามที่มีหัวใจไว้รักแม่  อ่านแล้วสะท้อนสะท้านเข้าไปในหัวใจ  โดยเฉพาะคนบางคนที่หัวใจขบถและหนีออกจากบ้าน  เช่นกันที่เรามาพบบางตอนจากบทสัมภาษณ์ของเขาว่าตอนนั้นหนีออกจากบ้าน  แต่ใจหนึ่งเป็นห่วงแม่  แม่ลูกกันจะไปไหนทำไมไม่บอกแม่สักคำ

                และบางบทกวีที่เรายังจำได้และยังเก็บไว้จากวารสารบางเล่มสมัยเรียนมัธยมปลาย  กนกพงศ์รจนาไว้อย่างคมคาย  อย่างน่าชื่นชมด้วยวันวัยขนาดนั้นเหมาะสมแล้วที่ไม่กี่ปีต่อจากนั้นเขาก็ได้รับรางวัลที่เป็นสุดยอดความภาคภูมิใจของสปิริตแห่งอาเซี่ยน  ซีไรท์

                             บทกวีหากที่เราพลันต้องคิดถึงเขา บทกวีที่ชื่อ  พรมรักที่โรยราในใจคนให้ฟื้นคืน............................................

                          จิบหยาดน้ำค้างหยด       มาราดรดหทัยเรา

                บอบบางและช่างเบา                 กลีบดอกไม้ที่ม้วยมรณ์

                ปีนฟ้าไปไต่ฝัน                       ในคืนวันอันอาวรณ์

                เพลงคนบทละคร                    ดั่งเพลงรักที่ไร้รัง

                หนึ่งคนหนึ่งความคิด                หนึ่งชีวิตในภวังค์

                หลากใดมาประดัง                   ประเดทบให้ทุกข์ทน

                เหนื่อยล้าดั่งล่วงล้ำ                 ในค่ำคืนแห่งค่าคน

                ชีวิตอันว่ายวน                         ด้วยใดหมายยังไม่มี

                ในกลีบดอกไม้กล่น                  ดูร้อนรนในวารี

                เพลงศพซึ่งแต่งสี                    จึงเติมแต้มขึ้นเต็มตา

                มืดดำดั่งเดือนดับ                     ชีวิตยับในมายา

                หนึ่งรักที่โรยรา                        คือหนึ่งเราที่ร้าวราญ

                หนึ่งเสี้ยวแห่งซากศพ                เพื่อคนพบซึ่งทางผ่าน

                หนึ่งใจที่เจือจาน                      ก็สิ้นไร้ในใจเรา

                เพลงงามอันรัญงม                     คือเสียงขรมในขลาดเขลา

                ใดยอกในวัยเยาว์                      และใดย้อนในวัยยาว

                กอบเก็บความขมขื่น                  อันดาษดื่นในตาดาว

                หว่านพรมน้ำค้างพราว               ไปเก็บฝันที่ปลายฟ้า

                จิบหยาดน้ำค้างหยด                  มาจารจดจำนรรถ์จา

                พรมรักที่โรยรา                          ในใจคนให้ฟื้นคืน

โลกนี้คืออะไรหนอ  ชีวิตคืออะไรกัน  ก็นั่นหล่ะนะ  โลกก็คงคือโลก  ชีวิตก็คือชีวิต  ชีวิตของกวี ของนักเขียนคนหนึ่งจากไป  ศิลปะที่แท้จริงก็จากไปเช่นกัน  การสร้างสรรค์และคาดหวังถึงสิ่งดีงามในจิตใจมนุษย์ก็สิ้นตามกระมัง  ช่างมันเถอะ  หลังจากนั้นเขาอาจได้ค้นพบคำตอบที่ดี  แต่เราคิดว่า เขาคงแค่เปลี่ยนไปเป็นเม็ดดิน  เป็นความร้อน  ความชุ่ม  และอาจเป็นอากาศให้เราได้สัมผัสอยู่  อย่างไรก็ตาม  เรายังเชื่อว่าเขายังเป็นกวีอยู่เสมอ  หากโลกนี้คือบทกวี ชีวิตของเขาคงไม่อาจเป็นมหากาพย์ให้คนสนใจอ่าน  แต่มันคือถ้อยคำมากมายที่ใครอาจไม่มีวันเข้าใจ  และสำหรับเราแล้ว  เขายิ่งใหญ่เสมอ

 

                                                                               ด้วยจิตคารวะ

 

                                                                              ธีระ    เงินแก้ว

                                                                                   กุมภา’ ๒๕๕๓