ละคร...ชีวิต
ทำไมรู้สึกเหนื่อยอย่างนี้
ดั่งว่า...ชีวี...จะจบสิ้น
ดั่งลมหายใจ...จะโบยบิน
ดั่งดวงจินต์...จะขาดรอน-รอน
นี่หรือ...ชีวิต
ใครลิขิต...ใครสั่งสอน
อ้างว้าง..โศกเศร้า..ร้าวรอน
ทุกบททุกตอน...ใครสร้างมา
ใจฉัน...จะขาดแล้ว
หายใจแผ่ว...กายอ่อนล้า
แต่...อยากถามสักครา
ผู้สร้างมา...ให้จบฉันท์ใด
ถ้า..ยังไม่สร้างตอนจบ
...ขอรบกวนหน่อย..ได้ไหม
ปิดฉากชีวิต..ฉัน..ลงไป
แล้ว...จะไม่ขออะไร..อีกเลย
กิ่งไผ่...ใบหลิว
ความเห็น (4)
นี่แค่กลอน หรือชีวิตจริงครับ ... ขอให้เป็นแค่กลอนเถอะ เศร้าจัง
สวัสดีค่ะ...คุณฝนแสนห่า
ณ...ตอนนั้น...เป็นความรู้สึกของชีวิตจริง
ณ...ตอนนี้...เป็นร่องรอยของความรู้สึกที่ถูกบันทึกไว้
ที่...แม้แต่ตัวผู้เขียนเอง...ยังรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเศร้า
ขอบคุณนะคะ...ที่มาเยี่ยม
..สวัสดีครับ
..เก็บหัวใจที่ถูกความรักทิ้งขว้าง
..เดินผ่านทางที่โรยด้วยหยดน้ำตา
..ใจที่ยังมีแผลรอรักแท้เข้ามา
..ช่วยเยียวยาให้เจ็บมันจางหายไป..
..ชีวิตยังมีหวัง..ครับ
สวัสดีค่ะ...soraya
...หัวใจที่บาดเจ็บ...กาลเวลาช่วยดูแลจนหาย
...ทิ้งไว้...เพียงร่องรอยของความรู้สึก..ที่บันทึกไว้ด้วยบทกวี
ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจดีๆ