เด็กชายนาย
เป็นครั้งแรกของการเขียนเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กนักเรียนของตัวเองค่ะ เผื่อท่านที่ได้อ่านจะได้นึกไปถึงเด็กนักเรียนของท่านว่า "เด็กเราก็มีแบบนี้เหมือนกัน"
เริ่มเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ
เป็นเรื่องของเด็กชายที่มีชื่อว่า"นาย" เป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
เค้าเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ที่นั่งอยู่ข้างหลังห้อง มีจินตนาการสูงส่ง
ชอบวาดรูป ระบายสีเป็นชีวิตจิตใจ และจะทำผลงานได้ดีในทุกๆครั้งที่วาด
เค้าเรียกกันว่า "เด็กหัวศิลป์"
เด็กหัวศิลป์คนนี้เป็นคนมีความสามารถมากๆ ในเรื่องของการแสดงออก เค้าชอบทำเสียงต่างๆ ชอบทำหน้าตาในอารมณ์ต่างๆ โดยพื้นฐานเค้าเป็นเด็กที่อารมณ์ดีอยู่แล้ว จึงทำให้เค้ากล้าที่จะแสดงออก เพราะความกล้าแสดงออกนี้จึงส่งผลให้เด็กชายนายถูกรับเลือกให้เป็นนักแสดงตัวเอก ในงานฉลองศาลาหลังใหม่ เค้าตื่นเต้นมาก หน้าตาที่แสดงออกมานั้น ซีดมากกว่าจะเป็นสีแดง และประโยคที่ตามมาก็ทำให้บรรดาผู้ที่รอฟังคำตอบนั้น หัวเราะกันใหญ่ "ผมไม่เคยครับครู ไม่เคยได้ถูกเลือกให้ทำกิจกรรมอะไรเลยตั้งแต่เรียนมา 6-7 ปี" เค้าดีใจและซึ้งใจมาก โดยผู้ที่รับฟังก็รู้สึกสะเทือนใจว่าทำไมเด็กที่มีความสามารถเช่นนี้ถึงถูกมองข้าม หลังจากวันนั้นในความรู้สึกของผู้เขียน ก็ได้รู้สึกว่า คนที่มีความสามารถแต่ไม่มีใครเห็นก็เหมือนกันกับการปิดทองหลังพระ ที่ทำอะไรที่ดีที่เป็นประโยชน์แต่ไม่ได้บอกให้ใครรู้
เด็กชายนาย "ผมไม่เคยครับครู" หลังจากนี้ไปคงต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่อีกครั้งเป็น
"ผมเคยแล้วครับครู"
ความเห็น (7)
เป็นเพราะครูคนนี้นะถึงทำให้เด็กชายนาย.....เคยแล้ว...ดีใจด้วยนะ อิอิ
ดีจ้าหนูหญิง
พี่เก๋เอง
ใกล้จบแล้วนะ ตั้งใจเรียนกันหน่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้สนุกมากน่ะจะติดตามต่อไปนะ
+ สวัสดีค่ะ...
+ มาร่วมยินดีกัยเจ้า "นาย" ด้วยคนค่ะ...
+ การหยิบยื่นโอกาส...สำคัญมากค่ะ...โดยเฉพาะกับเด็ก ๆ ...
+ น่ารักและประทับใจทั้งครูและเด็กค่ะ...
+ มีความสุขและสนุกกับวันเสาร์นะค่ะ
- สวัสดีครับ
- ว่าที่ครู
- ไม่ช้าจะได้เป็นครูจริงๆนะครับ
แรงบันดาลใจครับ เมื่อช่วงอายุขนาดนี้ ผมจำได้ว่า "สมัยก่อนเรียนอยู่ ม. 2 และให้แสดงละคร บทอุศเรน ในเรื่องพระอภัยมณีที่เป็นตัวร้ายในเรื่อง ตอนแรกตื่นเต้นมา เพราะไม่เคยสุดท้ายแก้อาการประหม่า ด้วยการาทำเสียงดังดุดัน เป็นการฆ่าความประหม่าในตัวเอง คนอื่นไม่รู้หรอกว่าเราเป็นอย่างไร ด้วยน้ำเสียงและบทละครที่ได้รับ กลายเป็นตีบทแตก และได้รับให้เป็นนักแสดงละครประจำโรงเรียน จนเป็นที่รู้จักของเพื่อนๆและครู ด้วยฉายา " อุศเรน" ทั้งที่จริงแล้วเป็นคนไม่ค่อยพูด สมัยเด็กๆพ่อชอบแกล้วว่าจะเอาไปโรงพยาบาลศรีมหาโพธิ์ ตอนเด็กก็ไม่รู้หรอกว่าคืออะไร หลังจากได้แรงบันดาลใจนั้นเป็นต้นมา ตัวเองเริ่มมีการแสดงออก เรื่อยๆ จนทุกวันพัฒนาการในการเป็นพิธีกรตามงานต่างๆ งานที่เป้นมากที่สุดคือ งานศพ และพิธีกร พิธีการ รวมทั้งการอัดสปอตโฆษณาด้วย ขออนุญาตนำตัวอย่างเสียงในเวบนี้ที่ได้ทำครับ เสียงสปอต
คือจริงๆแล้วอยากจะสื่อถึงการพัฒนาการจะทำอะไรนั้น ถ้าส่งเสริมมาตั้งแต่เด็กก็ย่อมที่จะเป็นผลกับเขาในเวลาต่อมา ขอบคุณครับที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวนี้มา ไม่ใช่ว่าที่ครู แต่คุณครูนั้นเป็นครูมืออาชีพครับ ขอชมครับ
ภาคสองของเด็กชายนายกำลังจะมานะค่ะ