ความรู้สึกต่ำต้อย
ความรู้สึกต่ำต้อย
ตอนนี้ดูเหมือนว่า หนูกำลังโดนความรู้สึกนี้คุกคาม เพราะอะไรหน่ะเหรอ
เพราะว่า หันมองไปทางไหน ก็เต็มไปด้วยคนเก่ง รอบกายไปเสียหมด ซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก
เมื่อก่อนหนูคิดว่า ฉันดี ฉันเริ่ด ฉันเก่ง ฉันต้องเป็นที่หนึ่ง แก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น พัฒนาตนเอง อย่างอดทนเพื่อให้ได้เป็นที่หนึ่ง ในทุก ๆ ด้าน
แต่ตอนนี้เหมือนลูกโยโย่มันเด้งกลับอย่างแรง ทั้งเรื่องราวภายนอก ทั้งคำพูดทั้งการแสดงออกของคนรอบข้าง ที่สำคัญและหนักหน่วงมาก ณ ตอนนี้คือ ใจหนูเอง ที่มันเห็นว่า ตนเองโง่ และด้อยค่า
หนูพยายามระลึกคำครูมาสอนใจตนเองว่า
“ไม่สำคัญว่า เขาปฏิบัติอย่างไรต่อเรา สำคัญที่เราปฏิบัติอย่างไรต่อเขา”
หนูพยายามให้ตนเองรักตนเองให้เป็น
“ให้หันมองที่ใจตนเอง เพียงแค่ใจเราจริงใจ”
แต่ดูเหมือนว่า ใจ หนู แข็งแรงไม่พอ ที่จะเข้าใจในสิ่งที่ครูท่านสอนมาจริง ๆ ได้แต่อดทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในใจ อดทนกับความรู้สึกต่ำต้อย ที่ใจมันสร้างขึ้นมา ทำร้ายตัวเอง
เพราะยังโง่ จึงต้องอดทนให้มาก ๆ
ทางนี้หนูต้องเดินแบบนี้เหรอค่ะ
อดทนกับความบีบคั้นภายในใจ อดทนกับความบีบคั้นภายนอก
หนูถามตนเองบ่อย ๆ
“ฉันมาที่นี่เพื่อให้คนอื่น ด่าทำไมหนอ”
“ฉันมาที่นี่เพื่อให้คนอื่นเขาลำบากทำไมหนอ”
“เพราะมันยังมีฉัน อยู่ใช่ไหม ถึงยังต้องอดทนต่อไป”
บางทีมันก็อยากจะหนีไปจากสภาวะแบบนี้เหมือนกันนะคะ แต่เพราะว่าสิ่งที่บีบคั้นมันคือ ใจหนูเอง แล้วหนูจะหนีไปไหนได้ ก็อดทน อยู่ร่วมกันต่อไป
เจ้าความบีบคั้น แม้นตอนนี้ ฉันยังรังเกียจเจ้าอยู่ แต่ถึงอย่างไร ฉันก็รู้ว่าเจ้าก็คือคนในบ้าน ตอนนี้ฉันอาจจะใช้ความอดทนเพื่อที่จะอยู่กับเธอ แต่ฉันก็จะตั้งใจอยู่กับเธอให้ดีที่สุด และเชื่อว่าสักวันเราจะอยู่กันได้อย่างสันติ
ความเห็น (3)
อรุณสวัสดิ์
ส่งกำลังใจมาทักทายตอนเช้าค่ะ
ที่รู้สึกด้อยค่า เพราะเราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นมากไปหรือเปล่าคะ?
แต่ละคนแต่ละสิ่งล้วนมีค่าในตนเองเสมอ คนอื่นจะมองว่าเราเป็นยังไงมันไม่สำคัญเท่ากับที่ตัวเราเองมองว่าเราเป็นอย่างไรต่างหาก
สู้ๆ นะคะ....มีความรักและหวังดีให้กับผู้อื่นแล้ว อย่าลืมรักตัวเองด้วยนะคะ ^v^
มันจะสำคัญอะไร...
มันก็แค่..เรื่องราวที่ผ่านมาให้เรียนรู้เท่านั้นเอง...
การคร่ำครวญก็เป็นเพียงการให้ค่ามัน...ทำไมเราไม่เรียบเรียงว่าเมื่อมันเกิดแล้วเราผ่านมันได้อย่างไร ... การที่นั่งลงและคร่ำครวญ คือ การเพ่งดูมัน และพยายามเป็นอย่างที่มันอยากให้เราเป็น ไอ้เจ้าต้นไม้ที่ชื่อ "ต่ำต้อย" มันยิ่งเจริญเติบโต...
มันจะมีอะไรมากมายในชีวิตนี้...ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เราน่ะชอบไปให้ค่ามัน
เมื่อให้ค่า...มันก็มีราคาขึ้นมาเท่านั้น...
เราคร่ำครวญเพราะอยากได้รับความเห็นใจ...นั่นน่ะไม่ใช่ทางออกแห่งปัญญา...แล้วเราก็จะหลงไปตามความเห็นใจนั้น
สู้กลับมาสู่ความตั้งมั่น แห่งเป้าหมายไม่ดีกว่ารึ...หรือว่าอย่างไร
เป้าหมายที่ตั้งไว้ ว่าจะทำอย่างนั้นทำอย่างไร ... ยังทำไม่ได้ ไม่ต้องรอให้ผู้อื่นมาดูถูกเราหรอก เพราะเราเองเรายังดูถูกเราเองเลย...ดูถูกว่าเราไม่สามารถดำรงอยู่ได้ในสัจจะที่กำหนดไว้... อย่างนี้เขาเรียกว่า "รักตัวเองไหม?"
