องค์ความรู้...ที่ตัวบุคคล

 

                ใครก็อยากเป็นคนดี พื้นฐานแล้วคนอยากจะเป็นคนดี อยากจะเป็นคนที่ใครๆก็ยอมรับ อยากจะเป็น somebody ไม่มีใครอยากเป็น nobody ไม่มีใครอยากเป็นส่วนเกินของสังคม

                วันนี้ผมไปศึกษา ไปทำความเข้าใจระบบความคิด ทัศนคติในการสอนที่บ้านกาญจนาภิเษกของครูมล-ทิชา ณ นคร และหลังจากได้ฟังครูมลพูดเรื่องต่างๆให้เราฟังมากมายนั้น ก็ไม่ผิดความคิดตั้งแต่แรกว่าที่นี่จะต้องเป็นที่ที่ใครมาอยู่แล้ว จะต้องรู้สึกว่าโชคดีจริงๆที่ได้มาอยู่ (ดีกว่าไปอยู่สถานรับที่อื่นๆ) เพราะครูมลเอาใจใส่ในเรื่องนี้อย่างจริงใจ มองเด็กที่เข้ามาอยู่ในบ้านเหมือนลูกหลานจริงๆ แต่ไม่ได้ตามใจเหมือนครอบครัวที่ตามใจลูก แต่ครูมลท่านมีวิธีในการสอนที่ทำให้ความคิด ทัศนคติ มันฝังลึกลงไปในตัวของเด็กจริงๆ

                ความสงสัยในตัวครูมลนั้นไม่มี ความสงสัยในวิธีการก็เช่นกัน แต่สิ่งที่ยังเป็นคำถามคือเรื่องของความยั่งยืนของการเยียวยา หรือองค์ความรู้ลักษณะนี้

                ถามว่า...หากครูมลวันหนึ่งเลิกทำเรื่องนี้ไป คนที่มารับต่อจากครูมล จะสามารถดำเนินการในแนวทางที่ถูกต้องได้หรือไม่ เพราะองค์ความรู้ที่ครูมลทำนั้นไม่มีทฤษฎีใดรองรับ ทุกอย่างเป็นรายบุคคลไปหมด ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การจะทำให้องค์ความรู้ในด้านนี้มีความยั่งยืนต้องทำอย่างไร ในเมื่อทุกอย่างที่นี่มักจะเป็นนามธรรม และกิจกรรมก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

                อย่างไรก็ตาม ในส่วนตัวของผม ผมเชื่อว่าหากผู้ที่มาทำงานด้านนี้มีความรักในงานของตัวเองจริงๆ รักที่จะพัฒนาตัวเด็ก เข้าใจในความแตกต่าง มีความเป็นมนุษยนิยม (humanism) ผมก็เชื่อว่าทุกกิจกรรมที่ออกมาจากบุคคลคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมลักษณะใด แบบไหนก็ตาม มันจะมาพร้อมความอบอุ่น ความสุนทรีย์ และสนองความต้องการที่จะเป็นคนดีของมนุษย์ได้...อย่างแน่นอน