นิทานเรื่อง...เรือข้ามฟาก

...เราต้องการแต่สิ่งที่ดีที่สุดโดยไม่มองดูเหตุผลเลยหรือ...

ชายคนหนึ่งได้โดยสารเรือข้ามฟากลำโตพร้อมคนแน่นเต็มลำ สักครู่เรือได้เคลื่อนออกจากท่า

ด้วยน้ำหนักที่ค่อนข้างมากทำให้เรือโคลงไปมากอบกับเป็นเวลากลางคืน ผู้คนมองไปแต่หัวเรือ

แต่ชายคนนี้เป็นคนสุดท้ายที่หางเรือที่มองไม่เห็นหัวเรือ

เรือแล่นไปถึงกลางลำน้ำเชี่ยว ด้วยความมืดทำให้พลขับได้ไปเฉี่ยวกับขอนไม้ใหญ่ทำให้เรือโคลงแต่ไม่ถึงกับพลิกคว่ำ ผู้คนอกสั่นขวัญหายพร้อมๆกับได้ยินเสียง “จ๋อม”

คนในเรือคิดว่าเป็นเสียงปลาใหญ่ กระโดดเล่นน้ำ โดยไม่มีใครสนใจจะเหลียวไปมอง ทุกคนต่างคิดถึงเีตียงนอนอ่อนนุ่มที่ไว้เอนกายพักผ่อน

ชายคนนั้นนั่นเองที่กำลังหาทางเอาตัวรอด ทั้งๆที่เขาว่ายน้ำไม่แข็ง แต่ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร จะขอให้คนอื่นช่วย..เสียหน้าแย่ เขาตัดสินใจนิ่งเงียบ ลอยตัวกลางสายน้ำ มองดูเรือห่างไกลออกไปทุกที

เขาคิดว่าเขาจะว่ายกลับเข้าฝั่งแต่เขาไม่มีแรงพอเพราะครั้งสุดท้ายที่เขาว่ายน้ำคือเมื่ออายุ 10 ขวบ ตอนนี้เขาเป็นหนุ่มห่ามใกล้สุก เขาตัดสินใจลอยตัวต่อไปเนื่องด้วยไม่สามารถว่ายต่อไปได้ หวังว่าเผื่อจะมีอะไรลอยมาให้เขาเกาะไว้ประทังชีวิตที่เพิ่งเริ่มวัยหนุ่ม

และแล้วก็มีขอนไม้เก่าลอยมาทางเขา เขาประเมินว่ามันต้องรับน้ำหนักตัวเขาได้แน่

ไม้นั้นลอยเข้ามา ลอยเข้ามาใกล้เขาไม่เกินวา เขาก็เห็นว่าไม้นั้น มันช่างเก่าคร่ำครึ สกปรก ไม่คู่ควรกับเขาที่เป็นหนุ่มนักธุรกิจไฟแรง มีแต่คนนับหน้าถือตา สุดท้ายเขาตัดสินใจไม่รับความช่วยเหลือจากไม้เจ้ากรรม

เขาหวังว่าจะรอให้มีแพไม้สวยงามลอยมาช่วยเขา เขาได้แต่รอ...จนเขาไม่เหลือเรี่ยวแรงจะพยุงตัวอีกต่อไป

เรื่อง โดยพรพล..13 ม.ค. 53

เขียนใน GotoKnow โดย Phornphon
ใน Phornphon

คำสำคัญ (Tags): #นิทาน#เรือ

หมายเลขบันทึก: 327582เขียนเมื่อ 13 มกราคม 2010 20:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:14 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน