พอดีที่เรา


วันนี้กรรมการของกองไปตรวจบ้านพัก เพราะการที่หนูย้ายมาอยู่ที่นี่ ให้หนูเบิกค่าเช่าบ้านได้ จากเมื่อก่อนเบิกได้ 1,950 บาทต่อเดือน แต่ตอนนี้ปรับตำแหน่งใหม่เบิกเพิ่มขึ้นได้เป็น 2,400 บาท เป็นสีสันของคณะกรรมการก็คือ หอพักของหนูมี 5 ชั้น แล้วห้องของหนูอยู่ชั้น 5 หอหนูไม่มีลิฟท์ แต่ละท่านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

“เราอุ้มพวกพี่ ๆ ขึ้นไปทีละคนเลย ฮา”

          พี่ ๆ กรรมการเป็นชุดเดิมที่เคยมาตรวจครั้งที่แล้ว แต่ด้วยความรับผิดชอบของแต่ละคน ท่านก็เดินขึ้นไปที่ห้องของหนู เพื่อปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่ แม้ตอนที่เดินไปถึงห้องน้ำเสียงแต่ละคนจะบ่งบอกความเหนื่อยเล็กน้อย หนูเลยบอกทุกท่านว่า “ถือเป็นการออกกำลังกาย ฮา” พี่ ๆ แซวอีกว่า

 “เราเป็นผู้หญิงชั้นสูง เพราะอยู่ชั้นสูงสุด ฮา”

          วันนี้ห้องอันสงบเงียบของหนูเต็มไปด้วยท่านกรรมการที่นั่งคุยกันอย่างเป็นกันเองและสนุกสนาน พี่ ๆ ถามว่า

“อยู่ที่นี่ไม่เหงาเหรอ อย่างนี้ต้องหาคนมาอยู่เป็นเพื่อน”

หนูยิ้มแล้วตอบท่านอย่างเบิกบานว่า

“สบายมากเลยค่ะ สุข สงบดี”

          ทำให้หนูนึกถึงครั้งหนึ่งพี่ที่ทำงานเก่ามาขอพักด้วย ท่านรู้สึกประหลาดใจกับห้องพักและวิถีชีวิตของหนู แล้วอุทานว่า “แกอยู่ได้ยังไง น่าสงสารมาก ผู้ใหญ่ในกรมเคยรู้ไหมนี่ ว่าน้องที่สอบทุนได้ อยู่ลำบากขนาดนี้” หนูรู้สึกงงและขมวดคิ้ว ตอนนั้นได้แต่ยิ้ม เพราะหนูรู้สึกว่าห้องนี้แหละ ที่นี่แหละ สงบและอบอุ่น

          ก็แปลกดีกับการที่ห้องหนู ไม่มีทีวี ไม่มีตู้เย็น มีเพียงหม้อหุงข้าว กระติกน้ำร้อน ถ้วยจานเล็กน้อยแบบพอใช้ได้ เป็นเรื่องน่าสงสาร

หนูถามไปที่ใจหนู รู้สึกอย่างไร

อืม หนูกลับรู้สึกว่า

ที่นี่ สงบ สบาย ลงตัว อย่างที่มันเป็น แม้จะต้องเดินเยอะหน่อย แต่ทุก ๆ เช้าหนูก็ไปวิ่งออกกำลังกาย ก็เพียงแค่ถือว่า เดินขึ้นลงบันได ประหยัดพลังงานด้วย ออกกำลังกายได้ด้วย

          หนูได้คิดว่า คนทุกคนมองผ่านกระจกของตนเอง ผ่านแว่นตาที่เรียกว่าประสบการณ์ ความคิด ความรู้สึกของตนเอง ขอบคุณนะคะ ทุกคน ที่มาช่วยทำให้หนูรู้สึกว่า ที่ ๆ หนูอยู่ เป็นที่ ๆ ลงตัวเป็นที่ซึ่งหนูใช้คำนี้ได้ค่ะ

 “พอดีที่เรา”  

         

เพราะไม่ว่าใครจะมอง สิ่งที่หนูใช้ชีวิตมา 8 เดือนอย่างไร หรือที่พักที่หนูอยู่เป็นอย่างไร แต่หนูก็รู้อยู่ในตนเองว่า นี่แหละคือ ความพอดี อย่างที่ครูท่านเมตตาสอนมาตลอดให้หา ความพอดีของตนเอง สำหรับคำว่า “ที่พักอาศัย” ในวิถีชีวิตที่นี่ ณ ตอนนี้เรียกว่า พอดีอย่างที่มันเป็น

หมายเลขบันทึก: 327130เขียนเมื่อ 12 มกราคม 2010 12:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน 2012 02:51 น. ()สัญญาอนุญาต: ไม่สงวนสิทธิ์ใดๆจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

สวัสดีครับใบไม้ร้องเพลง

 "เมื่อเราพอใจ  เราจะพบความสุขเสมอ"

  • โชคดีนะครับ

ขอบพระคุณค่ะ ครูจ่อย P

การที่มีคนเข้ามาในชีวิต ช่วยมาสะกิด ก็ทำให้หนูได้ทบทวนในตนเองชัดขึ้น ขอบพระคุณจริง ๆ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท