วันนี้ คือ วันนี้

ก่อนสิ้นปี พุทธศักราช 2552

    การที่คนเราอยู่ได้ในทุกวันนี้เพราะความหวัง,ความฝันในอนาคต และมันเป็นตัวพลักดันเราให้มีแรงใจสู้ต่อไป  ด้วยหวังว่าสิ่งที่ฝันและหวังไว้จะเป็นจริงเข้าสักวัน โดยที่ไม่รู้ว่า นั่นคือ "ทุกข์" ที่เราสร้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

    ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มีหวังและฝัน ผมเริ่มมาฝันจริงๆจังๆตอนเรียนระดับปริญญาตรี ฝันในชีวิตที่ดี การงานที่ดี ฐานะที่ดี จนแล้ววันหนึ่ง ช่วงต้นปี 2552 มีชายผู้หนึ่ง นามว่า "รัฐสภา  เดือนเพ็ญ" ชื่อเล่นชื่อว่า "นิ" เป็นนิสิตเภสัชศาสตร์ ปี 4 มหาวิทยาลัยมหาสารคาม เดินถือรูปวาดของ "องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" ผ่านหน้าโต๊ะทำงานผมมา ผมจึงทักขึ้นว่า "น้องไปทำอะไร ที่ไหนมาเหรอ ถึงได้ถือรูปพระพุทธเจ้ามาด้วย" น้องนิหันกลับมาพร้อมตอบผมด้วยท่าทางยินดีว่า "พี่ครับ ผมถือรูปนี้ขับรถมอเตอร์ไซด์มาจากในเมือง จนถึงที่นี่ ไม่มีใครถามผมเลย มีพี่คนเดียว เรามีวาสนาต่อกัน ถ้ายังงั้น ผมจะเล่าให้พี่ฟัง"

    จากนั้นเค้าก็เล่าว่า เค้าไปทำอะไร ที่ไหนมาและได้รูปวาดนี้มาอย่างไร ผมจึงได้รู้ว่า น้องนิเป็นผู้ศึกษาธรรมะในพุทธศาสนาและเป็นผู้รู้ผู้หนึ่ง จากนั้นเค้าก็ได้ให้ความรู้เรื่องธรรมะที่ถูกต้องในพุทธศาสนาแก่ผม  มันทำให้ผมรู้ว่า แท้จริงแล้วผมไม่รู้อะไรเลยในพุทธศาสนาที่ตนได้นับถือกราบไหว้มาตลอดชีวิต นับแต่วันนั้นมาผมก็เป็นผู้ที่หาความรู้ในเรื่องหลักธรรมคำสั่งสอนที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสสั่งสอนไว้ และยึดถือปฎิบัติให้ได้มากที่สุดมาโดยตลอด

      ความรู้ที่ผมได้พยายามศึกษาค้นคว้าในธรรมะมานั้น ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปเกือบทั้งหมด ทั้งความคิด วิธีคิด และการใช้ชีวิต รู้ที่จะพิจารณาที่มาของทุกข์ และหาวิธีดับมัน (แม้ทำไม่ค่อยจะได้ผลเลยก็ตาม) และก็ได้รู้สิ่งหนึ่งที่พระพุทธองค์ทรงวางไว้ให้เราถือปฏิบัติ นั่นก็คือ "วันนี้ คือ วันนี้" นั่นก็แปลว่า อย่าไปยึดติดอดีต อย่าไปหวังอนาคต ทำวันนี้เท่านั้นให้ดีที่สุด ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก เร่งก่อกรรมดีไว้ เพราะกรรมเป็นตัวกำหนดทุกสิ่ง ทั้งโลกนี้และโลกหน้า

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

• ทำวันนี้ให้ดีที่สุดนะคะ
• ทำดีเพื่อดีค่ะ

[อิสระ]

ขอบคุณ คุณครูคิม ที่เข่ามาชมและแสดงความคิดเห็นครับ