พัฒนาชีวิตด้วยดนตรี (1)

ในที่สุดก็ต้องถามตัวเองว่า เด็กจะเรียนรู้ได้อย่างไร ก่อนที่จะถามว่า ครูจะสอนได้อย่างไร

เป้าหมายของวิชาดนตรีชีวิต คือ การนำดนตรีมาพัฒนาชีวิต พร้อมกับพัฒนาทักษะทางดนตรี
คณะครูของเรา  ซึ่งคุ้นชินกับวินัยของนักดนตรีมืออาชีพ  มาพบกับนักเรียนมัธยม-วัยรุ่นที่กำลังอยู่ในวัยท้าทายตัวเองและโลก 
เป็นวัยที่กำลังหาที่ทางความเป็นตัวของตัวเอง  ผ่านการทดลองปฏิบัติการอันสร้างสรรค์ที่ทำให้ครูทึ่งได้อยู่เสมอ....

ครูของเราพกประสบการณ์วัยเด็กที่พบความยากลำบาก
ในการขวนขวาย ไต่เต้า เพื่อให้ครูเก่งๆ ยอมรับสอน 
ตั้งใจมาด้วยความมุ่งมั่นที่จะปูพี้นฐาน "ดนตรี" ให้กับเด็ก 
ด้วยหวังว่าจะเพิ่มจำนวน "ผู้ฟัง ที่มีสุนทรียทางดนตรี" ให้กับเมืองไทย
และยังอาจได้ "นักดนตรี" ไม่ว่าจะเป็น "นักดนตรีสมัครเล่น" หรือไปจนถึง "มืออาชีพ"

แต่เมื่อความเป็นจริงไม่ได้เป็นอย่างที่ฝัน

เมื่อมีคำถามว่า  ทำไมเด็กถึงไม่มีวินัยเลย  ทำไมไม่ตั้งใจฝึกซ้อม  ทำรายงานอย่างขอไปที   เป็นอย่างนี้แล้วครูจะสอนได้อย่างไร  สู้กลับไปสอนเด็กที่เก่งแล้วจะดีกว่าไหม?

คำตอบที่ได้ก็ คือ ถ้าทำอย่างนั้น  ก็คงไม่มีอะไรต่างไปจากเดิม
ทุกอย่างก็จะเป็นวงจรเดิม  คือ ครูที่เล่นดนตรีเก่ง ก็มุ่งจะสอนแต่เด็กเก่งๆ

ในที่สุดก็ต้องถามตัวเองก่อนว่า เด็กจะเรียนรู้ได้อย่างไร  แล้วจึงจะได้คำตอบว่าครูจะสอนได้อย่างไร 

เพราะหน้าที่ครู คือ ทำอย่างไรให้นักเรียน "เรียน"

[หนานเกียรติ]

สวัสดีครับ

ผมมีมีโอกาสได้เข้าไปร่วมงาน (ห่าง ๆ ) กับวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ในระยะเวลาสั้น ๆ ครับ

ที่นั่นมีโรงเรียนเตรียมนักดนตรี

นักเรียน (ดนตรี) เก่งที่สุดจะได้รับคัดเลือกให้เรียนกับครูที่เก่งที่สุด

ที่นั่น (ว.ดุริยางคศิลป์) ดำเนินการในสิ่งที่ท้าทายหลายเรื่อง (ทั้งในระดับความคิดและระดับปฏิบัติการ) ครับ

[orange alright]

สวัสดีค่ะ คุณหนานเกียรติ

การทำสิ่งที่ท้าทาย ทำให้เรามีพลัง และความหวัง คุณหนานเกียรติคงได้พบเห็นปฏิบัติการและได้ยินความคิดสนุกๆ ไม่น้อยเลยนะคะ นำแชร์กันบ้างก็จะยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะ และขอขอบคุณที่มาให้ความเห็นค่ะ