บ่ายคล้อยของวันหนึ่งที่มาเยี่ยมรพ.ชุมชน ผมได้ีมีโอกาสไปนั่งพักผ่อน ที่ศาลาริมน้ำขนาดกะทัดรัดน่านั่งพัก ที่สร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายไม่สิ้นเปลือง
แต่ดูดี แม้เวลาจะล่วงเลยถึงเกือบหกโมงเย็น ผมยังสังเกตเห็น ชายกลางคน คาดว่าคงจะเป็นคนสวนของโรงพยาบาล ยังคงก้มๆเงยๆ ตัดแต่งกิ่งไม้
อย่างช้าๆและพิถีพิถัน ราวกับว่า พยายามสร้างงานศิลป์ในสวนหลังบ้าน
ตัวเองอย่างไงอย่างงั้น ผมอดไม่ได้เลยต้องไปรบกวนเวลาของแก
เพราะความอยากรู้อีกตามเคย
“ลุงครับ ยังไม่เลิกงานหรือครับ” ผมยิงคำถามแรกออกไปกรุยทาง
“ ยังครับคุณ ก็คิดจะกลับเหมือนกัน แต่อยากให้งานมันเรียบร้อย
สักนิดก่อน ค่อยกลับครับ ว่าแต่คุณยังรอญาติหรือครับ ” แกตอบผม
พร้อมชวนคุย โดยไม่รู้ว่าผมมาร่วมประชุมงานคุณภาพที่ โรงพยาบาล
“ เปล่าครับ เห็นอากาศดีๆเลยมานั่งที่ศาลานี่ครับ ศาลานี้น่ารัก
และนั่งสบายดีนะครับ เห็นวิวสระน้ำแล้วสบายอารมณ์ดี ว่าแต่ว่าศาลานี้
ฝีมือคุณลุงหรือเปล่าครับ ”
“ ช่วยๆกัน หลายๆคนครับ เพื่อนๆคนงาน เจ้าหน้าที่หลายๆคนมา
ช่วยกันทำ อ้อ นักศึกษามหาวิทยาลัย ตรงปากทางก็มาลงแรงด้วยครับ ”
ลุงแกตอบยิ้มๆเห็นแววภาคภูมิใจนิดๆแวบหนึ่ง “ ตอนนี้ก็เล็งๆว่า จะไปหา
ไม้แถวหมู่บ้าน มาทำเก้าอี้ให้ ญาติกับคนไข้นั่งคุยกันเวลาเช้าๆเย็นๆ
อีกสักสาม สี่ ชุดครับ ว่าแต่คุณช่วยแนะนำหน่อยว่า ทำไว้ตรงจุดไหน
ดีครับ ที่จะทำให้คนนั่งรู้สึกว่า ได้บรรยากาศและสบายใจ ”
แกสอบถามผมอย่างจริงจัง
“ ผมว่า ลุงไม่ต้องกังวลหรอกครับ ลุงทำสวนได้สวยงาม
ดูสบายตา และมีต้นไม้ที่ร่มรื่นมากเกือบทุกจุด ไว้ตรงไหนก็ดูดีครับ
เอ.. แบบนี้หรือเปล่าครับ ที่เห็นป้ายติดว่า โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ ” ผมตอบไปแต่ไม่วายแอบหยอดคำถามถึงเรื่องงานคุณภาพ
เพื่อดูความสนใจ
“ ก็เห็นคุณหมอคุณพยาบาล บอกว่า โรงพยาบาลผ่าน
เกณฑ์โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพแล้วครับ ผมเองก็ไม่ได้เข้าใจ
หลักเกณฑ์อะไรมากนักครับ แม้ว่าจะได้เข้าฟังการประชุมเรื่องนี้
อยู่หลายครั้ง” แกตอบกลับมาพร้อมดูหงอยๆลงไปบ้าง
“ แต่ผมว่า ลุงก็คงได้ช่วยโรงพยาบาลอย่างเต็มที่ใช่ไหมครับ ”
“ ก็ทำงานไป ตามกำลังความสามารถ เท่าที่งานหน้าที่จะ
เอื้ออำนวยครับ ผมก็พยายามดูแล ตัดแต่งกิ่งไม้ให้ ต้นไม้ดูดีไม่รก
รุงรัง ไม่มีหนามแหลม แมลงอันตราย คอยเก็บกวาดสวน ทำสนาม
ให้น่านั่ง น่ามาออกกำลังกาย และคอยปรับแต่งริมสระน้ำให้ปลอด
ภัยครับ ”แกตอบผมอย่างเรียบง่าย
“ งานแค่นี้ที่ว่า ก็ไม่น้อยเลยนะครับ ลุงไม่เหนื่อยแย่หรือครับ
น่าจะมีคนมาช่วยนะครับ ”
“ เป็นธรรมดาครับ แต่ก็ช่วยๆกัน ผมก็ได้แต่หวังว่า คนไข้ จะได้มี
ีความรู้สึกดีเวลาลงมาพักผ่อน หรือได้มานั่งคุยกับญาติ
จะได้หายเจ็บไข้เร็ว และได้กลับบ้านกันทุกคนครับ ว่าไปทุกคนก
็คนแถบนี้กันทั้งนั้น ส่วนใหญ่ก็เห็นหน้ากันอยู่ครับ ” แต่ผมสังเกตเห็น
ประกายความมุ่งมั่นบางอย่างในแววตาของแก
ผมฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มให้แก และไม่ได้รบกวนอะไรแกอีก
เก็บมานั่ง คิดอยู่เงียบๆว่า อันที่จริง ถ้าผู้จะผลักดันงานส่งเสริมสุข
ภาพ เป็นผู้มีความพร้อมด้านจิตใจ ใช้คุณค่าของตนเอง มีความรับผิดชอบ
ในการพยายามมอบสิ่งดีๆเท่าที่ความสามารถและ
หน้าที่ของตนจะเอื้ออำนวย ไม่ว่า เขาผู้นั้นจะเป็นใคร ระดับไหนในองค์กร โรงพยาบาลคงจะก้าวสู่ความเป็นโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพอย่าง
มีคุณภาพได้เต็มภาคภูมิ
ผมก็ได้แต่นั่งมองวิวริมสระน้ำต่อไป ได้แต่หวังในใจว่า
คงไม่มีใครมาบังคับ ลุงคนสวนคนนี้ ให้นั่งท่อง ออตตาวา ชาร์เตอร์
หรือ บางกอก ชาร์เตอร์ หรือ ตั้งแกเป็นสารพัดกรรมการที่ไม่จำเป็น
เพื่อตอบคำถามคนมาเยี่ยมสำรวจ นะครับ
ผมว่า ลุงแกทำได้ดีเยี่ยมแล้ว จากหัวใจและศักยภาพของแกแล้วล่ะครับ
อยากทราบรายละเอียดเกี่ยวกับการประชุม บางกอก ชาร์เตอร์ พอหาอ่านได้จากที่ไหนบ้างค่ะ
ขอบคุณในความกรุณา
อ่านเรื่องนี้แล้วเห็นบรรยากาศของความร่มรื่นในโรงพยาบาล และความพยายามของบุคลากรในทุกส่วนของโรงพยาบาลที่มีส่วนร่วมในการที่จะจัดสิ่งแวดล้อมของโรงพยาบาลที่เอื้อต่อการส่งเสริมสุขภาพ อยากให้โรงพยาบาลทุกแห่งเป็นอย่างนี้จัง
ผมกำลังคิดคำตอบสละสลวยที่จะนำไปใช้พอดี ต้องขอขอบใจ ที่คิดและเขียนได้จนผม พบคำตอบแล้ว
ขอบใจจริงๆ
ยินดีครับ กับการตอบรับ ผมยังนึกเสียใจที่ตอนนี้ห่างเหินการเขียนเรื่องลง gotoknow ไปนานมากแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กลับมาเขียนอีกทีเมื่อไหร่ อันที่จริงก็มีเรื่องจะเล่าเยอะแยะครับ