อยากเล่า

       เรารับราชการมา 28 ปี  เราตั้งใจว่า เราจะเกษียณตัวเองเมื่ออายุราชการครบ 25 และบวกอีกนิดหน่อยสำหรับคำนวณวันลาแล้วเราจะลาออก  แต่พอครอบ 26 ปี การทำงานเริ่มสนุกเพราะมีอะไรให้เราเยอะมาก  และเราเองก็เห็นว่าเราเองเป็นประโยชน์อยู่ไม่น้อย  ก็เลยงดความคิดเรื่องลาออกไว้ก่อน (เพราะเราบอกตัวเองว่าจะลาออกก่อนครบเกษียณอายุหรือเปล่า  ธรรมชาติจึงทำให้เรามีเหตุต้องลาออก)   แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าเมื่อไหร่ที่ไม่สนุกและไม่มีประโยชน์แล้วก็สมควรจะลาออก  แต่แล้วมาวันหนึ่งเราไม่ถูกกับนายซึ่งเป็นผู้หญิง  ไม่ถูกกันหลายเรื่อง  จนสุดท้ายมีเรื่องโต้เถียงกัน  นายเราแอบทำบันทึกรายงานเราต่อผู้บังคับบัญชาแล้วเก็บเรื่องไว้เงียบเชียว  รู้กันอยู่ 2 คน  พอถึงฤดูเลื่อนขั้นเงินเดือน  เขาไม่ยอมเลื่อนขั้นเงินเดือนให้เราตามปกติ  แล้วยังมีการส่งสัญญาณขู่อีกว่า  หากเราโวยวาย  เขาจะเล่นงานเราในเรื่องวินัยข้าราชการ  เราไม่กลัวเพราะเราไม่เคยมีการตั้งกรรมการสืบสวนสอบสวนหรือแจ้งให้เรารู้ว่าเราทำอะไรผิดวินัย  เราจึงสอบถามเรื่องขั้นเงินเดือนของเรา  เชื่อมั้ย  เขาเอาบันทึกที่ทำไว้เพื่อขู่เราออกมาใช้กับเรา  แล้วเรื่องราวก็บานปลาย  เขาบอกเราว่าเขามีผู้ใหญ่ในส่วนกลาง  แต่เราบอกตัวเองว่าเรามีความสุจริตใจ  หากเราจะผิดต้องบอกเราได้ว่าเราผิดอะไร  ไม่ใช่กล่าวโทษเราแบบเหวี่ยงแหแบบที่เขารายงานมา  เชื่อหรือไม่  เขาสั่งย้ายเราโดยไม่มีเหตุผล  เราจึงต้องขอลาออกจากราชการ เราโศกเศร้าเสียใจ  ผิดหวัง  และท้อแท้ต่อความอยุติธรรมอย่างมาก  เราเชื่อแล้วโดยสนิทใจว่าความยุติธรรมไม่มีจริง  ทั้ง ๆ ที่เราเคยเชื่อมั่นมาตลอดว่าองค์กรของเรา  จะต้องไม่มีเรื่องความไม่ยุติธรรมมาตลอด  แต่ความเชื่อนั้นได้ถูกสั่นคลอนโดยบุคคลไม่กี่คน  หลังจากนั้นมีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งได้โทรศัพท์มาหาเรา  บอกเราว่า  ได้อ่านเรื่องของเราแล้ว  รู้สึกเห็นใจเราที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเรา แต่ตัวท่านเองกำลังจะเกษียณอายุราชการ ไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก  ได้แต่แสดงความเสียใจและกล่าวขอโทษที่ส่วนกลางได้กระทำเรื่องเช่นนี้กับเรา  ท่านได้ให้กำลังใจเราว่า  ขอให้เชื่อเรื่องเวรกรรม  คนที่ทำกับเราจะได้รับเวรกรรมอย่างสาสมกับสิ่งที่เขาทำกับเรา ท่านปลอบใจเราให้เราเชื่อมั่นในเวรกรรมจะสนองเขาจริง ๆ ไม่ช้าก็เร็ว   ผู้หญิงที่ทำกับเรา  เรารู้ข่าวเขามาว่าเขาเป็นมะเร็งใช้เวลาผ่าตัดนานถึง 6  ชั่วโมง  เขาต้องรักษาตัว  ต้องให้คีโม  เพื่อน ๆ โทรมาเล่าข่าวแล้วบอกเราว่ากรรมสนองเขาแล้ว   เราอยากรู้จริง ๆ ว่ามันคุ้มค่าหรือในสิ่งที่เขาได้รับกับสิ่งที่เราได้รับ  เราไม่ได้ทำผิดทุจริตต่อหน้าที่  ไม่เคยเรี่ยไรขอเงินบุคคลภายนอก ไม่เคยใช้หน้าที่หาเงินนอกเงินใน  ไม่เคยแต่งเรื่องเท็จเป็นเรื่องถูก  เราอาจจะผิดตรงที่พูดตรงเกินไป แต่การเป็นข้าราชการไม่ใช่การปฏิบัติหน้าที่โดยสุจริตหรอกหรือ   สภาพจิตเราแย่เสียไปเลยเป็นปี  มันคุ้มหรือกับการที่เขาเป็นมะเร็งแค่นั้น  มันอาจจะเป็นเพราะกรรมที่เขาทำกับคนอื่นมากกว่ามิใช่กับเรา  เราคิด  คิด  คิด คิดและคิดว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนี้  ทำไมเขาไม่ทำอะไรให้ถูกต้องโปร่งใส  ทำไมเขาต้องแอบทำ  เราไม่เคยระวังตัวไม่เคยคิดว่าจะมีคนคิดร้ายกับเรา  เราอยู่ในที่แจ้งเปิดเผย  เราจึงบาดเจ็บขนาดนี้   ใครเคยมีประสบการณ์เหมือนเราหรือไม่  ผิดหวังกับองค์กรที่ตนเองอยู่มานานขนาดนี้  ไม่น่าเชื่อเลย