กำลังใจตอนป่วย

ครั้งหนึ่งหนูเข้ามาฝึกเทคนิคการวิเคราะห์หลักสูตรระยะสั้นที่ นนทบุรี แต่วันนั้นหนู ป่วยหนักมาก ๆ การป่วยแบบไกลบ้าน ไกลคนรู้จักแบบนี้ ก็ลำบากค่ะ ตอนแรก อาจารย์ท่านโทรมาถามอาการ ดู ๆ หนูคุยไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แต่หนูก็ไม่รู้จะบอกใคร เวลาไม่สบายหนูจะพยายามดูแล ตนเองก่อนที่จะแจ้งที่บ้าน เพราะท่านอยู่ไกล และมักจะกังวล พอวางสายจากอาจารย์ไม่นาน

คุณครูก็โทรมา อืม ตอนนั้นรู้จักกับท่านไม่นานนักค่ะ อืม ก่อนหนูเดินทางมานนทบุรี ท่านก็ไปดูหนูที่โรงพยาบาลและช่วยเช็ดตัวให้ด้วย

ตอนนั้นพอได้คุยกับครูแล้ว รู้สึกว่า

"ท่านเป็นห่วงมาก พยายามจะให้เพื่อน ๆ ของท่านที่อยู่ แถว ๆ นนทบุรี มาดูอาการให้ แต่หนูก็ยืนยันว่าน่าจะพอไหว พอเอาตัวรอดได้ ครูช่วยหาช่องทางกลับขอนแก่น ว่าจะนั่งเครื่องหรือ รถทัวส์แต่ท่านก็ เสนอให้นั่งเครื่องท่านจะจัดการเรื่องตั๋วให้ก่อน หนูรู้สึกกังวล หนูรู้สึกว่า ไม่ค่อยมีตังค์ จึงบอกท่านว่า ไปรถทัวส์ ดีกว่า  จึงยืนยันจะนั่งรถทัวส์กลับ"

พอรุ่งเช้าจึงตัดสินใจกลับมาขอนแก่น ทั้ง ๆ ที่ฝึกไม่ครบคอร์ส

การป่วยครั้งนี้ทำให้หนูได้เรียนรู้ว่า

     หากร่างกายเราไม่พร้อม เราไม่ควรดึงดัน ดันทุรังที่จะทำ หรือ เรียนรู้ เพราะเกิดผลเสียมากกว่าผลดี แต่ที่เป็นสิ่งดี ๆ ในการป่วยครั้งนี้ก็คือ ทำให้หนูได้เห็นความเมตตาของคุณครู ท่านพร้อม จะเอาใจใส่ดูแล ทั้ง ๆที่ตอนนั้น ไม่ค่อยจะสนิทกันเท่าไหร่ แถมหนูเองยังรู้สึก หมั่นไส้ ไม่ค่อยชอบท่านเท่าไหร่ด้วยค่ะ แต่ท่านหาได้สนใจจิตชั่ว ๆ ของหนูไม่ ท่านตั้งใจดูแล เอาใจใส่หนูอย่างเต็มที่เต็มกำลัง แค่การได้คุยกับท่านในคืนนั้นก็ทำให้หนูรู้สึกว่า อาการไม่ได้ ทรุดหนักไปกว่าเดิม จากเดิมที่หนูไม่ชอบทานยา ก็เลือกที่จะทานเพื่อให้มีแรงกลับไปรักษาตัวที่ขอนแก่นได้ค่ะ

การได้กำลังใจดี ๆ แบบถูกทีถูกเวลานี่ เป็นพลังอันยิ่งใหญ่จริง ๆ นะคะ

ขอบพระคุณครูค่ะ