การมีครอบครัว คงเป็นกฏธรรมชาติ
แต่การแต่งงาน คงเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่มนุษย์ปรุงแต่งขึ้นมา ผมก็ไม่ทราบชัดเจนเหมือนกันว่าเพื่อเหตุผลใดเป็นแน่แท้
และแล้ววันหนึ่ง ก็ถึงวาระของผม 22 มกราคม 2548 ทั้งนี้ เพื่อให้เกียรติและแสดงความเคารพต่อ พ่อ-แม่ พี่น้อง ญาติๆของฝ่ายเจ้าสาว
งานครั้งนั้น เป็นงานเล็กๆครับ แต่ "ความรัก...และความรับผิดชอบ" ไม่เล็กตามงานนะครับ
น้องเหมียวน้อย หน้าตาน่ารักน่าชังเหมือนคุณแม่เหมียวเลยค่ะ
ความรัก....เมื่อเวลาผ่านมันก็จะแปลงสภาพเป็นความผูกพัน
....ระหว่างกันและกัน
ความรับผิดชอบ....มันก็คงเป็นความรับผิดชอบเช่นเดิมมิเปลี่ยนแปลง
.... สิ่งที่เปลี่ยนเมื่อ เราตกลงร่วมชีวิตกับใครสักคนคือ....
การจะตามมาด้วยภาระ...ที่เราคาด คะเนได้ ว่าเพิ่มขึ้นตรงไหน
อย่างไร...บ้าง
.....ธรรมชาติ สมดุล...เมื่อผ่านช่วงของความ ..
ดื่มด่ำกับความรัก..ความแปลกใหม่...ของการอยู่ร่วมแบบ......ดูแล....แคร์กัน
เราก็จะตัดสินใจ....มีลูกด้วยกัน (ใครๆ มักเรียกกันว่าพยานรัก)
.....ที่จริงการมีลูกด้วยกัน
คือการแสดงว่าเราจะร่วมรับทั้งผิดและชอบของการดูแลตัวอ่อน
ที่รวมกันมาจากเราทั้งสอง
....ตื่นเต้นและเป็นความสุขใจที่หาได้ยาก
ทั้งหมดของการใช้ชีวิตคู่คือ....การเข้าใจ ความเป็นเธอ ความเป็นฉัน
ขออย่าพยายามให้การแต่งงานของเราหมายถึง ความเป็นเรา
เพราะเป็นไปไม่ได้ค่ะ
การแต่งงานเหมือนกันจัดการความรู้ฟังเขาเล่าไม่เข้าใจ "ไม่แต่ง ไม่รู้"