ครูจะเลิกพูด เมื่อใจเธอเลิกโกรธ

เย็นวันหนึ่ง ครูพาหนูไปวิ่งรอบบึงแก่นนคร ตอนแรกท่านก็ปล่อยให้หนูวิ่งไปก่อน

ท่านสังเกตแล้วก็สอนหนูว่า

"หนูวิ่งขาดสติ เดี๋ยวก็วิ่งช้าวิ่งเร็ว แกว่งไป แกว่งมา การวิ่งให้วิ่งอย่างรู้ตัว ร่างกายได้ออกกำลังกาย เอ็นโดฟินหลั่ง เมื่อสารแห่งความสุขนี้หลั่งร่างกายจะรู้สึกสบาย ผ่อนคลาย"

ตอนนั้นหนูเองฟังแล้วก็ยัง งง ๆ แถม รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอีกประมาณว่า

 “ฉันวิ่งของฉันมาตั้งนาน ฉันเป็นนักกีฬาโรงเรียนเชียวนะ เคยตื่นมาแต่ตีสามมาวิ่ง” ตอนนั้นคิดในใจ

หารู้ไม่ว่า นั่นหน่ะ ก็ผ่านไปแล้ว นานมาแล้วด้วย แต่ตอนนี้เดี๋ยวนี้มันไม่มีสติ ไม่ตั้งใจ

ครูก็พาวิ่งไปเรื่อย ๆ สักพักท่านเห็นหนูเหนื่อยหอบหมดแรงท่านจึงพาหนูนั่งพัก แล้วก็คุยถึงเรื่องอาจารย์ในตอนนั้นหนูจำเรื่องราวไม่ได้แล้วค่ะ แต่ลักษณะเหมือนว่า

อาจารย์มีความสุขอย่างไร เมื่อได้พูดคุยหรือ ปฏิสัมพันธ์กับคุณครู หนูยิ่งฟังก็ยิ่งหนักเข้ามาในหัว หนักเข้ามาในใจ รู้สึกโกรธไม่พอใจ และ ไม่อยากฟัง หนูถอนหายใจอย่างอึกอัดหลายที

ครูจึงถามว่า “เป็นอะไร”

หนูตอบท่านว่า “รู้สึกไม่อยากฟัง เมื่อไหร่พี่จะเลิกพูดถึงอาจารย์ซะที” ในใจตอนนั้นคิดว่า ถ้าอยากไปมีความสุขกัน ก็ไปกันสองคน ไม่ต้องมายุ่งกับหนู หนูอยู่ของหนูได้ แหนะ มันคิดชั่วได้ขนาดนี้

          ครูเอ่ยกับหนูอย่างเมตตาว่า

“พี่ก็ขี้เกียจพูดถึงอาจารย์เธอเหมือนกัน แต่ต้องพูด” ท่านเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง

หนูเงยหน้ามองท่าน งง ๆ แล้วท่านก็พูดต่อว่า

“พี่จะเลิกพูดตอนที่ใจเราเบาลง ไม่โกรธเคือง”

หนูได้ยินแล้วก็รู้สึกอึ้ง ตอนนั้นเป็นงง ๆ ไม่เข้าใจ

พึ่งมารู้สึกได้ก็ตอนที่ใจหนูเบาลงแล้วจริง ๆ แล้วไม่ว่าจะเอ่ยถึงอาจารย์หรือไม่ ก็ไม่มีน้ำหนักในใจ มีความความเบาและระลึกถึงบุญคุณของท่านที่สั่งสอนวิชาความรู้

          จากตอนนั้นถึงตอนนี้ แทบจินตนาการไม่ได้เลยค่ะ ว่าใจจะเปลี่ยนแปลงได้มากขนาดนี้ จากเด็กที่เคยโกรธเคืองครูทุกครั้งที่เจอท่าน แว้งกัดทุกที ที่มีโอกาส จะกลายมามีใจที่เบาลงได้ขนาดนี้ แต่ครูท่านอดทนมาก อดทนสั่งสอน ปลอบใจ ตอนที่หมดแรง ทุบตอนที่ทุบได้ ให้กำลังใจตอนอ่อนล้า ไม่รู้ซิค่ะ ถ้าไม่มีท่านหนูไม่มีวันนี้แน่ ๆ

         มองย้อนกลับไป หนูเป็นเด็กดื้อมาก สอนยากสอนเย็น แต่ครูก็ไม่เคยทอดทิ้งให้รู้สึกเดียวดาย ไม่ว่าตัวท่านจะอยู่หรือไม่อยู่ ไม่ว่าหนูจะทำอะไร ก็เหมือนมีใครอยู่ด้วยตลอดเวลา

กราบขอบพระคุณครูค่ะ