มิตรภาพที่ยาวนาน
Mrs.Marion Suski หรือที่หลายๆรพ.จะรู้จักกันในชื่อ อาจารย์ มาเรียน นั้น เธอเป็นชาวแคนาดา และคลุกคลีในวงการสุขภาพและการพัฒนาคุณภาพของประเทศคานาดามาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน
แม่ต้อยจำได้ว่าเมื่อประเทศไทยเราเริ่มที่จะนำแนวคิดด้านการพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาลมาทดลองใช้ในประเทศไทยในระยะเริ่มต้น เมื่อประมาณ๑๕ ปีที่ผ่านมา พวกเราเคยมีโอกาสได้ไปศึกษารูปแบบการพัฒนาของประเทศต่างๆหลายต่อหลายแห่ง
ที่ประเทศแคนาดาก็เป็นอีกแห่งที่เราได้มีโอกาสไปเยือน จำได้ว่าในตอนนั้น อาจารย์ มาเรียนเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่เมือง Winipeg สถานที่เราไปดูงานนั่นเอง
เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งมากๆ ต้อนรับขับสู้พวกเราอย่างน่าทึ่ง ตอบคำถามที่เราอยากรู้ทุกเรื่อง ในตอนนั้น แม่ต้อยยังจำได้ว่า แอบกระซิบกับอาจารย์ อนุวัฒน์ ที่ไปด้วยกันในตอนนั้นว่า
“ พี่อยากเก่งแบบนี้จัง “ อันนี้แม่ต้อยพูดจากใจจริงนะในตอนนั้น เพราะรู้สึกประทับใจในความสามารถจริงๆ
และเป็นคุณหมออนุวัฒน์ นั่นแหละคะ ที่กระซิบเบาบอกแม่ต้อยราวปีพศ. ๒๕๓๖ โน่นแหละคะว่า “ พี่ก็ทำได้ “
ต่อมาเมื่อเราเริ่มงานนี้ในเมืองไทย ทีมงานที่เราเคยไปศึกษาดูงานจากเขา ก็เริ่มที่จะหันมาเรียนรู้ความก้าวหน้าจากเราบ้าง อาจารย์ มาเรียนจึงมีโอกาสมารับรู้ความก้าวหน้าของเราทุกปี และเธอก็มีความมหัศจรรย์ใจเป้นอันมาก ที่เห็นว่า ความก้าวหน้าในเรื่องนี้ของเราไปได้ไกลโข
ล่าสุด เมื่อแม่ต้อยมีโครงการ ที่เรารู้จักกันในนาม “SHA” และแม่ต้อยเคยเล่า แนวคิดนี้ ให้เธอได้ฟัง เมื่อปีที่ผ่านมา เธอนั่งนิ่งและบอกกับแม่ต้อยว่า “ ยากจัง “
แต่ว่า เธอก็กลับมาเพื่อร่วมเรียนรู้ และอาจารย์ มาเรียนก็รู้สึกสนุกกับงานชิ้นนี้มากมาย ไปเยี่ยมในโรงพยาบาลหลายๆแห่ง จนมีหลายๆคนมาถามแม่ต้อยว่า เราได้แนวคิดนี้จากต่างประเทศมาหรือเปล่า?
แม่ต้อยจึงอยากจะบอกว่า คราวนี้ หลายๆแห่งเขามาเรียนรู้จากเรานะคะ รวมทั้งอาจารย์มาเรียน ที่ในอดีตเขาเป็นตัวอย่างให้กับเรา มาตอนนี้เขามาเรียนรู้วิธีคิดของเรา และเขาได้มีโอกาสมาชื่นชมการทำงานในโรงพยาบาลหลายๆแห่งอีกด้วย
เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจด้วยไมตรีจิต เพราะว่าอาจารย์ มาเรียน จะกลับแคนาดาในต้นเดือนนี้ ดังนั้นในวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ของสัปดาห์นี้ แม่ต้อยจึงได้พาเธอไปพักผ่อนที่หัวหิน อันเป็นแหล่งที่แม่ต้อยมีความหลงไหล เสมอมา
เราเดินทางในเช้าวันเสาร์ แบบสบายๆ แทบไม่น่าเชื่อว่าตลอดทางเราคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ( เพราไม่ต้องขับรถเอง อิอิ )จนถึงชะอำก็เกือบเที่ยง
แม่ต้อยพาอาจารย์ แวะทานอาหารทะเลที่ร้านป้าสังเวียน ซีฟู้ด เนื่องจากร้านนี้เป็นร้านที่แม่ต้อย ชอบมาทุกครั้งหากได้มาเที่ยวแถวนี้
เราสั่งอาหารแบบไม่เกรงใจท้อง เพราะหิวมากๆ เริ่มจากปูทะเลนึ่ง พร้อมน้ำจิ้มรสแซบ ต้มยำกุ้ง ปลาอินทรีย์แช่น้าปลาทอด ส้มตำปูม้า หอยขาวผัดน้ำพริกเผา และข้าวผัดปู
อร่อยๆจริงๆ ( ดูจากในรูปจะเห็นพุงกาง เลยละคะ )
แม่ต้อยพาอาจารย์ มาเรียนพักที่โรงแรมใกล้ๆ ร้านป้าสังเวียนนั่นแหละคะ ชื่อโรงแรม วีรันดา รีสอร์ท แอนดิ์ สปา ชะอำ เป็นโรงแรมที่น่ารักมากๆ เล็กๆ แต่ความสะดวกครบครัน ห้องพักจะมีระเบียงเล็กๆส่วนตัว เชื่อมกับสระน้ำเล็กๆ
Veranda Resort & Spa - Veranda Deluxe
ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย หายเหนื่อย แม่ต้อยลองนั่งสมาธิ และทำโยคะ ดีมากๆคะ
เราพากันเดินเพื่อพักผ่อนบริเวณใกล้ๆที่พัก พบชาวบ้าน จำนวนหนึ่งใช้ชายหาดเป็น ร้านนวดไทย มีเตียงวางเรียงรายกัน แม่ต้อยเป็นนักนิยมการนวดอยู่แล้วจึงชวนอาจารย์ มาเรียนเข้าไปช่วยอุดหนุนกิจการ
“ ปี สองปีก่อนนั้น รายได้ดีมากคะ “ หมอนวดเริ่มชวนแม่ต้อยคุย
“ มาปีนี้ คนมาเที่ยวแทบจะนับคนได้ ฝรั่งไม่ค่อยมาแล้ว..”
“ ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นคนไทยนี่แหละคะ .. เขาก็มาช่วยๆกัน เราจึงอยู่ได้”
แม่ต้อยมองรอบๆชายหาด คนว่างเปล่าจริงๆ มีแต่คนไทยที่เหมารถมาเที่ยวกันเป็นกลุ่มๆ
เก้าอี้นอนริมชายหาด ดูเหงาและว่างเปล่า เดียวดาย...
เห็นมีป้ายติดไว้ว่า Hair beauty จึงถามว่าราคาเขาคิดอย่างไร?( ในใจคิดถึงการถักเปียเล้กๆ รอบหัว หากไม่แพงจะลองถักกลับบ้านสักรอบ คงน่าดูจริงๆ)
“ ถักเปียเส้นละ ๓๐ บาทคะ ถักยากนะคะ ไม่ใช่ง่ายๆ” หมอนวดรีบอธิบายสรรพคุณ
แม่ต้อยนั่งนับดู ตามที่เห็นฝรั่งเขานิยม โอ้โห หากทำจริงคงต้องนั่งถักกันทั้งวัน และที่สำคัญ ฮ่าๆๆๆ ใครจะจำได้ไหมเนี่ยย..” ไม่เอาดีกว่า
เลยตั้งใจว่า ต่อไปนี้หากมีโอกาสก็จะช่วยอุดหนุนสินค้าหรือกิจการต่างๆ ของพี่น้องคนไทยให้มากขึ้นเท่าที่จะอำนวย
ตอนเย็น เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ แม่ต้อยจึงพา พาอาจารย์ นั่งรถจากชะอำไปที่หัวหิน เพื่อไปทานDinner ที่รร.โซฟิเทล หรือโรงแรมรถไฟเก่าที่เรารู้จักกันดี นั่นเอง บรรยากาศดี อาหารรสอร่อยคะ ชาวต่างชาติมากเสียจนมองไม่เห็นคนไทย อาจารย์มาเรียน ชื่นชมในความงามของสถาปัตยกรรมอันเก่าแก่มากๆ
หลังจากนั้นเราไปเดินเล่นย่อยอาหาร ที่ตลาดโต้รุ่งและ ถนนคนเดิน ไม่ค่อยมีอะไรใหม่สักเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าแม่ต้อยมา บ่อยๆก็เป็นได้ แต่อาจารย์ มาเรียน ได้ของที่ระลึกกลับไปด้วย
ก็เป็นการเติมพลังให้กับชีวิต เป็นการแสดงน้ำใจของเราให้กับอาจารย์มาเรียน ที่ครั้งหนึ่งเราเคยได้ไปเรียนรู้หลายสิ่ง หลายอย่างจากเขา เป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยๆ จากคนไทยคนหนึ่ง
และได้เรียนรู้จากการนวดที่ริมชายหาด ว่าในยามนี้ เป็นยามที่เราต้องช่วยกัน เกื้อกูลกัน สิ่งใดที่เล็กๆน้อยๆ ที่จะหยิบยื่นให้กันและกันได้ น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
เวลาเช้าตรู่ก่อนกลับ แม่ต้อยยังมีเวลานอนอ่านหนังสือที่พกไปอีกสองสามเล่ม แสนสบายใจ
และแม่ต้อยรู้สึกว่า การระลึกถึงคุณค่าของสิ่งหนึ่งที่เราได้รับแม้จะนานแสนนาน ก็สร้างความรู้สึกดีดีสำหรับผู้ที่เคยเป็นฝ่ายให้ และจะหล่อหลอม เป็นมิตรภาพที่งดงามสานต่ออีกตลอดไป
เฉกเช่นเดียวกับที่เราก็ควรที่จะเอื้อเฟื้อ สนับสนุน เพื่อนผู้ร่วมทุกข์ ร่วมสุขในโลกนี้ให้เขามีกำลังกายกำลังใจในการดำรงชีวิตต่อไปข้างหน้า
และสุดท้าย เมื่อเราทำงานหนัก การที่มีโอกาสพักผ่อน ก็เป็นสิ่งที่ดี ที่จะทำให้เรามีเรี่ยวแรงในการทำงานต่อไป
สวัสดีคะ
ความเห็น (6)
พรพ. คงผ่านอะไร มาเยอะมาก
แต่ผมว่า พรพส. เปลี่ยน เป็น สรพ.
ก็ทำสำเร็จดี เลยครับ
สวัสดีค่ะแม่ต้อย
คิดถึงนะคะ ที่พอให้หายคิดถึงก็ด้วยการเข้ามาทักทายกันใน Blog G2K นี่แหละค่ะ
ป่านนี้ อ.แมเรี่ยนจะเดินทางกลับหรือยังไม่รู้นะคะ นึกก็ใจหายนะคะ หนูเคยพบ อ.แมเรี่ยน 2 ครั้ง ครั้งแรกที่ สสจ.สระบุรี นานมาแล้ว และครั้งที่ 2 ก็ที่ รพ.แก่งคอยนี่แหละค่ะ ประทับใจมาก อาจารย์น่ารักมากเลยค่ะ และเมื่องาน SHA ก็ได้มีโอกาสพบอาจารย์และได้ทักทายตามประสาคนเคยรู้จักคิดว่า อ.แมเรี่ยนคงจำไม่ได้หรอกค่ะ อาจารย์ได้นำเรื่องการมาเยี่ยมที่ แก่งคอยนำเสนอในห้อง OM ทำให้ทีมงานของหนูที่ไปด้วยปลื้มมากๆเลยค่ะ ฝากคำอวยพรให้ อ.แมเรี่ยนเดินทางปลอดภัยผ่านทางแม่ต้อยนะคะ...เพราะพวกเรามีวาสนาต่อกัน จึงทำให้พวกเราได้มาพบกัน...
เห็นแม่ต้อยมีความสุข...ดีใจค่ะ แม่ต้อยต้องใช้พลังในการช่วยชาติ ช่วยขับเคลื่อน รพ.ในประเทศไทยให้เดินไปในทิศทางที่ดี ขอเป็นกำลังใจ และขอให้แม่ต้อยมีความสุขทุกวันคืนนะคะ
ส่วนพวกเราที่พอช่วยกันได้ ก็ด้วยการทำหน้าที่ของพวกเราอย่างเต็มความสามารถ ไม่ใช่เพื่อ สรพ.หรือเพื่อ ผอก. แต่เพื่อพี่น้องประชาชนโดยเฉพาะในชนบทในการเข้าถึงบริการที่มีคุณภาพค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีคะ ทีม SHA แก่งคอยที่น่ารัก(มากๆๆๆ)
