คำตอบสุดท้ายของชีวิต....

คำตอบสุดท้ายของชีวิต คือชีวิตที่เรียบง่าย

กราบเท้า คุณลุงคุณป้าด้วยความเคารพรัก

นานพอสมควรแล้วนะคะที่ไม่ได้คุยกับคุณลุงคุณป้า...ฟากฟ้าคืนนี้ยังมีดาวพร่างพราวฟ้า ดาวประจำเมืองยังคงส่องแสงเจิดจ้าทำหน้าที่ไม่รู้เบื่อ....

หลายวันมานี้บ้านเมืองของเรามีเรื่องยุ่งวุ่นวายพอสมควรค่ะ...โดยเฉพาะปัญหาที่เกิดจากความมักใหญ่ใฝ่สูงของใครบางคน การจาบจ้วงสถาบันสูง การที่คนไทยกลุ่มหนึ่งต่างพากันชื่นชมและศรัทธานักโทษทางการเมืองเสมือนเป็นพระเจ้า... จนกล้าทำทุกอย่างโดยไม่คำนึงถึงเกียรติและศักดิ์ศรีของชาติบ้านเมือง.... คิดแล้วก็เศร้าใจนะคะ ส่งผลถึงความแตกแยกของคนในบ้านเมือง

"ทุกวันนี้ศึกไกลยังไม่ห่วง แต่หวั่นทรวงศึกใกล้ไล่ข่มเหง
ถ้าคนไทยหันมาฆ่ากันเอง จะร้องเพลงชาติไทยให้ใครฟัง.."

เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่านะคะ... ช่วงหลังมานี้หนูหน่อยเริ่มเอาจริงเอาจังกับ
การปฏิบัติธรรมมากขึ้น... เพราะอะไรทราบไหมคะ เพราะไปสะดุดคำพูดของครูธรรมท่านหนึ่งซึ่งท่านคอยเมตตาชี้แนะให้ความรู้ เตือนสติตลอดมา

ท่านกล่าวว่า "ชีวิตทางโลกมีแต่ความวุ่นวาย ทำงานอย่างไรก็ไม่มีจบ ยุ่งตลอด เรื่องเก่าไปเรื่องใหม่ก็มาแทนที่ ควรแบ่งเวลาให้ชีวิตทางธรรม เพื่อลิ้มรสความสุขที่แท้จริงบ้าง.... หากเราเห็นว่าทางนี้ดีจริงแล้ว เราไม่มุ่งมั่นแสดงว่าเรายังไม่เห็นคุณค่าจริง ถ้ารู้ว่าดีแล้วทำไมไม่ทำ..."

                 ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็เริ่มรู้สึกละอายใจและได้คิด เริ่มตื่นตั้งแต่ตีสี่เศษๆ
มาสวดมนต์ เดินจงกรม นั่งสมาธิ ทุกวัน   จนถึงวันนี้ก็ได้ ๑๕ วันแล้วค่ะ   จะพยายามทำเรื่อย ๆ จนเกิดความเคยชิน   จนเป็นนิสัย   นักจิตวิทยากล่าวว่าการทำอะไรจนเคยชินต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า ๒๑ วัน ตอนนี้ก็เริ่มชินแล้ว....

                 การปฏิบัติธรรมที่แท้จริงควรฝึกวิปัสสนาขณะลืมตา จึงจะรู้เท่าทันกิเลส
การเจริญเจโตสมถะเป็นเพียงการกดข่มเท่านั้น   แต่เมื่อจิตเรายังไม่เข้มแข็งพอก็ควรฝึกเจโตสมถะควบคู่ไปก่อน   เพื่อให้มีพลังจิตขณะเดียวกันก็เจริญสติรู้เท่าทันอายตนะภายในและภายนอก

วันนี้ได้ฟ้งคำพูดของอาจารย์หลักแก้วจากรายการโทรทัศน์ในช่วงเช้า ท่านกล่าวว่า "คำตอบสุดท้ายของชีวิต...คือชีวิตที่เรียบง่าย" ฟังแล้วใช่เลยค่ะ เช่นต้วอย่างชีวิตของพระพุทธเจ้า มีเพียงบาตรบริหารท้อง จีวรบริหารกาย ท่องเที่ยวไปทุกทิศเพื่อโปรดเวไนยสัตว์ ละความยิ่งใหญ่สลัดฉลองพระบาททองคำ ปราสาทสามฤดู มาเป็นผู้ไม่มีเรือน มีชีวิตเรียบง่าย เบากาย เบาใจ บรรทมเพียงวันละ ๒ ชั่วโมง ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า จนปรินิพพานไปสองพันห้าร้อยกว่าปีแล้วแต่คุณความดียังจารจารึกอยู่ในจิตใจของพุทธศาสนิกชนทุกคน

ชีวิตที่เกิดมาหากมืดบอดด้วยแสงแห่งธรรม ต่อให้มีเงินร้อยล้านพันล้านเงินเหล่านั้นก็ไม่สามารถซื้อความสุข ความสงบที่แท้จริงในชีวิตได้ นักปราชญ์กล่าวว่า "เรากินข้าวมื้อหนึ่งก็ไม่เกินยี่สิบคำ" เสื้อผ้าชุดละเป็นแสนเป็นล้านก็เพียงเพื่อปกปิดร่างกายป้องกันความร้อนหนาว... ที่นอนก็ไม่ต้องสูงใหญ่แค่รองรับร่างกายยาววา หนาคืบกว้างศอก ยิ่งเราให้ความสำคัญกับร่างกายมากเท่าไร ยิ่งเพิ่มความทุกข์ความวุ่นวายให้ชีวิตและจิตวิญญาณมากเท่านั้น... นะคะ....

คุยแค่นี้ก่อนนะคะ วันนี้มีปัญหาวุ่นวายที่ต้องคอยแก้ไขหลายเรื่อง พยายามแก้ไปเรื่อย ๆ อย่างมีสติ เรื่องบางอย่างก็ไม่สมใจเรา บางเรื่องที่ว่าแน่นอนแล้วก็ยังไม่แน่.... ต่อไปนี้ถือคติ "ไม่หวัง ไม่คอย" เพื่อปลอบใจตัวเองดีกว่าค่ะ

ด้วยความเคารพรัก
หนูหน่อย

ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต

เขียนใน GotoKnow โดย วราภรณ์
ใน จากดินสู่ดาว

คำสำคัญ (Tags): #วรรณกรรม จดหมาย

หมายเลขบันทึก: 314696เขียนเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2009 20:39 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:55 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (46)

@space@

เขียนเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2009 20:46 น. ()

มารับรู้คติ "ไม่หวัง ไม่คอย" ด้วยคนค่ะ

นาง...มณีวรรณ ตั้งขจรศักดิ์

เขียนเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2009 20:47 น. ()

"คำตอบสุดท้ายของชีวิต...คือชีวิตที่เรียบง่าย"

เหมือนกับที่เขาว่า สูงสุด ลงสู่สามัญ

คนเราสุดท้ายก็ต้องการชีวิตที่เรียบง่ายจริงๆ

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2009 21:01 น. ()

สวัสดีค่ะ

มาร่วมอนุโมทนากับการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบค่ะ

สาธุ สาธุ สาธุ

มองย้อมถึงตัวเอง ละอายใจจังค่ะ ไม่ค่อยได้นั่งสมาธิเลย

คงต้องเร่งปฏิบัติเช่นกันค่ะ

ขอบคุณค่ะ

(^___^)

วราภรณ์