ไปนอนบ้านครู

มานั่งนึกย้อน หนูแทบจำไม่ได้ว่าครั้งแรกที่ไปนอนบ้านครูตอนไหนนะ

ทำไมต้องไปนอนนะ ทั้ง ๆ ที่ บ้านพักหนูเองก็ไม่ไกลจากบ้านท่านนัก

 เอาหล่ะซิ แต่วันนั้นที่จำความได้ ดูเหมือนว่า หนูและครู มีเรื่องต้องปรึกษากัน ไม่ใช่ซิ

ครูมักจะใช้หนูช่วยเป็นกระจกสะท้อน การพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ของท่าน ขณะเดียวกัน ก็เป็นการสอนหนูไปด้วย

ตัวหนูเองตอนนนั้น ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เกี่ยวกับการภาวนา เฮอะ ๆ

ทำไมหน่ะเหรอค่ะ ไม่ใช่ครูไม่สอนนะคะ

ท่านหน่ะ สอนทุกขณะจิตเลย แต่ตัวหนูเอง ไม่ยอมทำ ดีแต่วิ่งตามท่าน

 หนูก็ไม่รู้ทำไม ตอนนั้นที่นอนบ้านท่าน รู้สึกเพียงว่า

"ท่านต้องการคนช่วย"

เฮอะ ๆ หนูก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าต้องทำอะไร

ขอแค่ อยู่เป็นเพื่อนท่านก็พอ

หนูเป็นพวก กินง่าย นอนง่าย แต่แปลกอยู่อย่างการนอนบ้านครูคืนนั้น

ทุก ๆ ประโยคที่ได้ฟังจากท่าน หนูไม่ค่อย วอกแวก จดจ่ออยู่กับการฟัง การพูดคุย สื่อสาร นึกอะไรได้ ก็พูดไปเรื่อย ๆ

แล้วครูท่านก็จะ คลิ๊กของท่านเอง

หนูก็จะทำตาใส ๆ งง ๆ เอ๋อ ๆ งง มาก ๆ

หนักขึ้นอยากเข้าใจสิ่งที่ครูพูด กลายเป็นว่า ในหัวหนูเป็นหนัก ๆ อึ้ง ๆ ร่างกายอ่อนแรง เลยต้องจบการสนทนาเพราะว่า หนูหมดแรง

 

แต่ครูท่านยิ่งพิจารณา ท่านยิ่งเบิกบาน  มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ หน้าใสขึ้น ๆ เด็กลง ๆ