คิดถึงเฉลียง

คุยกันพาเพลิน

                หลายวันจนเป็นเดือน ที่ไม่ได้เอาบทความ เรื่องราว มาแบ่งปัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ 15 พฤศจิกายน ก็คงเป็นเวลาดีที่จะขอเอาเรื่องราวมาเล่ากันอีกครั้ง ครั้งนี้นำเรื่องราวแบบสบาย ๆ ในห้วงเวลาที่สุขบ้างทุกข์บ้างคละเคล้าละคนกันไป อากาศเริ่มเปลี่ยนจากฟ้าที่เคยมืดครึ้มด้วยเมฆฝนก็กลายเป็นฟ้าที่สว่างจ้ากับลมหนาวที่มาเยือนอีกครั้ง

                และคงไม่นานแล้วปี 2552 ก็จะผ่านพ้นไป บางครั้งเราก็อาจตั้งตัวไม่ทัน ว่ามันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน มีหลายเรื่องราวที่เราคงก้าวเดินพลาดพลั้งไปบ้าง แต่นั้นคือเรื่องราวที่เป็นประสบการณ์ซึ่งสอนให้เราได้รู้รสชาดของชีวิตที่ผ่านไปแต่ละท่วงทำนอง

                จะปีใหม่แล้วคงก้าวเดินไป จงอย่าได้ไหวหวั่นและหวั่นไหว หากเราไม่ทิ้งเป้าหมายที่เราหวังไว้ หนุ่มเมืองจันทร์ เขียนในมติชนสุดสัปดาห์ กับคอลัมน์ ฟาสต์ฟู๊ดธุรกิจ ว่าเด็กสมันนี้ช่างไม่ค่อยมีความอดทน เมื่อได้อ่านก็มองมาที่ตัวเอง ว่าทุกวันนี้ผู้เขียนก็ช่างอดทนน้อยจริง ๆ หากอยากประสบความสำเร็จเราคงต้องอดทนมากกว่านี้กระมั่ง เอาเป็นข้อคิดส่งท้ายก็แล้วกัน

---

 

คุยเรื่องเพลงเก่า “คิดถึงเฉลียง”

                วันพักผ่อนประจำสัปดาห์ วันเสาร์ที่ 24 ตุลาคม กับวันที่ชีวิตที่ไม่ต้องเคร่งและเครียดอะไรมากนัก ผู้เขียนเดินออกจากบ้านไปร้านก๋วยเตี่ยวร้านประจำและสั่งเมนูประจำ พร้อมกับหยิบหนังสือ มติชนรายสัปดาห์มาอ่านเหมือนเช่นเคย เพราะไม่ชอบซื้อเองไปอ่านเอาที่ร้านก๋วยเตี่ยวเอาดีกว่า และผู้เขียนมักจะไปกินเฉพาะวันเสาร์เท่านั้นเพราะจะได้อ่านหนังสือมติสุดสัปดาห์เล่มใหม่ 

 

 

                 แต่สำหรับวันเสาร์นี้ผู้เขียนกลับไม่หยิบหนังสือมติชนเล่มใหม่ขึ้นมาแต่ไปหยิบของอาทิตย์ที่แล้วมาอ่านแทน และก็ไปหาคอลัมน์ที่ชอบอ่านเป็นประจำ คงจะเป็นของคุณสุปราณี คงนิรันดรสุข และนิ้วกลม อันนี้ไม่รู้จักมักจี่เท่าใดแต่เห็นผลงานเขียนเป็นประจำ ผิดกับคุณสุปราณีที่ผู้เขียนติดตามผลงานตั้งแต่อยู่ที่ นิตยสารผู้จัดการรายเดือนและผลงานเขียนรวมเล่มอีกหลาย ๆ ชิ้น จะเป็นด้วยเหตุใดที่คุณสุปราณีย้ายมาอยู่ที่มติชนรายสัปดาห์ก็ไม่ขอพูดถึงเพราะอยากพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเพลงเก่าสบาย ๆ เท่านั้นจะครับ

 

 

                เอาเป็นว่าเป็นเพราะอะไรไม่รู้นะครับ ที่อาทิตย์นี้ผู้เขียนไม่ยอมหยิบมติชนรายสัปดาห์เล่มใหม่มาอ่านแต่ดันไปหยิบเล่มของอาทิตย์ที่ผ่านมาขึ้นมาอ่านแทน (อิอิ) และแล้วก็ไปเจองานเขียนของคุณนิ้วกลมที่เขียนถึงวงเฉลียง ซึ่งขอพูดขอกล่าวเสียนิดนึงว่าเป็นวงที่ผู้เขียนชอบมาก ๆ แต่เป็นเพราะอะไรอีกก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณนิ้วกลมบอกในคอลัมน์ว่า คุณนิ้วกลมกำลังจะย้ายบ้านและไปเจอสมุดจดการบ้านในสมัยก่อนของตนเองซึ่งมีรูปของวงเฉลียงและเพลงของวงเฉลียงที่คุณนิ้วกลมเขียนไว้นะครับ ซึ่งก็ทำให้ผู้เขียนคิดถึงความชื่นชอบในวงเฉลียงที่ดูเหมือนจะคล้าย ๆ กับคุณนิ้วกลมพอสมควร แต่ก็มานั่งคิดดูอีกที คุณนิ้วกลมบอกไว้ว่าในสมุดจดการบ้านเล่มนั้นจดไว้เกือบ 15 ปีที่ผ่านมาแล้ว เอามาคิดเล่น ๆ เราทำไมไปชอบเพลงเก่าขนาดนั้นได้ (อิอิ) แม้วัยจะไม่เท่าและไม่อาจเทียบได้กับคุณนิ้วกลมเลย

 

 

                มาพูดเกี่ยวกับเพลงวงเฉลียงดีกว่า ผู้เขียนเป็นพวกชอบอะไรแบบที่มันผิวเพินกระมั่งเพราะไม่อยากเล่าประวัติวงเฉลียงเลยเพราะไปหาใน Google ก็เจอเสียยืดยาวแล้วมาพูดถึงเนื้อเพลงดีกว่าเพราะมันมีคุณค่ามาก ๆ ก็เลยเกิดเป็นความชอบและประทับใจ

 

 

                ที่ชอบและนำมาเล่าก็เพราะว่าเนื้อหาของเพลงที่ฟังครั้งใดก็รู้สึกว่าประทับใจทุกครั้ง เพลงที่ฟังแรก ๆ เลยคงเป็นเพลง “เข้าใจ”  ที่ร้องว่า

เข้าใจ ฉันเข้าใจทุกอย่าง
เลิกบังเลิกอำพรางขอให้ฟังกันก่อน
เรื่องเราหากจะคิดไป จะอยู่ไปไยให้หมอง
อยู่เราสองก็คงปวดใจ

                  เหมือนกับว่าถ้าอยู่แบบไม่เข้าใจจะอยู่กันไปทำ คงมีเพียงแค่รักกันและรักนั้นมันมีสุขไหม คงเป็นเพียงเราเผลอไปไม่ตั้งใจจะรักกันอะไรทำนองนั้น เพลงนี้มีคุณค่าและลึกซึ้งมาก ๆ เมื่อผู้เขียนได้เรียนมาถึงชั้นปี 4 เพราะพบว่าเพื่อน ๆ ที่มีแฟนกันก็เลิกรากับแฟนกันเสียเยอะ เพลงนี้น่าจะเข้ากับอารมณ์ของคนที่รักกันและไม่มีความสุขนะครับ แต่สำหรับผู้เขียนเองยังรู้สึกว่า ยังเข้าใจกับใครคนหนึ่งได้ดีอยู่มั่ง (อิอิ)

 

                อีกเพลงหนึ่งคือ “ไม่คิดถาม” ที่ร้องว่า

 คิดก็ยังไม่เคยไม่เคยคิดเลย
ถามออกไปก็เชยอย่างเคยรู้กัน
ก็เพียงมองตาเธอให้ดี ย่อมรู้คำตอบกับคำถามรักเราบ้างไหม
ได้ยินแล้วเธอคงแปลกใจ ถึงอย่างไรฉันมีจิตใจเหมือนกัน
แม้ไม่สักคนจะมาสนใจ ก็ยังดีมีเธอไว้คนไว้ฝัน ฝันเอียง ๆ ข้างเดียวก็เอา
ฉันไม่เคยคิดถามว่ารักฉันอยู่บ้างไหม
รู้คำตอบในใจแน่แท้เธอไม่แลเหลียว อย่าเลยอย่าถาม

                เหมือนย้อนกลับไปตอนไปจีบสาวคนหนึ่งเลย บ้างครั้งเราก็ไม่กล้าที่ถามไปว่า คิดอย่างไรกับเรา จะเลือกเราหรือไม่อะไรทำนองนั้น สุดท้ายพอจีบ ๆ ไปก็พบว่าได้แต่ฝันเอียง ๆ ข้างเดียว รู้สึกว่าหน้าหนาวคราวนี้จะได้ร้องเพลงดังกล่าวหรือเปล่าหนอ แต่ผู้เขียนคิดว่าคงไม่ ยกเว้นแต่ผู้เขียนจะไปจีบสาวคนใหม่แทนคนเดินได้ร้องเพลงนี้แน่ ๆ เลย

                ส่งท้ายกันด้วยเพลงนี้ดีกว่า “ไม่รักแต่คิดถึง” โอ้ เพลงนี้เป็นเพลงที่ผู้เขียนโหลดไว้ในมือถือและฟังทุกครั้งที่ขี่มอเตอร์ไซด์ไปมหาวิทยาลัย เป็นเพลงที่เพราะมาก ๆ คิดได้อย่างไรก็ไม่รู้นะครับว่า ไม่รักแต่ก็ยังคิดถึงอยู่ เหมือนกับใครสักคนที่เราเคยรักและเราต้องแยกทางกันไป นะครับ 

ชีวิตบางช่วงที่เกี่ยวกัน เราได้แลกเปลี่ยนซึ่งความฝัน
หลายครั้งหลายหน... หัวใจไม่ตรงกัน แต่รู้กันต่างคนมีน้ำใจ

เธอไม่ต้องนวลอย่างดวงจันทร์ และฉันไม่ใช่ดวงตะวันฉาย
เราเพียงเป็นคน คบกันตามสบาย เมื่อร้างไกลห่วงใยก็แล้วกัน

ไม่สำคัญ...ว่าเธอมีใคร ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน
ไม่สนใจเมื่อเธอสุขสันต์ ขอรู้เพียงวันที่เธอไม่มีใคร
ยังไม่ประคองถ้าเธอล้ม ถ้าเธอลุกขึ้นยืนได้เองไหว
ขอรู้....ขอเห็นว่าเธอเดินเองได้ จะขอมองดูไกลๆ อย่างชื่นชม

              ลองจิตนาการตามท่อนที่ว่า “ไม่สำคัญว่าเธอมีใคร ... ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน” คือถ้าเธอคนนั้นเดินจากไปฉันนั้นไม่แคร์ว่าเธอจะมีใคร แต่ฉันจะคอยยืนแลมองเธออยู่ แม้วันใดที่เธอล้มฉันจะไปพยุงให้เธอลุกขึ้นมาได้ นี่คงเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ นะครับ บางคนล้างรากันด้วยความเจ็บปวดก็ดูจะไม่ดี แต่ล้างรากันด้วยความรักความเข้าใจนั้นคงเป็นสิ่งที่ดีกว่า

 

                เขียนถึงเพลงเก่าครั้งนี้ดูจะยืดยาวเสียนั้น ก็อาจเป็นเพราะไม่ได้บรรเลงเขียนมาเสียนานก็เลยเอาแบบเต็ม ๆ เลยนะครับ ก็เป็นเพราะเนื้อหาที่ไพเราะเพราะพริ้งทำให้ผู้เขียนจึงหลงรักวงเฉลียง แม้จะเก่าไปเสียหน่อยแต่ความโรเมนติคยังคงมีอยู่เต็มไปในทุกเพลงของวงเฉลียงและในทุกคราที่เราได้ฟัง

 

อาทิตย์นี้คงพอเท่านี้ก่อนพบกันใหม่อาทิตย์หน้า

 

 

 

[ครู ป.1]

พูดถึงวงเฉลียง ต้องเพลง"เที่ยวละไม"

"เที่ยวไปตามตะวัน บุกบั่นไปตามลม

สนุกสุขสมหัวใจหงายคว่ำ ชีพจะยาวนาน

หรือสั้นแค่เพียงคำ เอาตูดแช่น้ำแล้วเดินต่อไป.."