อย่าทำร้ายบ้านเขา

“โอ๊ย เหยียบเขาทำไม แม้จะเป็นแค่ซาก แต่เราก็ไม่ควรไปเหยียบบ้านเขา เราไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเขา แม้กระทั่งร่างกายที่เรา อิงอาศํยเราก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเขา ”

เช้าของวันหนึ่งที่หนูวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าตามคำแนะนำของครู วิ่งตามลมหายใจ แต่วันนั้นเช้านั้น ใจหนูปวกเปียกอ่อนแรง ท้อแท้ กับสิ่งที่หนูทำอยู่ ไม่มีกำลังใจ ครูจึงดัดนิสัยหนู ด้วยคำพูดที่ว่า "ไม่ศรัทธาก็ไม่ต้องทำ" หนูจึงระลึกถึงคำสอนของครูใน 4 อย่างที่ต้องสั่งสม ต้องเร่งเพียร คือ ศรัทธา ตั้งใจ อดทนและมีสติ เลยคิดคำขึ้นมาเตือนตนเองว่า

                ไม่ศรัทธา........ก็เลิกทำ

                ไม่ตั้งใจ...........เสียเวลา

                ไม่อดทน.........ก็สูญเปล่า

                ขาดสติ............ตาย

วิ่ง ๆ ไป ก็คอยเตือนตนเอง ศรัทธาในการวิ่งไหม ถ้าไม่ศรัทธาก็เลิกซะ อีกเสียงก็คอยตอบว่า “ศรัทธา ค่ะ ศรัทธาค่ะ” พอเริ่มไม่มีแรง ก็มีเสียงถามว่า “ตั้งใจไหม” ใจก็ ฮึกขึ้นมาแล้ว บอกว่า “ตั้งใจค่ะ” แล้วเหมือนเสียงครูถามต่ออีกว่า “จะตั้งใจตอนไหน” “ตอนนี้ค่ะ เดี๋ยวนี้เลย” พอวิ่งนาน ๆ หมดแรง เหงื่อซก อยากหยุด วิ่ง ใจก็เริ่มคร่ำครวญ ก็มีเสียงออกมาว่า “ถ้าไม่อดทนก็ สูญเปล่า” “ก็มีเสียงตอบ หนูจะอดทนค่ะ หนูจะอดทน พอใจมีกำลังขึ้นมามันก็บอกตนเองว่า “หนูจะอดทนไปจนกว่าจะตาย” พอวิ่ง ๆ อยู่เงยหน้าขึ้นเห็นคนเดินสวนทาง รู้สึกตกใจ รู้สึกตัวว่าขาดสติ “ก็มีเสียงบอกว่า ขาดสติ ตาย” พอวิ่งไปได้ระยะหนึ่งเริ่มรู้สึกมีแรงขึ้นมา ใจสบายขึ้น

                หนูแว๊บไปมองเห็น “รังแตน” ที่ฟุตบาท แล้ว หนูนึกถึงตอนที่ขับรถไปส่งครู แล้วช่วงหนึ่งหนูขับไปเหยียบซากของสิ่งมีชีวิตที่กลางถนน แล้วครูก็เอ่ยอย่ารู้สึกสงสารว่า

“โอ๊ย เหยียบเขาทำไม แม้จะเป็นแค่ซาก แต่เราก็ไม่ควรไปเหยียบบ้านเขา เราไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเขา”

หนูรู้สึกผิด แล้วก็สัญญาในใจว่า จะพยายามไม่ทำอีก แล้วครูเอ่ยต่ออีกว่า

“แม้กระทั่งร่างกายที่เรา อิงอาศํยเราก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเขา”

หนูฟังตอนนั้นก็ยังรู้สึกไม่ get เท่าไหร่ค่ะ แต่ก็พยายามฟัง

วันนี้รู้สึกว่า การพยายามหลีกเลี่ยงการทำร้ายที่อยู่ของสัตว์ ทำให้ใจหนูสบายขึ้นค่ะ