ภาพถ่ายในความทรงจำ


ผมแสดงกริยาอย่างนั้นกับกล้องอยู่หลายนาที จนมีนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินกร่างเข้ามาอยู่ในอาณาบริเวณใกล้กัน ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับการมาถึงของพวกเขา แต่แล้วเหตุการณ์ก็เกิดขึ้น

           วันแต่ละวันที่ผ่านไปนั้นมีเรื่องราวมากมาย ระหว่างผมนั่งโดยสารรถแท็กซี่จากเขตบางพลัดไปยังงานวัดภูเขาทองในตอนเย็นย่ำ ผมฟังรายงานสถานการณ์ทั่วกรุงเทพฯ ผ่านรายการวิทยุร่วมด้วยช่วยกัน ได้รับรู้เหตุวัยรุ่นไล่ตีกันแถบเซ็นทรัลเวิร์ล ได้รับฟังเรื่องราวของเด็กสาวที่ทะเลาะกับแม่แล้วหนีออกจากบ้านแถวมีนบุรี ได้ชื่นใจกับการที่มีแท็กซี่พบกระเป๋าสตางค์แล้วสามารถส่งคืนเจ้าของ ซึ่งก็คือหนึ่งในผู้ใช้บริการของเขา กับเหตุการณ์อื่นๆ อีกมากมายหลายจุดที่เกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน

           จนผมนึกเห็นภาพขึ้นมาว่า เมื่อสถานที่หนึ่งมีเหตุร้ายเกิดขึ้น มันไม่ใช่ทั้งโลกหรอกที่กำลังพาลพบอยู่แต่เรื่องร้ายๆ

            ผมไปภูเขาทองเพราะไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน พิเศษกว่านั้นคือกำลังมีงานวัด ผมอยากเห็นงานวัดในกรุงเทพฯ เห็นคนเก่าๆ ร่ำลือว่าจัดได้ยิ่งใหญ่และสนุกนักหนา โดยเฉพาะงานวัดภูเขาทอง ซึ่งยังคงจัดขึ้นทุกปีจนบัดนี้ และแม้ไม่ได้โฆษณาผ่านวิทยุหรือทีวี คนก็หลั่งไหลไปเที่ยวกันหนาแน่นยิ่งกว่างานกาชาดคืนสุดท้ายเสียอีก มันจะต้องมีอะไรที่น่าสนใจอย่างมากแน่ๆ

                รถแท็กซี่จอดให้ผมลงใกล้วัดราชนัดดา ผู้คนที่เห็นมากมายไม่น้อยกว่าที่จินตนาการเอาไว้ ของที่วางขายตลอดแนวเคลื่อนของคลื่นคนล้วนราคาถูกเหลือเชื่อ แต่การจราจรบริเวณปากทางเข้างานไม่เอื้ออำนวยให้เลือกชมเลือกซื้อ เพราะลองถ้ารองเท้าผมติดล้อมาด้วยก็เชื่อว่าสามารถไหลไปเองได้โดยไม่ต้องก้าวสักก้าวเดียว มีหญิงสาวหลายคนเดินเอามือกุมหน้าอกของตัวเองไว้ เป็นเครื่องหมายบอกว่าบางคนก็มางานนี้เพื่อการฉวยโอกาสโดยเฉพาะ

                เอาเข้าจริงงานวัดภูเขาทองที่ไปเห็นก็ไม่ต่างกับงานวัดแห่งอื่นๆ ในต่างจังหวัด ผมไม่รู้ว่าคำร่ำลือที่ได้ยินมาถูกขยายเกินจริง หรือจินตนาการของผมที่แต่งแต้มไว้มากมายเกินไป หรือเพราะยุคสมัยที่เปลี่ยนไปทำให้อะไรๆ ไม่ค่อยครึกครื้นเหมือนเมื่อก่อน คนกรุงเทพฯ ที่ไปเที่ยวงานวัดภูเขาทอง บางคนอาจเพียงกลับไปตามหาอดีต หรือบางคนอาจไปเพียงเพื่อบรรเทาความคิดถึงบ้าน

                ใช่.. ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ ถึงอย่างไรก็ไม่มีอารมณ์แบบนี้เตรียมไว้ให้

                ตั้งแต่จำความได้ ผมยิงปืนแม่นมาก โดยเฉพาะปืนอัดลมในงานวัดแบบนี้ พอมาในคืนนี้จึงไม่พลาดที่จะทดสอบความแม่นยำของตัวเองอีกครั้ง ผลลัพธ์ออกมาก็น่าภูมิใจเหมือนเคย แต่นี่เป็นกิจกรรมที่ไม่ได้ของรางวัล รับมาก็เพียงเป้าทดสอบยิงที่มีรูทะลุกลางเป้าหลายรู จะเอาไปใส่กรอบก็เกินงาม พับใส่กระเป๋าหลังแล้วสุดท้ายก็หยิบทิ้งไปทุกทีตอนจะซักกางเกง ส่วนกิจกรรมอื่นๆ ที่มีของรางวัลล่อใจ ไม่ว่าจะเป็นปาลูกโป่ง เขวี้ยงกระป๋อง ยิงซองบุหรี่ หรือเอาบ่วงจับคอขวดขึ้นมาตั้ง ผมไม่เคยได้รางวัลติดมือ

                ความจริงมางานวัดภูเขาทองคราวนี้มีผู้ติดตามมาด้วยอีกหนึ่งคน เธอเป็นผู้โชคดีที่เล่นเกมลูกโป่งจับรางวัลแล้วได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ของร้าน แต่..เฮ่อ! นั่นเป็นผลตอบแทนในเกมที่ 22 ที่ราคาตาละ 10 บาทนะครับ เธอช่างเป็น Lucky Woman เสียจริงๆ

                ผ่านทะลุทะลวงทางเข้างานถึงในเขตพัทธสีมาวัดภูเขาทองสำเร็จผล คนบุญน้อยอย่างผมก็ยังไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปสักการะบนยอดภูเขาทอง เหตุผลเพราะมีคนที่ขึ้นไปเป็นจำนวนมาก คนที่มาด้วยก็อิดออดว่าเธอเคยขึ้นไปแล้วหลายครั้ง ข้างบนไม่น่าสนใจอะไร ผมไม่เชื่อเธอทั้งหมด แต่ก็ต้องยอมรับเหตุผล เพราะตุ๊กตาตัวยักษ์ของเธอที่ผมแบกมาจากร้านบิงโกหนักไม่ใช่เล่นๆ

                (พอหลังกลับบ้านแล้วมีรายการโทรทัศน์ไปถ่ายทำบรรยากาศงานวัดภูเขาทองมาให้ชม ได้เห็นพระพุทธรูปสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราชประดิษฐานอยู่ที่นั่น ผมก็เสียดายมากที่ไม่ได้ขึ้นไปสักการะบูชา จึงตั้งใจจะไปที่วัดภูเขาทองอีกสักครั้ง หลังงานวัดจบลง และร้านบิงโกย้ายกิจการไปแสวงหาผู้โชคดีแถบอื่นแล้ว)

            เดินเหนื่อยก็หิว เห็นร้านค้าอาหารท้องถิ่นทุกภาคเรียงราย ทั้งขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้ ข้าวหลามหนองมน ขนมหวานเพชรบุรี แต่ก็มีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่งที่ผมประทับใจมาก เพราะพบเห็นร้านนี้เกือบทุกงานวัดที่เคยไป จนอยากจะเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพให้เป็นของสมนาคุณ ชื่อร้านไก่ย่างจิระพันธุ์ ซึ่งเป็นร้านอาหารมุสลิม ผมเห็นว่าเขาเป็นต้นแบบแห่งการพึ่งพาอาศัย เป็นตัวอย่างของการอยู่ร่วมโดยสันติ และถึงจะขายไก่ย่างอยู่ในงานวัดสักกี่ที่ กี่ปี ความศรัทธาในเอกองค์อัลเลาะห์ของพวกเขาก็ยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง

                เป็นร้านไก่ย่างสันติภาพของแท้!

                มอบรางวัล เอ้อ! กินไก่ย่างจนอิ่มแล้วจึงเดินทางออกจากวัด แต่ผมยังไม่รีบกลับบ้าน กล้องถ่ายรูปที่เตรียมมาด้วยตอนอยู่ในวัดไม่กล้าหยิบออกมาเพราะกลัวขโมย แต่พอออกมาแล้วก็ไม่รู้จะถ่ายอะไร หันกลับไปมองโลหะปราสาทแห่งเดียวในโลกที่ยังเหลืออยู่ คุณภาพของกล้องก็ไม่เอื้อต่อแสงจากหลอดไฟ แถมแฟลชอัตโนมัติก็ยิงแสงออกไปได้ไม่ไกลอีกต่างหาก สุดท้ายจึงลงตัวกับการหาที่นั่งถ่ายรูปคนที่มาด้วย และพยายามหันหน้ากล้องเข้าหาตัวเองเพื่อถ่ายรูปคู่

                ผมแสดงกริยาอย่างนั้นกับกล้องอยู่หลายนาที จนมีนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินกร่างเข้ามาอยู่ในอาณาบริเวณใกล้กัน ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับการมาถึงของพวกเขา แต่แล้วเหตุการณ์ก็เกิดขึ้น หนึ่งในนั้นเดินตรงเข้ามา แล้วเอ่ยขอให้ผมช่วยถ่ายรูปให้พวกเขา ด้วยโทรศัพท์มือถือที่คนซึ่งดูท่าว่าไม่อยากเป็นแค่ตากล้องกำลังถืออยู่ แลกกับข้อเสนอว่าหลังถ่ายรูปให้พวกเขาเสร็จ เขาคนหนึ่งจะสลับมาเป็นตากล้องถ่ายรูปคู่ให้ผมกับเธอคนนั้น

                ผมคิดอยู่ไม่นานก็ตอบตกลง ทั้งที่ใจก็กังวลเรื่องกล้องถ่ายรูปที่จะไปอยู่ในมือของกลุ่มนักศึกษาที่ไม่รู้จัก มิจฉาชีพสมัยนี้มีหลายรูปแบบ แต่ตอนที่ผมไปขอโทรศัพท์มือถือของเขาคนหนึ่งมาถ่ายรูปให้ เด็กหนุ่มคนนั้นดูอึดอัด กังวลและค่อยไม่เต็มใจที่จะปล่อยโทรศัพท์จากมือตัวเอง ผมจึงยิ้มออกมาและตกลงกับพวกเขาใหม่ว่าเอาอย่างนี้ละกัน ผมจะถ่ายรูปให้พวกเขาเองด้วยกล้องที่นำมา แล้วผมค่อยส่งรูปไปให้ทางอีเมล์เมื่อกลับถึงบ้าน ส่วนกรณีภาพคู่ของผมกับเธอที่มาด้วยกัน ก็ให้พวกเขาช่วยเอากล้องของผมถ่ายให้ตามข้อตกลงเดิม

                เด็กหนุ่มทั้งหมดจึงโปรยยิ้ม และวางท่าในเฟรมตามแบบฉบับของพวกเขา

            ผมกลับถึงบ้านแล้วเปิดรูปออกดูผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ วันนี้ได้ไปเห็นงานวัดภูเขาทองอย่างที่ตั้งใจ แต่กลับไม่ได้รูปถ่ายบรรยากาศในงานเลยสักรูปเดียว ที่อยู่ตรงหน้าจอกลับเป็นภาพของกลุ่มนักศึกษาแก่นเซี้ยว กับกีต้าร์ของพวกเขา ถัดไปก็เป็นรูปคู่ที่เขาถ่ายให้ ผมดูเสร็จก็ส่งอีเมล์ให้ตามสัญญา พร้อมกับแนะนำหนังสือ “ดินแดนซาเลา” ของตัวเองที่เพิ่งวางจำหน่าย ว่าหากมีโอกาสก็ขอให้ช่วยประชาสัมพันธ์ในหมู่เพื่อนๆ ด้วย

                เขาคนที่เป็นเจ้าของอีเมล์ตอบกลับมาอีกวัน บอกว่าซึ้งใจที่ได้รับรูปไปจริงๆ และบอกว่าจะรวมตัวกันไปซื้อหนังสือของผม พร้อมอวยพรให้ผมกับ “เธอ” รักกันยาวนาน

                เรื่องของคำสัญญาบางทีทำง่าย ความรู้สึกดีต่อกันของคนเราก็สามารถก่อกำเนิดขึ้นจากจุดเริ่มต้นง่ายๆ เด็กหนุ่มนักศึกษาทำให้ผมนึกย้อนถึงอดีต และพบความจริงว่าความงดงามในอดีต ย่อมสามารถสะท้อนให้เห็นความงามของปัจจุบัน

                เหมือนเรื่องเล่าของงานวัดภูเขาทอง เหมือนภาพถ่ายในความทรงจำของเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น

                ขอบคุณที่ให้ผมได้เป็นผู้บันทึกภาพนี้.

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 311866เขียนเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2009 14:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:52 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท