สิ่งประดิษฐ์
11.สิ่งประดิษฐ์
ในห้องนอนลายไม้สีทรายใต้หลังคา แสงไฟเรืองรองสะท้อนฝาไม้เคลือบชะเล็กชักเงาแวววาว เตียงสแตนเลสขนาดย่อมตั้งชิดฝาห้อง ตรงข้ามกรอบรูปสีเงินภาพคนผิวขาวขี่ม้า ถือธง สะพายปืนยาวล้อมรอบกระโจมชาวอินเดียนแดง
เด็กชายวัยรุ่นสองคนนอนตะแคงหันหลังแก่กัน ไหลน้ำพลิกตัวหงายมองฝ้าเพดาน หยั่งเชิง “รู้มั้ย ! ผมชวนดอกหมากมาค้างคืนที่บ้านผมทำไม ?”
“คิดว่ารู้นะ”
“อะไรละ ?”
“เรื่องของฟองทะเล” ดอกหมากกลับตัวมองด้านบน
“ไม่ใช่หรอก เรื่องดินแดนในสวนร้างนะ”
“ยังคิดจะเอาอยู่หรือ ในสวนนั้นไม่มีอะไรถูกทำลายเลย แสงคงจะเกิดขึ้นแล้วหายไป ไม่มีอะไรสำคัญหรอก” ดอกหมากถอนหายใจ
“ไม่จริงหรอก มันต้องมีอะไรบ้างสิ”
“รอยไฟไหม้สักรอย ยังไม่มี แล้วมันจะมีอะไรเล่า ?”
“ต้องมี สวนนั้นไม่ธรรมดาแน่ ๆ”
“วันนี้ก็เห็นอยู่ไม่มีอะไร อย่าเอาเลย”
ไหลน้ำพลิกตัวกลับ หันหลังให้ดอกหมาก เอื้อมมือปิดไฟ “นอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะเข้าไปในสวนอีกครั้ง”
ดอกหมากหันมองไปนอกหน้าต่าง หวนนึกถึงวันคืนที่ดาวหางลีโอนิคส์มาเยือนโลก นับแต่นั้นเขาก็เฝ้ามองท้องนภายามราตรีทุกครา เพื่อยลโฉมแสงดาวพวยพุ่ง สุกสกาวกลางนภาลัย ดวงแล้วดวงเล่า และหวังว่าวันหนึ่งดาวหางซึ่งไม่อาจสัมผัส แตะต้องจะไม่เคลื่อนผ่านนภากาศหายลับไป แต่จะดิ่งลงเบื้องล่าง ส่องสว่างดั่งยุคดาวหางพุ่งชนโลกใบนี้
เขาจะควานหาให้พบ เพ่งพินิจหน้าตาอันแท้จริงของมัน ถึงกระนั้นอย่าให้ดาวดวงใหญ่ตกยังพื้นพิภพมากเกินไป ขอเป็นเพียงดวงเล็ก ๆ หรือสะเก็ดดาวน้อย ๆ สักหนึ่งกำมือจะได้เก็บไว้เป็นทรัพย์สมบัติส่วนตัว
และแล้วค่ำคืนที่ผ่านมาฝันก็เป็นจริง เขาเห็นดาวสีเขียวมรกตสุกใสวิ่งผ่านฟากฟ้าพุ่งเข้าสวนร้าง เขาจึงปรารถนาครอบครอง ถ้าใครสนใจอยากได้ ขอซื้อในราคางาม ๆ เขาก็จะขาย เพื่อนำเงินมาซื้อของเล่นของฟองทะเล ของเล่นที่สามารถก่อให้เกิดความตื่นเต้น พิศวงงงงวย ทว่าบัดนี้ความหวังเรื่องสะเก็ดดาวช่างลางเลือนเหลือเกิน
วันนั้นยามเย็นตะวันยอแสงเหลืองปนแดง ฟองทะเลวางของเล่นหน้าตาประหลาด ๆ บนพื้นหญ้าเขียว ด้านหลังตลาดนัด เขาเดินเข้าไปหยิบของเล่นของเธอ
“เธอลองเล่นดูก็ได้นะ ฟองไม่หวง” ฟองทะเลพูดเจื้อยแจ้ว ยิ้มน้อย ๆ
เขาหยิบของเล่นชิ้นยาวพลิกดูซ้ายขวา เงยหน้ามองเธอ “ไม่เห็นมีอะไรเลย ท่อนไม้ท่อนหนึ่งเท่านั้น”
“ฟองจะเล่นให้ดู” เธอใช้นิ้วมือถอดสลักไม้ทั้งสองข้าง ดึงหมุดใต้กระบอกสองตัวออกมาตั้งบนพื้น ใช้นิ้วกดปลายกระบอกลงแล้วปล่อยนิ้ว ไม้กระดอนขึ้นสู่ฟ้า แรงลมกระทบไม้เล็ก ๆ ข้างกระบอก ไม้ขยับเลื่อนออกมาพากระดาษด้านในคลี่ออก กระแสลมพัดซ้ำ กระบอกบินฉวัดเฉวียน
เขาอ้าปากค้าง มองกระบอกลอยล่องนานแสนนาน ก่อนร่อนลงแทบเท้าของเขา เขาหยิบมันยื่นให้เธอ
“อยากได้มั้ย เอาไปเถอะฟองให้”
“ของซื้อของขายมิใช่หรือ ?”
“ก็ใช่ ถ้าเธอมีตังค์ ไม่มีก็ไม่เป็นไร”
เขาพยักหน้า รับของเล่นเธอ ก้าวออกมาอย่างงง ๆ เพ่งพินิจกระบอกไม้ แม้จะมีรูปร่างแสนธรรมดา ไม่สวยงาม หลากสีสัน สร้างเหมือนสิ่งที่เรียกในโลกของผู้ใหญ่ว่า ปืน รถ ตุ๊กตา แต่ก็มีชีวิต การเล่นเป็นของมันเอง
วันที่เขาชวนไหลน้ำไปหาฟองทะเล เผื่อว่าไหลน้ำจะสนใจเล่นของเล่นของฟองทะเลบ้าง ไหลน้ำไม่สนใจเลย เขากลับเข้าไปแหย่เธอด้วยการวางรถบังคับคันแดงบนฝ่ามือ ยกขึ้นระดับสายตาเธอ วาดมือเป็นวงกลม โยกคันบังคับ ล้อหลังหมุน ฟริ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ! “ฟอง...”
ฟองทะเลเงยหน้าสบตาไหลน้ำ
“รถบังคับนี้จำลองมาจากของจริงเชียวนะ” ไหลน้ำยั่ว
เธอยิ้มละไมก้มหน้าเลื่อยไม้
“ฟองเล่นได้ทันที ไม่ต้องคิด ไม่ต้องเสียเวลาสร้างขึ้นมา” ไหลน้ำกวนโมโห เขายื่นรถเข้าไปใกล้ กระเดาะปาก เป๊าะ !
ฟองทะเลหยุดเลื่อยไม้ พยักพเยิด ไหลน้ำหดมือวางรถบังคับบนพื้น โยกคันบังคับ ให้รถวิ่งรอบ ๆ เธอ เธอเหลือบมองรถอีกครั้ง ถอนสายตากลับ ก้มหน้าเลื่อยไม้
เขาจะเอ่ยถามไหลน้ำอยู่แล้วว่า “ในเมื่อไม่สนใจของเล่นของฟองทะเลแล้ว ตอบตกลงมากับผมทำไม ?” ในวินาทีนั้นพู่กลิ่นถือกระป๋องน้ำอัดลมเดินเข้ามา เขาจึงไม่ได้พูดอะไรเลย
ถ้าก่อนเวลานั้นเขาไม่ชวนไหลน้ำไปหาฟองทะเล เขาคงไปหาเธอเพียงลำพัง ไม่ต้องรับรู้ว่าเธอถูกทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยวโดยมีเขาเป็นต้นเหตุนำไหลน้ำมาดึงเพื่อน ๆ ไปจากเธอ เพียงเพราะฤทธิ์เดชอันเกิดจากการที่ไหลน้ำยั่วด้วยของเล่นทันสมัยเล็กน้อย จนเขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ของเล่นที่มาจากการจินตนาการสร้างสรรค์ของมนุษย์คนหนึ่ง กับของเล่นที่ลอกแบบมาจากของจริง อย่างไหนจะดีกว่ากัน แต่ที่เห็นกับตาก็คือของเล่นทันสมัยได้ทอดทิ้งเธอให้นั่งเล่นอยู่คนเดียว
* * *
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น