กินด้วยปากอยากด้วยท้อง
ช่วงนี้มีข้อเปรียบเทียบเรื่องสะเก็ดเศรษฐกิจ ระหว่างปากท้องชาวกรุง กับชาวต่างจังหวัด ที่เมืองหลวงไม่ว่าจะออกแบบการกินอยู่อย่างไร ต้นทุนสูงเสมอ แสดงว่าถึงจะมีรายรับที่รู้สึกว่าได้มากแต่ความจริงแล้วรายจ่ายสูงไปด้วย ถ้าไม่บริหารมูลค่าในกระเป๋าให้สมดุลเธอเอ๋ย..โรคเครียดจะถามหาเป็นระยะ แล้วก็ก่อตัวโรคชักหน้าไม่ถึงหลังขึ้นมา ระหว่างซื้ออาหารมาทำกินเอง จะแพงกว่าซื้อหารสำเร็จรูป ถึงคุณภาพจะดีกว่า แต่ก็ใช่ว่ามีรายได้ต่ำรสนิยมสูงจะสามารถทำได้ทุกคน เกิดไฟล์บังคับอัตโนมัติ ต้องหันไปพึ่งข้าวกล่อง กับข้าวถุง และมาม่า แต่ก็ใช่ว่าจะถูกๆนะ 30-100บาท/มื้อ ต้องหาดิ้นหาเท่าไหร่ละ..จะพอชักหน้าถึงหลัง แถมยังมีโรคอาหารปนเปื้อนสารพิษแถมเข้ามาอีก ผักปลาอาหารแต่ละคำเต็มไปด้วยสารอันตรายอะไรบ้างก็บ่ฮู้ ที่สวาปามเข้าไปบ้างทีเหมือนกับกลืนยาพิษโดยไม่รู้ตัว จะเอาแต่อร่อยดูดีไม่ได้หรอก ครั้นจะดูดีๆก็ใช่ว่าจะทำได้ ถ้าไม่เรียนวิธีดู..
มาม่าซองเป็นยุทธปัจจัยไปแล้ว
ก็เหมือนทางด่วน สะพานลอยในกรุงเทพนั่นแหละ
ถ้าก่อสร้างช้า หรือไม่มีสิ่งใหม่ๆมารองรับวิกฤติสถานการความเจริญแบบอิหลักอิเหลื่อ
เธอเอ๋ย..ชีวิตมนุษย์ยุคปากกัดตีนถีบ
มันยิ่งกว่าแมงเม่าบินเข้ากองไปเสียอีก
การใช้ชีวิตแบบพอเพียงในกรุงยุคนี้นั้น
น่าจะมีคนช่วยกันเขียนยุทธวิธีปากท้องแห่งยุคสมัยมาแบ่งกันอ่าน
เมื่อวานนั่งรถทัวร์กลับมาถึงจังหวัดบุรีรัมย์ตอนบ่ายๆ
ถือโอกาสแวะซื้อกับข้าวเข้าบ้าน
มะพร้าวอ่อนลูกละ 10 บาท
ปลาทูตัวโต คนขายบอกว่ามาจากอินเดียและปากีสถานตัวละ 25 บาท
ชุบฟอร์มาลีนหรือเปล่าก็ไม่รู้ไ้ด้
ปลาสลิดแดดเดียวตัวละ 25 บาท
ผักต่างๆจัดใส่ถุงกระจุ๋มกระจิ๋มพอกิน 2 คนถุงละ 10-20 บาท
เจอผักพื้นถิ่นหลายชนิด
ดีใจ..มียอดมะรุมอ่อนวางขายอยู่เจ้าเดียว ประมาณ10ยอดราคา5บาท
ทุกอย่างส่วนมากสต๊าส์ที่10-20บาท
ผันผวนตามราคาทองคำหรือน้ำมันไม่รู้นะ
ต้นทุนของประเทศที่เป็นยิ่งกว่าไข่ห่านทองคำได้แก่
อุณหภูมิ-ความชื้น-แสงแดด-สภาพแวดล้อมที่เอื้ออวยต่อการเจริญของพืช
ยิ่งช่วงต้นหนาวอย่างนี้ด้วยแล้ว
ชวนลูกหลานมาช่วยกันปลูกผักกินเองสนุกนัก
พืชผักล้มลุกฤดูหนาวมีให้เลือกปลูกตามอัธยาศัย
ผักที่ชอบ ผักที่ใช้บ่อย ผักที่นานๆครั้ง ผักที่น่าสนใจ
ยี่หร่า สะระแหน่ พริก กระเพา ต้นหอม ผักชี ใบบัวบก ฯลฯ
เอาดิน-ปุ๋ย-ใส่กระถาง-กาละมังเก่าๆ แค่นี้ก้มีปัจจัยการผลิตพร้อมแล้ว
ดูแลรดน้ำ..เพียงครึ่งเดือน ก็ได้เด็ดผักบางอย่างแล้ว
อย่าพูดถึง "เศรษฐกิจพอเพียงแต่ปาก" เลยนะครับ
เศรษฐกิจกระเชอก้นรั้วอย่างนี้
ถ้าไม่ปรับพฤติกรรมการอยู่กันให้ดีแล้ว
โรคนอนก่ายหน้าผาก โรคหนี้พัวพัน โรคฉันเอาไงดีหว่า
หนักว่าโรคไข้หวัด2009อีก
เพราะมันระบาดไปทั่วทุกหัวระแหง
แถมยังไม่มีวัคซินป้องกันด้วยสิ
นี่แหละทุกข์ของแผ่นดินขนานแท้
แต่ถ้าเราหันมาพิจารณาการกินอยู่แบบสุขภาพแผนไทย
ศึกษาเรื่องภายนอกภายในครัวเรื่องและปากท้องให้ดี
ปลูกผักกินเอง ลดเนื้อสัตว์ทุกชนิด
อาจจะกินข้าววันละ2มื้อ
เรียนรู้วิธีดื่มน้ำให้ถูกต้อง
จัดตารางพักผ่อน ออกกำลังกาย
นอกจากได้บริบาลตัวเองแล้ว
ยังช่วยประหยัดที่มีประโยชน์อย่างยิ่ง
เราจะพบทางออกที่มีคุณอนันต์
ไม่ลงพุง ไม่เอาโรคเข้าตัว สุขภาพแข็งแรงขึ้น
โรคที่มะรุมมะตุ้มเริ่มมีทิศทางในการดูแลตัวเอง
ควรเรียนให้รู้ตัวเองว่า เจ้าเป็นไผ
กำลังทำอะไร ตกอยู่ในสถานการณ์ใด
มีคำตอบให้ตัวเองหรือยัง
ถ้ายัง..อย่าเพิ่งเปลี่ยนช่องไปไหน
โปรดติดตามสิ่งที่น่าสนใจตอนต่อไป อิอิ..
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ
ช่วงทานเจ อาหารเจก็แพง
ดังนั้น มาม่าเจจึงเป็นทางออกที่ดี
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดี ๆ ค่ะ
- สวัสดีค่ะ ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์
- มาเรียนรู้เรื่องราวดี ๆ จากชีวิตสู่ชีวิต
- มองเห็นภาพผ่านตัวอักษรทุกตัวที่เขียนค่ะ
คนในเมืองลำบากกว่าคนในชนบท ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด
ที่จะอยู่ยังไม่มีเลยค่ะ อย่าไปพูดถึงที่ปลูกผัก บ้านต้องเช่า ข้าวต้องซื้อ..
ยิ่งเป็นคนขายแรงงานได้ค่าจ้างวันละ ร้อยกว่าบาท อย่าพูดถึงเงินเก็บ
เพียงแค่ต่อลมหายใจในแต่ละวันยังแสนยาก... ในที่สุดก็หาทางออกในทาง
ผิดกฎหมาย...นี่แหละปัญหาสังคมไทยค่ะ - ขอบพระคุณข้อคิดข้อเขียนดีๆ ที่เป็นประโยชน์ค่ะ
ได้ความรู้ใหม่จาก น้ำผึ้งสีชมพู "มาม่าเจ"
ขอบคุณ ธรรมทิพย์ ที่ชอบอ่าน
- พ่อครูสบายดีไหมครับ
- ตอนนี้ผักกำลังงามครับ
- แต่สอนเต็มเลย
- ไม่ได้ว่าง งานเข้าๆๆ
- เอาเห็ดโคนมาฝากครับ
- จากที่ไร่ครับ
ยังสบายๆใช่ไหมรูปหล่อ หนาวนี้ระวังหัวใจไว้บ้างนะ อิ อิ
สวัสดีครับ
ของแทบทุกอย่างที่อยู่ในเมืองหลวงต้องแลกมาด้วยเงินเสมอ ผมมาขายแรงงานในเมืองหลวงได้ 20 กว่าปีแล้ว ก็ยังต้องกัดฟันขายแรงงานต่อไป อยากกลับบ้านแต่ไม่รู้จะไปทำอะไรกิน