มิตรพ้อง ละอองฝน...

ละอองฝนเจ้าเอย แม้นพ่อและแม่เจ้าคือเงาของเมฆที่ดำทะมึนได้ห่างหายไป แต่เจ้าใยยังสร้างความเย็นฉ่ำอุรา
อากาศของฟ้าหลังฝน ยังเกลื่อนกล่นด้วยละอองฝนที่หลบเร้นแฝงตัวเป็นความเย็นอยู่ในอากาศ
ความเย็นนี้หนอสามารถทำให้จิตเรานั้นพลั้งพลาด ว่าชีวิตนี้รุ่มร้อนบนฟอนไฟ

ละอองฝนเจ้าเอย เจ้าจงเอื้อนเอ่ยชี้แจงแถลงไข
เจ้าจงบอกมานะว่าทำไม เจ้าถึงทำให้คนหลงคลั่งไคล้ไกลความจริง

แม้นรู้อยู่ว่าความชื้นจากเจ้า จักสามารถทำให้ปอดของเราบวมขึ้นมาได้
แต่ไฉนเลย จิตของเรานั้นกับหลงไหล ละอองไอสายรุ้งฟุ้งสกล

หมู่มวลวิหคเสียงเจื้อยแจ้ว อีกทั้งกบอึ่งส่งเสียงระงมดังแหวว ๆ
หากน้ำฝนร่วงหล่นลงหนักกว่านี้คงจะได้เห็นเรือพายแจว คงไม่แคล้ว หมู่พฤกษา คราสูญพันธุ์

---

 

ฝนเจ้าเอย ฝนเจ้าถึงคราวตก
ฝนหล่นรด ผืนแผ่นดิน ถิ่นอาศัย
ฝนหนอฝน ฝนชะโลม ผืนดินไทย
ฝนดีได้ ด้วยละออง ของแผ่นดิน

ดินน้ำฟ้า อากาศ คราสอดคล้อง
หนึ่งสิ่งต้อง พึ่งพา คราอาศัย
เปรียบดั่งมิตร พึ่งพากัน ครามีภัย
ฝนฉ่ำได้ เพราะดินฟ้า คราคู่กัน

ดั่งผองเพื่อน ร่วมล้วน เป็นมิตรแท้
คราเพื่อนทุกข์ สุขแน่ มิทิ้งนั่น
ถึงคราวบาด คราหมาง อภัยกัน
แม้นอาสันต์ ความเป็นมิตร มิมีเลือน

ถึงแม้นฝน จักเหือดแห้ง ยามแดดออก
ถึงแม้นปลอด สายฝน ล่วงวสันต์
ถึงแม้นห่าง หายหน้า มิเจอกัน
ถึงเหมันต์ หนาวเหน็บ ก็อุ่นใจ

แม้นคิมหันต์ ร้อนฉ่า กระทะเดือด
มิตรไม่เหือด แห้งแล้ง ดั่งดินเผา
มิตรให้ร่ม ให้ลม ให้ร้อนเบา
สุขทุกข์เอา ร่วมมิตร รวมจิตใจ...

 

[คุณบุญนาค]

สวัสดีค่ะ

ละอองฝนเอยช่วยโปรยมาในคราที่ข้าเศร้าเหงาทรวงใน ไม่ขอหลบไปไหนเมื่อทุกข์ใจจะได้เตือนตัวเอง

ขอบคุณมากๆค่ะ