การระวังรักษาหนังสือ

หากผู้ใช้ใจปราณี

 

 

 

 

            กรรมใดหนอ  เจาะจง  ส่งให้ข้า                         ต้องเกิดมา  เป็นหนังสือ  มีชื่อเสียง
           บรรณารักษ์  ซื้อหา  มาวางเรียง                           ไม่แท้เที่ยง  ชีวิต   อนิจจัง
           มือใครลาก  กระชากข้า  มาจากชั้น                       ใจคอสั่น  พลิกข้า  ทั้งหน้าหลัง
           ไม่ระวัง  พลั้งตก  ปกแทบพัง                            แทนยับยั้ง  กลับกระแทก  แปลกคนจริง
           ขึ้นรถเมล์  ยัดเยียด  เบียดข้าป่น                             หน้ายับย่น  สั่นท้าวท้าว  ราวผีสิง
           มาถึงบ้าน  คล้ายจะแกล้ง  มาแย่งชิง                      ฉวยข้าวิ่ง  ขออ่านก่อน  เฮ้อ…อ่อนใจ
           เปิดออกอ่าน ไม่นาน  ก็ฟุบหลับ                           ก้มหน้าทับ  ข้าหนัก  แทบตักษัย

    เมื่อยหนักหนา  น้ำตา   ต้องตกใน                                    คร่ำครวญไป  ช่างไม่ฟัง  น่าชังจริง
          ได้กลับมา  ห้องสมุด  สุดแสนปลื้ม                                         พักเพื่อลืม  เรื่องยุ่ง  เคยสุงสิง
          ใครใครยืม ข้าไป  ใช่จักติง                                                      แต่ขอวิง  วอนว่า  จงปราณี
          อย่าทำหมึก  รดข้า  หน้าเสียสวย                                              ไม่ต้องช่วย  อาบน้ำข้า  จะเสียศรี
          อ่านค้างไว้  กระดาษคั่น  นั่นแหละดี                                       ขอเสียที   เรื่องพับมุม  ข้ากลุ้มใจ
          อย่าขีดเขียน  ข้าจนลาย  คล้ายตุ๊กแก                                         กับคงแย่  หากฟาดข้า  ไม่ปราศรัย
          ท่านไม่เจ็บ  แต่ข้าช้ำ  ระกำใน                                                ขุ่นเคืองใคร  มือท่านมี  เชิญตีเอา
          อันตัวข้า  เวลานี้  ไม่มีสุข                                                       สิ้นสนุก  อยู่โรงซ่อม  ย่อมหงอยเหงา
          รอปกใหม่  สันใหม่  ใจซบเซา                                                ทุกข์คงเบา  หากผู้   ใช้ใจปราณี

                                                                                                               ( ลมุล   รัตตากร )