เวลาใกล้ค่ำของวันหนึ่ง ฉันยืนอยู่ที่หน้าเคาเตอร์ห้องยา แล้วมองออกไปนอกประตู มองผู้คนที่เข้า – ออกมาหาหมอ ฟังเสียงระฆังที่วัดคริสต์เคาะดังกังวาน บอกให้รู้ว่าเป็นเวลา 6 โมงเย็น แล้วเสียงเจ้าหน้าที่เรียกคนไข้ของแต่ละแผนก ดังไปรอบข้างๆ ตัวฉัน
แล้วฉันก็มองเห็นหญิงชราคนหนึ่งอายุประมาณ 70 ปี นั่งมอเตอร์ไซต์รับจ้างมาจอดที่หน้าประตูโรงพยาบาล แล้วป้าก็ค่อยๆ ลงมาจากรถ จ่ายเงินค่าโดยสาร แล้วเดินหลังค่อมๆ มายื่นบัตรที่เวชระเบียน ฉันมองป้าอยู่ตลอด เพราะฉันคิดถึงแม่ที่อยู่ที่บ้าน
จนกระทั่งถึงเวลาที่ป้าต้องมารับยา ฉันรีบจัดยาให้ป้าโดยเร็ว เสร็จแล้วฉันก็ส่ง OPD Card ให้บัญชีคิดเงิน หลังจากนั้นป้าติดต่อจ่ายเงินที่บัญชีเสร็จแล้วป้าก็ค่อยโยกตัวเดินไป เพราะขาป้าไม่ค่อยดี และน้ำหนักตัวมากจึงทำให้เดินได้ช้า
มาถึงห้องยาป้ายื่นบัตรให้เภสัชกร Part Time เภสัชกรอธิบายยาตามหน้าซองเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมานั่งเช็คยาในคอมฯ ต่อ โดยฉันยังยืนมองป้าอยู่ที่เคาเตอร์ว่าป้าจะกลับอย่างไร ป้าไปนั่งพักที่เก้าอี้ พร้อมหยิบซองยามาอ่าน มองมาที่ฉันแล้วยิ้ม และก็หยิบซองยามามองอีก ทำหน้าเหมือนกำลังสงสัยอะไรสักอย่าง ฉันจึงเปิดประตูออกไปแล้วถามว่าป้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับการกินยาไหม ป้าบอก “อีหนูดูให้ป้าหน่อย ว่าตัวไหนเป็นยาแก้ปวด ป้าจะกินเลย” ป้าบอกว่าป้าปวดเข่ามาก เพราะเดินตั้งแต่หน้าประตูจนกว่าจะมารับยาใช้เวลาพอสมควรสำหรับคนที่มีอาการปวดเข่าอยู่แล้ว ฉันจึงหยิบยาแก้ปวดคลายกล้ามเนื้อให้ป้า 1 เม็ด พร้อมกับยาลดอาการอักเสบ เดินไปเอาน้ำมาให้ป้าทานยา แล้วถามป้าว่า ป้าทานข้าวมาหรือยัง ป้าบอกว่ากินมาแล้ว ป้าเลยหยิบน้ำจากมือฉันแล้วกินยา แล้วกล่าวขอบใจฉัน ป้าบอกว่าที่ป้าอยากมาโรงพยาบาลนี้ไม่ไปโรงพยาบาลอื่นก็เพราะที่นี่มีคนแบบพวกหนูนี่แหละ ใจดีทุกคนเลย ป้าชอบน้ำใจพวกหนูมาก ฉันถามป้าว่าป้าจะกลับอย่างไร ป้าบอกเดี๋ยวเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซต์รับจ้างที่หน้าป้อมยามกลับวัดท่าผา ฉันจึงบอกป้าว่าถ้าอย่างนั้นป้านั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวหนูโทรตามมอเตอร์ไซต์ให้ ฉันจึงเดินกลับเข้ามาในห้องยาแล้วโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ป้อมยามให้เรียกมอเตอร์ไซต์ให้ 1 คัน มีคนไข้รออยู่ข้างในตึก
สักพักมอเตอร์ไซต์ก็มา ฉันพาป้าขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซต์ ก่อนป้าจะขึ้นรถแกได้กอดฉัน แล้วบอกขอบใจมากๆ แล้วป้าจะมาอีกนะ
ฉันยืนมองป้านั่งรถมอเตอร์ไซต์ออกไปจากโรงพยาบาล แล้วจึงกลับเข้ามาในห้องยาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ แต่ก็อดที่จะอมยิ้มและคิดในใจว่าวันนี้มีคนชม และก็อยากที่จะมาโรงพยาบาล “ของฉัน” อีก
คุณนิภาพร ซิบเข
เจ้าหน้าที่แผนกห้องจ่ายยา
นี่แหละคือจิตตารมย์การดูแลผู้ป่วย