ความเงียบเหงา


ป้าบอกว่าที่ป้าอยากมาโรงพยาบาลนี้ไม่ไปโรงพยาบาลอื่นก็เพราะที่นี่มีคนแบบพวกหนูนี่แหละ ใจดีทุกคนเลย ป้าชอบน้ำใจพวกหนูมาก

         เวลาใกล้ค่ำของวันหนึ่ง  ฉันยืนอยู่ที่หน้าเคาเตอร์ห้องยา  แล้วมองออกไปนอกประตู  มองผู้คนที่เข้า – ออกมาหาหมอ  ฟังเสียงระฆังที่วัดคริสต์เคาะดังกังวาน  บอกให้รู้ว่าเป็นเวลา  6  โมงเย็น  แล้วเสียงเจ้าหน้าที่เรียกคนไข้ของแต่ละแผนก  ดังไปรอบข้างๆ  ตัวฉัน

         แล้วฉันก็มองเห็นหญิงชราคนหนึ่งอายุประมาณ  70  ปี  นั่งมอเตอร์ไซต์รับจ้างมาจอดที่หน้าประตูโรงพยาบาล  แล้วป้าก็ค่อยๆ  ลงมาจากรถ  จ่ายเงินค่าโดยสาร  แล้วเดินหลังค่อมๆ  มายื่นบัตรที่เวชระเบียน  ฉันมองป้าอยู่ตลอด  เพราะฉันคิดถึงแม่ที่อยู่ที่บ้าน 

         จนกระทั่งถึงเวลาที่ป้าต้องมารับยา  ฉันรีบจัดยาให้ป้าโดยเร็ว  เสร็จแล้วฉันก็ส่ง  OPD  Card  ให้บัญชีคิดเงิน  หลังจากนั้นป้าติดต่อจ่ายเงินที่บัญชีเสร็จแล้วป้าก็ค่อยโยกตัวเดินไป  เพราะขาป้าไม่ค่อยดี  และน้ำหนักตัวมากจึงทำให้เดินได้ช้า 

         มาถึงห้องยาป้ายื่นบัตรให้เภสัชกร  Part  Time  เภสัชกรอธิบายยาตามหน้าซองเรียบร้อยแล้ว  ก็กลับมานั่งเช็คยาในคอมฯ  ต่อ  โดยฉันยังยืนมองป้าอยู่ที่เคาเตอร์ว่าป้าจะกลับอย่างไร  ป้าไปนั่งพักที่เก้าอี้  พร้อมหยิบซองยามาอ่าน  มองมาที่ฉันแล้วยิ้ม  และก็หยิบซองยามามองอีก  ทำหน้าเหมือนกำลังสงสัยอะไรสักอย่าง  ฉันจึงเปิดประตูออกไปแล้วถามว่าป้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับการกินยาไหม  ป้าบอก  “อีหนูดูให้ป้าหน่อย  ว่าตัวไหนเป็นยาแก้ปวด  ป้าจะกินเลย”  ป้าบอกว่าป้าปวดเข่ามาก  เพราะเดินตั้งแต่หน้าประตูจนกว่าจะมารับยาใช้เวลาพอสมควรสำหรับคนที่มีอาการปวดเข่าอยู่แล้ว  ฉันจึงหยิบยาแก้ปวดคลายกล้ามเนื้อให้ป้า  1  เม็ด  พร้อมกับยาลดอาการอักเสบ  เดินไปเอาน้ำมาให้ป้าทานยา  แล้วถามป้าว่า  ป้าทานข้าวมาหรือยัง  ป้าบอกว่ากินมาแล้ว  ป้าเลยหยิบน้ำจากมือฉันแล้วกินยา  แล้วกล่าวขอบใจฉัน  ป้าบอกว่าที่ป้าอยากมาโรงพยาบาลนี้ไม่ไปโรงพยาบาลอื่นก็เพราะที่นี่มีคนแบบพวกหนูนี่แหละ  ใจดีทุกคนเลย  ป้าชอบน้ำใจพวกหนูมาก  ฉันถามป้าว่าป้าจะกลับอย่างไร  ป้าบอกเดี๋ยวเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซต์รับจ้างที่หน้าป้อมยามกลับวัดท่าผา  ฉันจึงบอกป้าว่าถ้าอย่างนั้นป้านั่งรอตรงนี้  เดี๋ยวหนูโทรตามมอเตอร์ไซต์ให้  ฉันจึงเดินกลับเข้ามาในห้องยาแล้วโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ป้อมยามให้เรียกมอเตอร์ไซต์ให้  1  คัน  มีคนไข้รออยู่ข้างในตึก 

         สักพักมอเตอร์ไซต์ก็มา  ฉันพาป้าขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซต์  ก่อนป้าจะขึ้นรถแกได้กอดฉัน  แล้วบอกขอบใจมากๆ  แล้วป้าจะมาอีกนะ 

         ฉันยืนมองป้านั่งรถมอเตอร์ไซต์ออกไปจากโรงพยาบาล  แล้วจึงกลับเข้ามาในห้องยาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ  แต่ก็อดที่จะอมยิ้มและคิดในใจว่าวันนี้มีคนชม  และก็อยากที่จะมาโรงพยาบาล  “ของฉัน”  อีก

 

                                                                            คุณนิภาพร            ซิบเข

                                                                           เจ้าหน้าที่แผนกห้องจ่ายยา

 

 

หมายเลขบันทึก: 304097เขียนเมื่อ 8 ตุลาคม 2009 09:17 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:40 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)
ประไพ เสนางค์นารถ

นี่แหละคือจิตตารมย์การดูแลผู้ป่วย

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท