คนที่ทุกข์กว่าเรามากมาย..(ทุกข์1)
เป้าหมายของผมวันนี้คน "เมืองเจ้าน้อย" เมืองที่เคยเป็นที่อยู่อาศัยของโอรสเจ้าเมืองเชียงใหม่ เม่อ 500 ปีที่แล้ว
เส้นทางถนนลูกรังที่ทอดยาวไต่สูงขึ้นตามไหล่เขา คดเคี้ยวไปตามหุบเขาและสันเขา 20 กิโลเมตรจากตัวอำเภอปาย ผมแลคณะออกเดินทางด้วรถ 4 WD 2 คัน คันแรกมีผมมิสเตอร์วีล น๊อตนักกายภาพบำบัด และพี่ดาบสถาพร ส่วนคันที่สองมี พขร.และพี่สะอ้านพยาบาลจิตเวชที่ผมชวนมาด้วย เป้าหมายการเดินทางของเราวันนี้คือที่โรงเรียนสังวาลย์วิทย์ 3 บ้านของฉัตรชัย คนไข้พิการร่างกายแต่ช่างมีจิตใจที่สูงส่งนัก อีกที่หนึ่งคือบ้านของธีรวัฒน์ คนพิการเหมือนกัน
โรงเรียนสังวาลย์วิทย์ 3 เป็นโรงเรียนประถมศึกษาและขยายโอกาสจนจบ ม.3 มีนักเรียนทั้งหมด 366 คน ครู 14 คน ผอ.โรงเรียนชื่อ อาจารย์จิราพร สุวรรณะ หญิงแกร่งที่ท อะไรหลายอย่างที่ผู้ชายอย่างผมยังต้องยกนิ้วให้ ปัจจุบัน ผอ.อิ๊ด ทำหน้าที่เป็นพ่อเป็นแม่ของเด็กชาวเขาที่มาอาศัยอยู่กับหอพักของโรงเรียนถึง 182 คน มีเกือบทุกเผ่าที่นี่ครับ ลีซู ลาหู่ กะเหรี่ยง และม้ง แต่ก่อนไม่ได้มีการให้นักเรียนมาพักที่นี่นักเรียนจึงมีไม่มากนัก ต่างจากทุกวันนี้พอโรงเรียนมีที่พักมีข้าวให้กิน เด็ก ๆชาวเขาต่างพากันมาอาศัยในโรงเรียนมากขึ้นเรื่อย ๆ
คราวที่แล้วประมาณเดือนมีนาคมผมขึ้นมาเยี่ยมครั้งนั้นผมพบว่าห้องพักที่ครูและนักเรียนเรียกว่า"หอพัก"แท้ที่จริงคือ อาคารเรียนหลังเก่าที่มีห้องโล่ง ๆมีที่นอนเก่า ๆเรียงกันเต็มห้อง ผอ.อิ๊ดบอกผมว่านักเรียนชายทั้งหมด 86 คนนอนอยู่ใน 3 ห้องนี้ เฉลี่ยห้องหนึ่ง ๆนอนประมาณ 30 คน
พอมาครั้งนี้ผมตั้งใจพามิสเตอร์วีลมาดูอีกครั้งว่าโรงเรียนนี้น่าช่วยเหลืออะไรบ้างไหม แต่คราวนี้ผมเข้ามาถึงโรงเรียนพร้อมกับทุนการศึกษาของวเด็ก 2 รายที่ได้รับจากกองทุนการศึกษาจากมิสเตอร์วีล แต่คราวนี้หนักกว่าเพราะโรงเรียนได้อาคารใหม่ เด็กผู้ชายทั้ง 86 คนต้องย้ายตัวเองมานอนรวมกันในห้องประชุมของโรงเรียนที่เป็นห้องโล่ง เหมือนห้องประชุมของโรงเรียนทั่ว ๆไป
วันนี้ผมอดไม่ได้ที่จะถาม ผอ.ว่าทำไมเด็กจึงมาอยู่ที่นี่เยอะแยะเลย ผอ.อิ๊ดท่านก็บอกว่าเขาไม่มีที่เรียน บ้านไกล อยู่บ้านไม่มีกิน บางคนไม่มีพ่อแม่ ตาม ผอ.อิ๊ดมาจากโรงเรียนเดิม
"แล้วผอ.ได้เงินค่าข้าวปลาอาหารเด็กมาจากไหน "
"ได้มาจากการประหยัดค่าอาหารกลางวันแล้วแบ่งมา "
ผมฟังแล้วค่าอาหารที่ได้ก็ไม่มากมายอะไร จะพอไหมเนี่ย
"พี่ก็ใช้วิธีไปซื้ออาหารสดจากเชียงใหม่สัปดาห์ละครั้ง" โดยใช้รถส่วนตัวของ ผอ.
"แล้วหอพักหญิงที่ให้เด็กผู้หญิงพักได้มาจากไหนครับ"
"พี่ไปขอไม้จากโรงเรียนที่ถูกยุบ..นำมาให้ชาวบ้าน ครู ภารโรง ช่วยกันทำเป็นหอพักขึ้นมา"
ขณะที่ผมถามไปพี่เขาตอบมา และหันไปแปลให้มิสเตอร์วีลฟัง แกทำหน้างง ๆว่าโรงเรียนนี้ทำอะไรและให้ผมถามว่า
"เคยไปบอก เคยไปขอรัฐบาล ขอที่กระทรวงศึกษาหรือทางโน้นรู้หรือเปล่าว่าโรงเรียนนี้เป็นอย่างนี้"
"เคย"
"แล้วรัฐบาล กระทรวงศึกษาที่กรุงเทพฯช่วยอะไรบ้าง"
"เปล่า...เขาบอกไม่มีงบ"
โรงเรียนขยายโอกาสเป็นนโยบายของกระทรวงศึกษาที่ต้องการขยายโอกาสให้นักเรียนในชนบทได้เรียนจนจบชั้น ม.3 โดยพิจารณาจากโรงเรียนไหนไกล มีนักเรียนมาก และมีความพร้อม
ผู้หลักผู้ใหญ่อาจไม่ทราบว่าบนเขา ระยะทางระหว่างหมู่บ้านกับโรงเรียนหากใช้รถยนต์แล่นบนถนน 4 เลน 6 เลน 8 เลน คงใช้เวลาไม่เกิน 20-30 นาทีก็ถึง แต่ที่นี่เด็กต้องเดินครับ และเดินมาโรงเรียนต้องเป็นชั่วโมง ๆ ดังนั้นนักเรียนจึงมาพักใกล้ ๆโรงเรียน แต่ที่นี่ไม่มีหอพัก ไม่มีใครสร้างหอพักให้เช่า เพราะถึงสร้างก็ไม่มีคนเช่าเพราะเขาไม่มีตังค์จ่ายแน่นอนครับ
โรงเรียนขยายโอกาสหลายโรงที่ต้องช่วยเหลือตัวเองอย่างนี้โดยเอาโรงเรียนเป็นหอพัก อาศัยเงินจากที่ได้จากงบประมาณ จากที่เขาบริจาค พ่อแม่เด็กเอาข้าวมาให้...
อาคารเรียนใหม่คงใช้เวลาก่อสร้างไม่น้อยกว่า 5 เดือนแน่ ๆผมนึกสภาพห้องโล่ง ๆพื้นคอนกรีตหน้าหนาวจะหนาวขนาดไหน คิดดูนะครับ
ตอนผมไปนอนที่โรงเรียนบ้านในของพร้อมหมอสุพัฒน์และอาจารย์เอกจตุพรแค่คืนเดียวมีทั้งผ้าห่มและถุงนอน เรา 3 คนนอนสั่นพั่บ ๆหลังเที่ยงคืนหลับไม่ลง แต่นี่เด็ก ๆต้องนอนหนาวเป็นเดือน ๆ ไม่อยากคิดเลย ?
ผมหันไปมองหน้าทีมงาน มองหน้ามิสเตอร์วีล ทำนองว่า "ว่าไง คิดไง???"
ในที่สุด มิสเตอร์วีลก้บอกผมว่า ลองให้ ผอ.เขียนแบบหอพักและประมาณค่าก่อสร้างมาให้หน่อย จะลองไปหาแหล่งทุนมาช่วย !
ผมแอบมองสายตาของครูหลายคนที่มองมาด้วยความหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือ
ผมก็หวังว่าจะมีผู้ใจบุญมาช่วยต่อไปครับ
ออกจากห้องประชุมที่เป็นห้องนอนของเด็ก ที่เรียกว่า "หอพัก"ออกมาขึ้นรถผมก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยว่า ทำไมน๊ะ รัฐมนตรีไม่มาดู คนที่คิดเรื่องโรงเรียนขยายโอกาสไม่มาดูว่า สิ่งที่เราคิด เราทำเป็นนโยบายนั้นมันก้าวหน้าไปขนาดไหน เราช่วยอะไรเขาบ้าง
การศึกษาเป็นเรื่องสำคัญครับ ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนตำบลใด ใกล้ไกล ล้วนต้องการการศึกษาทั้งนั้นเด็ก ๆเหล่านนี้ก็พยายามขวนขวายหาความรู้ พยายามหาที่เรียนที่อยู่ทีกิน มาเห็นวันนี้เห็นสิ่งที่ครูโรงเรียนนี้ต้องทำ ต้องรับผิดชอบ ผอ.โรงเรียนที่ต้องแบกภาระเลี้ยงเด็ก ๆ ที่ไม่ใช่ลูกหลาน 182 คน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลยครับ
ความเห็น (8)
ขอยกย่องคุณครูที่อุทิศชีวิต และร่างกายให้กับลูกหลาน ยอมเหนื่อยยากยอมลำบากละทิ้งความสุขส่วนตัวเพื่ออนาคตของเด็กๆ ครับ
สวัสดีครับคุณหนุ่มเอม
ครูดี ๆครูที่เสียสละ
ครูที่ยอมอยู่ดอยเป็นปี ๆ
ผมขอชื่นชมจริง ๆครับ
สวัสดีค่ะ
- อ่านแล้วสะท้อนได้หลายอย่างค่ะ
- ทั้งน้ำใจ เสียสละ
- ความขาดแคลน
ขอให้ความดีงามชนะทุกอย่าง ค่ะ
สวัสดีครับ อ.เพชรน้อย
ขอบคุณครับที่ให้กำลังใจเพื่อส่งผ่านสู่คนทำงาน
ยังมีอีกคนครับที่ดูทุกข์กว่า
สวัสดีค่ะ เคยขึ้นไปที่ รร นี้มาเมื่อปลายปี 2551 ไปในนามของนิสิตจุฬา CU-MBA-X22 ไปบริจาคผ้าห่มและอุปกรณ์กี่ฬาให้กับเด็กๆ ที่นั่น ขอบคุณผู้เขียนนะค่ะ ที่ได้นำประสบการณ์ที่พบเจอมาเขียนถ่ายทอดให้ผู้อื่นได้อ่าน ต้องชื่นชม ผอ.จิราพร จริงๆ ค่ะ วันนั้นที่ไป ท่านก็เป็นคนขับรถมารับด้วยตนเองเช่นกัน ในครั้งนั้นได้เห็นสภาพของห้องครัว ซึ่งหากเราๆ ดูแล้วก็คงจะไม่คิดหรอกค่ะว่าเป็นห้องครัว เพราะสภาพไม่ใช่ห้อง เป็นพื้นที่เล็กๆ ไม่มีอุปกรณ์เครื่องครัวอะไรมาก วันนั้นเห็นเด็กๆ ใช้พื้นที่นั้นทำอาหาร ดูแล้วน่าสงสารมาก และได้รับปากกับ ผอ.ไว้ค่ะ ว่าจะหาทุนขึ้นไปจัดทำให้ใหม่ ให้ถูกสุขลักษณะ.. เผอญแป็บเดียวจะ 2 ปีแล้ว ยังไงก็จะไม่ลดความพยายามค่ะ เบื้องต้นได้พูดคุยกับเพื่อนๆ ที่เคยไปด้วยกัน จะหาทุนขึ้นไปช่วยจัดสร้างให้ แต่ไม่ทราบว่าตอนนี้ รร ได้ทำการปรับปรุงไปถึงไหนแล้ว..ใครพอจะทราบหรือมีข้อมูลช่วยแจ้งด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เคยไปโรงเรียนนี้มาสองครั้ง รู้สึกถึงความดีละความตั้งใจของ ผอ.อี๊ด หากแต่ตอนนี้ ผอ. กำลังลำบาก หากใครพอมีกำลังรบกวนหาทางช่วย ผอ.อี๊ด คนดีของเราด้วยค่ะ
นายกระท้อนครับ
ทุกอย่างอยู่ที่ความจริงใจครับ
ผมก็เห็นใจ ผอ.อิ๊ด เหมือนกันครับ
คนทำงานทุกคนย่อมเจอปัญหา และอุปสรรค ท่านผอ.เป็นคนดี มีน้ำใจ ทุ่มเททำงาน ทุกสิ่งทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี(คนดีผีคุ้ม)