บ้านน้อยหลังนั้นที่ฉันฝันหา
“การรอคอย” หากรู้แต่ว่ามันทรมานและยาวนานเหลือเกิน “การรอคอย” ที่ไม่เคยมีแม้แต่ความหวังมันทรมานไม่มากเท่ากับการรอคอยที่เราหวัง หวังว่าใครคนนั้นจะกลับมาอีกสักครั้ง แต่หากนั่งรอ...รอ...รอ และคอยด้วยใจหวังกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของใครคนนั้น...มันเป็นความทรมานที่แสนจะเจ็บปวดที่สุด แต่หากการรอคอยของฉันคือ "การรอคอยเพื่อจะได้เข้าใจใครสักคน"
บางครั้งคนเราต้องทำอะไร ๆ เพื่อใครหลายคนที่ห้อมล้อมอยู่รอบตัวเรา ที่เราเรียกว่า “สังคม” คำนี้กระมังที่ทำให้คนรู้จักความรับผิดชอบชั่วดี รู้จักการยับยั้งชั่งใจ รู้จักการให้เกียรติเพื่อนมนุษย์ ก็เพราะคนเราต้องอยู่กับสังคมตลอดชีวิต หากแต่ในวันหนึ่งเคยย้อนถามใครหลาย ๆ คนในสังคม ว่าทำไมเราต้องอยู่เพื่อสังคม มันมีความจำเป็นมากมายขนาดที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อสังคมและคนรอบข้างเหรอ จะมีความสุขมากใหมที่ต้องเอาชีวิตทั้งชีวิตไปแขวนไว้อยู่ในเส้นด้ายของสังคม แล้วสังคมเคยตอบแทนอะไรให้เราบ้าง ขณะที่เราเจ็บปวดทรมานสังคมเคยปลอบประโลมเราบ้างใหม เวลาที่เราเจ็บไข้ไม่สบายสังคมเคยหายาให้เราทานหรืออย่างไร หากแม้ว่าท้องเราหิวสังคมเคยป้อนข้าวป้อนน้ำให้เราได้อิ่มท้องใช่หรือไม่ ฉันยังไม่เข้าใจ และไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเราต้องอยู่เพื่อสังคมด้วย
จนกระทั่ง วันที่ฉันก้าวขาทั้งสองข้างเข้ามายืนอยู่ใน “gotoknow.org” ถึงได้รู้ว่า สังคมคืออะไร? ทำไมเราต้องทำอะไร ๆ เพื่อสังคม ฉันพบว่า ในขณะที่ฉันเจ็บปวดทุกข์และทรมาน สังคม “gotoknow.org” กระมังที่คอยปลอบโยนให้ฉันมีกำลังใจที่หยัดยืนสู้ได้อีกครั้ง สังคมนี้กระมังที่คอยให้คำแนะนำสั่งสอน คอยหาสิ่งดี ๆ มาให้ฉัน ขณะที่ฉันหิวสังคมนี้อีกนั่นแหละที่คอยป้อนคอยหาความรู้ให้ฉันได้เติมเต็มอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่ฉันโหยหาสังคมนี้ก็ยังคงมีน้ำใจมาให้ฉันดื่มฉันกินเพื่อประทังชีวิตจนกระทั่งฉันอิ่มเอมด้วยความรักและความเข้าใจ เวลาที่ฉันท้อแท้หวั่นไหวในอารมณ์สังคมนี้ไม่ใช่เหรอที่มั่นหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนมาให้กำลังใจบอกให้ฉันสู้...อย่าได้ถอยหนี สังคมที่นี่ที่มอบความรักความอบอุ่นให้ฉัน ฉันคงทิ้งสังคม “gotoknow.org” ไม่ได้อย่างแน่นอน
ทุกสิ่งในวันนี้นี่คือสิ่งที่ฉันเข้าใจ ว่าทำไมคนเราต้องอยู่เพื่อสังคมและสังคมได้ให้อะไรเราบ้าง สังคม “gotoknow.org” กระมังที่ทำให้ฉันมีมุมมองของชีวิตใหม่ที่เรียกมันว่า “สังคมแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่มีแต่การให้และการรับด้วยไมตรีจิตที่งดงามและแท้จริง” ให้ด้วยความจริงใจและรับด้วยความปิติยินดี หากแต่ทั้งผู้ให้และผู้รับต่างมีรอยยิ้มอันชื่นบานทำให้โลกอันมืดมนกลับสดใสและงดงาม ขอบคุณผู้คนในสังคม “gotoknow.org” ที่ทำให้ฉันมีความรู้สึกดี ๆ ได้มากมายเช่นนี้
“การรอคอยจะไม่เจ็บปวดทรมาน หากเราได้รอคอยด้วยความเข้าใจกัน”
บทความนี้ขอมอบให้แด่...”คนดีคนนั้น...ที่ฉันฝันหา”
ความเห็น (10)
คุณ vij เป็นอะไรรึเปล่าครับ .. ฟังเพลงดีกว่านะ .. น่าจะเข้ากับความรู้สึกของ คุณ vij ตอนนี้ครับ
http://gotoknow.org/file/globalkorn/003.swf
^
^
คลิ๊กสิครับ
คุณ vij เป็นอะไรรึเปล่าครับ .. ฟังเพลงดีกว่านะ .. น่าจะเข้ากับความรู้สึกของ คุณ vij ตอนนี้ครับ
http://gotoknow.org/file/globalkorn/003.swf
^
^
คลิ๊กสิครับ
คุณ "พงศกร"
ไพเราะมากค่ะ ฟังแล้วนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ค่ะ ตอนสมัยที่ "vij" เป็นเด็กเน๊อะ!!! เข้าบรรยากาศดีคะ ดีมาก ๆ ด้วย
ขอบคุณมากค่ะที่มีมาให้ "vij" ฟัง นั่งยิ้มเลยค่ะ
-ขจิต ฝอยทอง
- รูปภาพสวยมาก
- ข้อความคมกริบ
- ขอชมด้วยใจจริง(ค่ะ)
- วางกับดักไว้ให้พี่Handy มาบอกครับ
-
เดี๋ยวน้องนิวของเราจะตามมานะครับ
คุณ "ขจิต"
ขอบคุณกับคำชมค่ะ...ต้องรอคำชมจากคุณครู "Handy" ค่ะ ของแท้และแน่นอน
รูปภาพสวย...ใครสอนเอ่ย...พอได้ยินชื่อ คุณ "Handy" รู้สึกเสียวสันหลังค่ะ กลัวโดนตี แต่ยอมให้ตีค่ะเพราะตีแล้วศิษย์ได้ดี (ตีไม่เจ็บค่ะ) วันนี้ไม่เห็นหน้าน้องนิวเลยสงสัยลืมพี่สาวซะแล้ว!!!
May I be in the house with you, Arjarn Vij?
I like your articles because I like you. You remind me a song "Imagine" do you know this song?
กลับมาแย้วววว สวัสดีค่ะ อาจารย์วิจิตรา เมื่อวานไปพบ adviser มาค่ะ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ 4 ทุ่มแหน่ะ (ยังไม่ได้อ่านข้อความด้านบน สารภาพตามจริง) วันนี้มีประชุมต่ออีก เดี๋ยวจะเข้ามาอ่านนะคะ
ภาพก็สวยดี อย่าง อ.ขจิตว่าแหละครับ ไม่รู้ใครแนะนำในการทำไม่ให้ ใหญ่เกิน
-ขจิต ฝอยทอง
- ขอบคุณพี่พินิจมากครับผม
- ไม่ไปขอนแก่นหรือครับ
คุณ "Handy"
ขอบคุณคำชมค่ะ...เป็นปลื้มเห็นใหมค่ะบอกแล้วว่าศิษย์มีครูดี ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ส่วนภาพสวย ๆ ก็คนแถวนี้อีกแหละค่ะที่แนะนำ คุณ "ขจิต" ใจดีบอกวิธีทำรูปสวย ๆ ขอบคุณค่ะ