เจ้าที่
7.เจ้าที่
หนอนผีเสื้อสีตองอ่อนตัวป้อมชอนไชใบไม้เป็นรูโหว่ กระดิบตัวหลบแสงตะวัน คืบลงใต้เงาใบไม้ มันกระดืบยกท้ายลำตัวขึ้น ใบไม้ไหว สายลมชาย ใบไม้ปลิดปลิว พลิกพลิ้ว มันเกาะใบไม้แน่น ใบไม้ลอยลงสู่พื้น แสงตะวันยามเที่ยงสาดลอดรูโหว่ของใบไม้เป็นลำยาว
ฟองทะเลแหงนคอตั้งบ่า ยกมือซ้ายป้องแสงตะวัน จับตาลำแสงทะลุผ่านใบไม้ ใบไม้ลอยลง ๆ เธอไล่สายตาตามจนใบไม้แตะผิวน้ำในบ่อ ใบไม้หมุนคว้าง หนอนดิ่งลงจมสู่ก้นบ่อ แสงกระทบผิวน้ำส่องประกายแพรวพราว
เธอกระโดดลงจับกิ่งไม้ โยนตัว ทิ้งย่อ วิ่งไปหาซากกิ่งไม้ วางซ้อนทับปิดปากบ่อ รี่เข้าไปโอบใบไม้บนพื้น วางทับซ้อนบนกิ่งไม้ ปกคลุมบ่อจนมิดชิด ทะลึ่งพรวดขึ้นต้นไม้ต้นเดิมแอบซ่อนตัว กวาดสายตามองรอบ ๆ
วาหว่า ฟ้าคราม พู่กลิ่น อยู่ทางทิศใต้ของบ่อน้ำ ไม่ไกลจากบ่อน้ำมากนัก ไหลน้ำ ดอกหมาก เดินเอื่อย ๆ อยู่ทางทิศตะวันออกจวนจะเข้าใกล้อาณาบริเวณบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์
“เมื่อยขาจะแย่แล้วดอกหมาก ยังไม่เจอแสงที่ว่าอีกเหรอ” ไหลน้ำร้องโอดโอย
“เดี๋ยวก็เจอ เดินหาอีกหน่อย ของแปลกจะพบง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน”
“นั่งพักก่อน คอแห้ง...” ไหลน้ำลากเสียง
“ดีเหมือนกัน ผมเริ่มเหนื่อยแล้ว”
ไหลน้ำ ดอกหมากนั่งฟังเสียงเรไรร้องดังกังวาน สลับเสียงสูง ๆ ต่ำ ๆ พลันได้ยินเสียงแหวกใบไม้ พวกเขาปรายตามองพร้อมกัน งูเขียวหางไหม้ยาวสองศอกเลื้อยตรงมา ทั้งสองผงะถอยหลังกรูด กุมมือกันแน่น เย็นเฉียบ งูเลื้อยมุ่งสู่ทิศใต้
“นี่เธอสองคนไม่กลัวไดโนเสาร์บ้างหรือ” วาหว่าเปิดปาก
“ไม่หรอก” พู่กลิ่นส่ายหน้า
“แล้วใครหนอตะโกนดังลั่น” ฟ้าครามเย้าแหย่
“อ๋อ ! เมื่อครู่ตื่นเต้นนึกว่าเจอของจริง” พู่กลิ่นตีหน้าตาย
“แล้วถ้ามีจริงตามที่เธอว่าละ” วาหว่าสงสัย
“พู่จะวิ่งเข้าไปกอดเลย” พู่กลิ่นทำท่าโอบรัด
งูเขียวหางไหม้เลื้อยเข้ามาใกล้ เสียงใบไม้กระทบดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ
“เงียบ ! ฟังดี ๆ เสียงเหมือนเมื่อเดี๋ยวเลย” วาหว่ากระซิบ
“ใช่ ! สงสัยของจริงจะมา” ฟ้าครามเอ่ยเบา ๆ
“เดี๋ยวกอดให้ดูหน่อยนะ” วาหว่าสะกิดแขนพู่กลิ่น เธอยิ้มแหย ๆ
งูเขียวหางไหม้ค่อย ๆ ชูคอปรากฏชัด หนูตัวอ้วนดันมะม่วงหิมพานต์ออกจากรังเต็มแรง เสียหลักเซถลากลิ้งบนกองใบไม้
“พู่...ไดโนเสาร์มาแล้วกอดเร็ว” ฟ้าครามรุนหลังพู่กลิ่น เธอซวนเซ
ชั่วพริบตางูเขียวหางไหม้งับหัวหนูตัวอ้วน หนูดิ้นส่ายหางดิก ๆ พู่กลิ่นมืออ่อนตีนอ่อน ทรุดลง งูเลื้อยเข้าสู่ขุมเหมือง
“ขอโทษ ผมตั้งใจดันพู่ค่อย ๆ ไม่นึกว่าเธอเบาหวิว” ฟ้าครามขอโทษขอโพย หน้าสลด
“ไม่เป็นไร พู่นึกว่างูจะรัดเสียอีก จะกอดให้หนำใจ” พู่กลิ่นผินหน้า พยักยิ้ม
ฟ้าครามกับวาหว่าหัวเราะก๊าก เธอยิ้มเฝื่อน ๆ
ดอกหมากยืนผงาดปัดเศษใบไม้บริเวณกางเกง เอื้อมมือฉุดไหลน้ำลุกขึ้น
“ถามจริงเถอะไหลน้ำ เหมืองร้างไม่มีอะไรสนุกมิใช่หรือ ? ทำไมผมชวนมาที่นี่จึงไม่ลังเลสักนิด”
“เพราะแสงประหลาด”
“แสงประหลาด !”
“เหตุการณ์อย่างนี้ ผมพบเห็นครั้งแรก คิดว่าหลายคนคงไม่เคยเห็น ถ้าใครเป็นเจ้าของละก็...” ไหลน้ำยิ้มพราย ตาเป็นมัน
“ไหลน้ำจะยึดแม้แต่สิ่งที่จับต้องไม่ได้” ดอกหมากหยั่งท่าที
“แน่นอน ! รวมทั้งทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณนี้ที่สัมผัสได้ด้วยกาย”
“จะเอาไปทำอะไรเล่า ?” ดอกหมากพูดขัน ๆ
“ไม่เคยได้ยิน ผู้ใหญ่ซื้อขายเกาะหรือ ?” ไหลน้ำแย้มพราย
“ไม่เห็นมีอะไร ที่ดิน เขาก็ซื้อขายกันธรรมดา ๆ”
“ดีแล้ว ! ผมจะได้ครอบครองแต่ผู้เดียว ลูกน้องที่จงรักภักดีเอ๋ย” ไหลน้ำหัวเราะดังสนั่นหวั่นไหว ตบไหล่ดอกหมากเบา ๆ เขาผินหน้า ปรายตามอง
“ข้าจะทำรั้วรอบสวนร้าง แสดงอาณาเขตที่ข้าเป็นผู้ค้นพบ ผู้ใดจะเข้ามาหาความสำราญ พิศวงงงงวย ละเล่นต่าง ๆ ต้องขออนุญาตจากข้า ถ้ามีสินน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้าจะเป็นผู้นำทาง เล่าเรื่องมิรู้จบ” ไหลน้ำคิดในใจ ทอดสายตายังเบื้องหน้า เหม่อลอย อ้าปาก ยกมือขวาลูบลง ดอกหมากผินหน้าจ้องเขม็ง
“มีอะไรหรือดอกหมาก ?” ไหลน้ำตีสีหน้าเหรอหรา
“เปล่า !” ดอกหมากเบือนหน้าหลบ
ฟ้าครามพยุงพู่กลิ่นขึ้น วาหว่าละสายตาจากงูตัวนั้น พูดช้า ๆ ลาก ๆ “โบราณกล่าวว่ามนุษย์คนใด พานพบอสรพิษเลื้อยผ่านหน้าจะได้โชค”
“มันจะฉกต่างหาก” พู่กลิ่นท้วง
“แต่แล้วก็ไม่” ฟ้าครามแย้ง
“พวกเราสังเกตสิ งูเลื้อยช้ามาก สงสัยนำทางเราไปสู่จุดหมาย” วาหว่าเน้นถ้อยเน้นคำ
“จริงสิ” ฟ้าครามฉุกคิด
“งั้น...พวกเราตามไปเลย” วาหว่าเสนอ
“ไป !” พู่กลิ่นลุกขึ้น ก้าวเดิน
งูเขียวหางไหม้เลื้อยหนี ทั้งสามย่องตามไปเงียบ ๆ พู่กลิ่นสาวเท้าเร็วขึ้น วาหว่ารั้ง กระซิบ “อย่าไปเร็วนัก เดี๋ยวมันรู้ตัว”
ลมพัดกระหน่ำ ฟองทะเลเกาะกิ่งไม้แน่น ง่ามกิ่งต้นมะม่วงหิมพานต์ข้างเคียงลั่น กรอบ ! กิ่งโค่นหัก หล่นกระแทกปลายกิ่งบนปากบ่อน้ำ ท่อนไม้กระดก กิ่งเล็ก ๆ กระเด้ง ใบไม้ปลิวหล่นกลางบ่อน้ำ แสงตะวันสาดน้ำในบ่อเปล่งประกายระยิบระยับเข้านัยน์ตาพู่กลิ่น วาหว่า และฟ้าคราม
“ถึงแล้ว” พู่กลิ่นพูดเสียงใส
ฟ้าครามรี่เดินไปยังบ่อน้ำ วาหว่าสาวเท้าเข้ามา วางรถบังคับข้างบ่อน้ำ ช่วยฟ้าครามขนกิ่งไม้
“เธอแหงนดูท้องฟ้าสิ ตรงบ่อน้ำนี้โปร่ง โล่ง มองเห็นแผ่นฟ้ากว้าง” พู่กลิ่นเดินดูรอบ ๆ แหงนคอมองท้องฟ้า
“ใช่” วาหว่าพึมพำ
ชายสองคนเยื้องย่างเข้ามา เออออห่อหมก “อือ เห็นด้วย”
“ไหลน้ำ ดอกหมาก” พู่กลิ่นยิ้มระคน แปลกใจ
“กลับบ้านแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมโผล่มาที่นี่ได้” วาหว่าว่า
“นี่แหละบ้านของผม” ไหลน้ำสวมรอย
“ไม่เห็นมีตึก อาคาร กระท่อม หรือแม้แต่เพิงหมาแหงน” ฟ้าครามหัวร่องอหาย
“กำลังจะมีในเร็ววันนี้” ไหลน้ำยิ้มเยือกเย็น ปรายตามองรถบังคับสีแดง
“ด้วยเงื่อนไขใดมิทราบ” วาหว่าพูดกระแทกกระทั้น
“ของของใครอยู่ในที่ใด ที่ทั้งหมดเป็นของคนนั้น” ไหลน้ำพูดชัดถ้อยชัดคำ
“หมายความว่าอะไร พูดง่าย ฟังยาก ยกตัวอย่างให้ฟังหน่อย” วาหว่าฉงน
“เช่นธงใครปักอยู่ที่ดินใด ที่ดินนั้นเป็นของเจ้าของธง” ไหลน้ำอธิบาย
“ถ้าไหลน้ำแพ้...” พู่กลิ่นซักไซ้
“ผมจะไปจากที่นี่ ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว แต่ถ้าวาหว่าแพ้ พวกเธอต้องออกไปจากที่นี่เช่นกัน” ไหลน้ำพูดสวน หนักแน่น
“ได้ไง ! พวกเรามาถึงที่นี่ก่อน” ฟ้าครามทะลุกลางปล้อง
“ใครบอกละ ช่วงที่ผมย่างเท้าเข้าสวนร้าง ฟ้าครามกับพวกยังเล่นรถบังคับอยู่เลย เช่นนี้แล้วใครเล่าที่มาถึงก่อนกันแน่”
“เราหมายถึงใจกลางสวนนี้” ฟ้าครามอึกอัก
“รู้ได้ไงว่าที่เธอยืนคือกึ่งกลาง และที่ผมเหยียบครั้งแรกตอนเข้ามาไม่ใช่กึ่งกลาง” ไหลน้ำย้อน ฟ้าครามเงียบกริบ
“ตกลงเลย เราชนะอยู่แล้ว” พู่กลิ่นกระซิบข้างหูวาหว่า
“ชนะอย่างไรเล่า ?” วาหว่าหัวเสีย พูดอู้อี้
“รถบังคับสีแดงไง” พู่กลิ่นปรายตา
“ตกลง ! แต่ผมจะเชื่อคุณได้อย่างไร” วาหว่าตอบรับอย่างลังเล
“ผมให้หลักประกัน” ไหลน้ำเอ่ย ก้มกระซิบกระซาบกับดอกหมาก “ใช้อะไรดี ?”
“ไม่รู้” ดอกหมากตอบแผ่วเบา
“มีอะไรในกระเป๋าบ้าง” ไหลน้ำร้อนรน เสียงแหบ
“มี !” ดอกหมากล้วงกระเป๋ากางเกงควักก้อนหินออกมา
ไหลน้ำฉวยก้อนหิน กำไว้ในมือ พูดอุบอิบ “คอยดู”
“นี่คือสะเก็ดดาวพอเป็นประกันได้มั้ย ?” ไหลน้ำชูก้อนหินรูปไข่สีดำเลื่อม
ฟองทะเลก้มมอง แสงตะวันส่องกระทบหินสะท้อนแสงมันวาว เลื่อมพราย เธอใจเต้นดุบ ๆ
“โธ่เอ๊ย ! ก้อนหินธรรมดา” วาหว่าว่า
“ไม่ใช่ ! นี่คือสะเก็ดดาวที่ผมกับดอกหมากเดินหาในป่านี้” ไหลน้ำยืนยัน
“ขอดูใกล้ ๆ ก่อน” พู่กลิ่นกล่าว เธอรับมันวางบนฝ่ามือ ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบเบา ๆ ยกขึ้นแนบชิดใบหู ความเย็นของก้อนหินกระจายสะท้านใบหู เธอยิ้มกริ่ม ส่งคืนไหลน้ำ จ้ำอ้าวไปหาวาหว่าพูดออมเสียง “ตกลงเลยนั้นไม่ใช่อุกาบาตหรอก ไข่ไดโนเสาร์ต่างหาก” วาหว่าตาถลน
“คือหิน...” ดอกหมากแย้ม ไหลน้ำเหยียบเท้าดอกหมาก เขาหยุดกึก
“คืออะไร ?” วาหว่าพูดห้วน ๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ตกลงมั้ย ?” ไหลน้ำชิงพูด
“ตกลง” วาหว่าพยักหน้า
“ดินแดนนี้เป็นของผม เชิญทุกคนออกไปได้ ผมชนะแล้ว” ไหลน้ำประกาศลั่น
ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก
“นั่นไง รถของผม ตั้งอยู่ตรงนั้นแล้ว วาหว่าไปได้หรือยัง ไอลูกพม่า ไม่มีสัญชาติ”ไหลน้ำพูดชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงเฉียบขาด ชี้ยังรถบังคับสีแดงข้างบ่อน้ำ
ชั่ววินาทีนั้นวาหว่าวิ่งพรวด ชกหน้าไหลน้ำ เปรี้ยง ! เขาเซถลา ถอยกรูด ลุกขึ้นสู้ ฟองทะเลเด็ดมะม่วงหิมพานต์ปาลงเบื้องล่าง หนึ่งลูก...สองลูก...สามลูก...ตะโกนลั่น “หยุดวางมวยได้แล้ว” ทุกคนชะงักชะเง้อหาเสียงใส ๆ
* * *
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น