โครงการมหาวิทยาลัยชีวิต ๔ : การจัดการเรียนการสอนในท้องถิ่นทำอย่างไร?

            สถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน ขอให้ภาคีในท้องถิ่นจัดตั้งศูนย์เรียนรู้มหาวิทยาลัยชีวิตในท้องถิ่น ภาคีดังกล่าวประกอบด้วย 3 ฝ่าย คือ องค์การบริหารส่วนท้องถิ่น (อบต. เทศบาล หรือ อบจ.) หน่วยงานราชการในท้องถิ่น (เช่น สำนักงานด้านการศึกษา สาธารณสุข เกษตร โรงพัก หรือหน่วยงานด้านการปกครอง) และตัวแทนของภาคประชาชน โดยตัวแทนจากทั้ง 3 ฝ่ายร่วมกันตั้งคณะกรรมการศูนย์เรียนรู้ขึ้นโดยจะมีจำนวนกี่คนก็ได้ คณะกรรมการเป็นผู้เลือกสรรและแต่งตั้งผู้อำนวยการศูนย์เรียนรู้ ศูนย์เรียนรู้จึงเป็นของท้องถิ่น มิใช่สาขาของสถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน

            ศูนย์เรียนรู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อดำเนินการให้ประชาชนในท้องถิ่นที่ต้องการศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาได้เข้าเรียนใกล้บ้านในท้องถิ่น โดยร่วมมือกับสถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน โดยสถาบันจะสนับสนุนค่าใช้จ่ายในการจัดกระบวนการเรียนรู้ให้ศูนย์เรียนรู้ 20% ของค่าลงทะเบียน ตามจำนวนนักศึกษาของศูนย์เรียนรู้นั้น

            เงินสนับสนุนจำนวนนี้ใช้สมทบเข้ากับเงินช่วยเหลือจากท้องถิ่น โดยเฉพาะองค์การบริหารส่วนท้องถิ่น (อปท.) เพื่อใช้ในการบริหารจัดการศูนย์ฯ ทุกอย่าง รวมทั้งค่าตอบแทนผู้อำนวยการศูนย์ ค่าตอบแทนพนักงานธุรการ วัสดุ อุปกรณ์ต่างๆ ซึ่ง อปท.หลายแห่งได้ให้การสนับสนุนทั้งที่เป็นตัวเงินและไม่เป็นตัวเงิน เช่น การให้ใช้ห้องประชุมเป็นสถานที่เรียน ให้ใช้อุปกรณ์เช่น เครื่องขยายเสียง คอมพิวเตอร์ เครื่องฉาย  เช่น ปี 2549 ผู้ว่าราชการจังหวัดพะเยาได้อนุมัติงบประมาณสนับสนุนศูนย์เรียนรู้ในโครงการนี้ 5 แห่งในจังหวัดพะเยารวมเป็นเงิน 3 ล้านบาท องค์การบริหารส่วนจังหวัดสกลนครสนับสนุนงบประมาณการจัดซื้ออุปกรณ์ต่างๆ เพื่อการเรียนรู้ใน 6 ศูนย์ๆ ละ 150,000 บาท องค์การบริหารส่วนจังหวัดสุราษฎร์ธานีสนับสนุนงบประมาณการดำเนินงาน ผู้ประสานงาน และให้ใช้ห้องประชุมใหญ่ของ อบจ.เป็นที่เรียน รวมทั้งยังสนับสนุนการเดินทางไปเรียนรู้ดูงานของผู้เรียน เป็นต้น