ในโลกนี้มีสักกี่คน...ที่โชคดีไม่ต้องมีเรื่องเศร้า-เศร้า มาทำให้ปวดใจไม่ต้องเจ็บปวด...ไม่ดิ้นรนวันหนึ่ง...คนที่เรารักและคาดหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขาบอกเราว่า...ขอเขาออกไปจากชีวิตเราเถอะเพราะเขากำลังมีอีกคนจากกันแบบนี้...ต่างอะไรกับคนที่เรารักตายจากฉันเคยถามตัวเองประโยคนี้ฉันใคร่ครวญอยู่นานที่จริงต่างกันมากถ้าใช้ใจเป็นเครื่องวัด.....ตายจากกัน ขณะยังรัก ย่อมทุกข์แต่ให้ความรู้สึกกับความทรงจำที่ดีกว่าเดินจากกัน ขณะยังรักกัน ย่อมทุกข์และให้ความรู้สึกกับความทรงจำ...ที่แย่กว่าเลือกอย่างไหนดี...แล้วเลือกได้ไหม?ที่จริงทั้งหมดนี้ยังดีกว่า...การหันหลังให้กันไม่พูดกัน...เดินหนีกันเห็นอีกฝ่ายเป็นตัวตลก น่ารังเกียจ ตั้งเยอะหวังอะไรมากกว่านั้นอีกในโลกนี้มีสักกี่คน...ที่เลือกทางเดินของชีวิตได้ในโลกนี้มีสักกี่คน...ถูกธรรมชาติเลือกให้เป็นแล้วเขาพยายามฝืนมันเอาชนะมัน...จนแล้วจนรอดมีคนจำนวนนั้นชนะเพราะเขาใช้ความพยายามแล้วจะหวังอะไรอีก...ถ้าเราไม่ได้พยายามในโลกนี้ของทุกอย่าง มีล็อคลงตัวของมันมีตัวแทนเสมอแม้ไม่มีเหมือนแต่ก็ไม่ทำให้ตายได้...ถ้าขาดมัน...
แม้ว่ายัง มีกาย และใจอยู่
แต่หดหู่ ห่อเหี่ยว เปลี่ยวใจนัก
เหมือนมีร่าง ซังกะตาย ไร้แรงรัก
คงเจ็บหนัก ปางตาย ไร้สุขเอย
แต่เมื่อยัง มีร่างกาย ไม่แตกดับ
มาหันกลับ ปรับใจ น้องชายเอ๋ย
อย่ารีรอ ท้อใจ ทำให้เคย
ลุกขึ้นเลย ตะโกนก้อง ต้องทำใจ