หลวงตาผูกแมว

เคร่งครัดปฏิบัติ..แต่อาจไม่รู้ที่มา

ย้อนกลับไปราวๆสักสี่สิบปีที่แล้ว ยุคที่ขาดแคลนประชาธิปไตยแต่ก็มีเลือกตั้งอยู่ประปราย  ตอนนั้นประเทศเรากำลังจะมีแผนแม่บทที่เรียกว่า "แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ"เป็นปฐมฤกษ์..แต่มันก็ไม่เกียวกับเรื่องที่กำลังจะเล่าหรอกนะ

วัดขนาดกลางแ่ห่งหนึ่งในภาคกลาง มีฐานะด้านเศรฐกิจของสงฆ์ตามสมควร  กล่าวคือมีประชาชนในพื้นที่ให้ความเลื่อมใสศรัทธาเข้ามาประกอบศาสนกิจเป็นประจำต่อเนื่องกันมาหลายชั่วคน  ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่า  สมภารเจ้าอาวาสทุกยุคสมัยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันปฏิบัติตนเคร่งครัดในพระธรรมวินัย  ตลอดจนมีความสามารถในการพัฒนาศาสนสถานและเป็นหลักเป็นกำลังใจให้กับชาวบ้านสืบมาทุกรูป

เป็นธรรมดาวัดที่ผู้คนเลื่อมใสมักมีชาวบ้านแวะเวียนไปมาอยู่เนืองๆ  แม้ว่าไม่ใช่วันพระหรือวันที่มีการประกอบศาสนกิจก็ตาม  เมื่อมีคนมากประกอบกับเป็นสถานที่ร่มเย็น  เป็นพื้นที่เขตอภัยทานจึงเป็นที่อาศัยของสรรพสัตว์ต่างๆมากมายหลายชนิด  ทั้งที่เป็นสัตว์เลี้ยงและสัตว์ที่ไม่ได้เลี้ยง  ทั้งที่เข้ามาเองโดยสมัครใจและที่ถูกจับมาปล่อยไว้โดยไม่สมัครใจ

วัดนี้ก็เช่นกัน  นอกจากสัตว์ปีกชนิดต่างๆ  สัตว์น้ำบริเวณศาลาท่าน้ำแล้ว  สัตว์เลี้ยงที่ขาดไม่ได้สำหรับวัด หมาและแมว ก็มีอยู่มากมายเป็นปรกติของวัด

เมื่อมีสัตว์เลี้ยงเป็นจำนวนมากปัญหาต่างๆจากสี่ขามะหมามะแมวก็ย่อมมากตามไปด้วย  ทั้งที่เกิดจากการขับถ่ายเลอะเทอะไปทั่ว  การทำความเสียหายให้กับข้าวของต้นหมากรากไม้  ตลอดจนการแบ่งพวกแบ่งสีตลุมบอนกันให้เป็นที่เดือดร้อนรำคาญชาวบ้านร้านตลาดทั่วไปอยู่เนืองนิจ

...เอ่อ !!..ไม่ได้ว่าใครนะ...นิทาน..นิทาน !

หมา (เรียกอย่างจริตว่าสุนัขก็ได้) ..ยังพอมีวิธีกำหราบ  อย่างน้อยพวกมันก็ดูจะเกรงอกเกรงใจชาวบ้านกับเณรน้อยที่ตัวไม่น้อยเจ้าของตะพดหัวทองเหลืองกับหนังสติ๊กด้ามเขาควายขัดมันอยู่บ้าง

แต่เจ้าเหมียวทั้งหลายนี่ซิ  นอกจากจะมีจำนวนมากแล้วยังชอบมาเคลียคลอเกะกะไปทั่ว  พระเณรจะสวดมนต์ ทำสมาธิ ปฏิบัติกิจของสงฆ์ก็จะถูกรบกวนอยู่ไม่สร่างซาเป็นที่เอือมระอาทุกวี่วัน

ยิ่งถ้าเป็นเวลารับประทานอาหาร ( ฉัน ) ทั้งเช้าทั้งเพล ( พระไม่ต้องฉันเ็ย็น ) เป็นต้องวุ่นวายไม่เป็นอันกิน  ต้องคอยไล่คอยยกกับข้าวหนีเป็นที่เดือดร้อนกับสามเณรและเด็กวัดเป็นอย่างยิ่ง

จนกระทั่งท่านเจ้าอาวาสทนพฤติกรรมของสหายโดเรม่อนไม่ไหว  สั่งให้เณรกับเด็กวัดจับแมวทุกตัวผูกไว้กับลูกกรงระเบียงหอฉันก่อนที่จะฉันเช้า  ฉันเพลทุกครั้ง

ตั้งแต่บัดนั้น  โลก..เอ๊ย วัดจึงกลับสู่ความสงบสุขตลอดมา  ทั้งสามเณรและศิษย์วัดทุกยุค  ทุกสมัยก็รู้ธรรมเนียมปฏิบัติสืบมา..จนกระทั่ง

เมื่ประมาณแปดถึงเก้าปีที่แล้ว  ไม่แน่ชัดว่าเกิดโรคระบาดใดกับสุนัขและแมวที่วัดแห่งนี้  ทำให้พวกมันทยอยเจ็บป่วยล้มตายลงเรื่อยๆทุกวัน  แม้จะได้พยายามหายาทั้งยาหลวงยาสมุนไพรรักษาแต่ก็ไม่เป็นผล

ในที่สุดก็ไม่เหลือหมาแมวที่วัดนี้อีกเลย

เจ้าอาวาสรูปใหม่  เป็นพระบวชจากที่อื่นย้ายเข้ามาอยู่ที่วัดนี้ยังไม่ถึงสามปี แม้ว่าท่านจะเป็นพระที่เชื่อมั่นตนเองไปหน่อย ไม่ค่อยฟังใครอยู่บ้าง  แต่ท่านก็เป็นผู้ที่มีความรู้แถมยังเคร่งครัดปฏิบัติศาสนกิจเป็นอย่างยิ่งโดยเฉพาะเรื่องของพิธีกรรมจะให้ความสำคัญมากเป็นพิเศษ

ด้วยเหตุที่ว่าท่านพูดน้อย  ไม่ถาม  หากสงสัยอะไรจะคิดหาข้อสรุปด้วยตัวเองไปทุกเรื่อง  ท่านจึงมีความรู้เรื่องของวัดจริงๆอย่างถูกต้องน้อยมาก  หลังจากหมาแมวพร้อมใจกันตายในขณะที่ท่านเป็นเจ้าอาวาส  ท่านจึงวิตกกังวล  ครุ่นคิด เหม่อลอย  บ่อยครั้งที่เห็นว่าท่านแอบถอนหายใจถี่มากจนพระเณรและชาวบ้านสังเกตุได้

หลังจากแมวตัวสุดท้ายตายลงครบสามวันเมื่อเห็นว่าท่านเซื่องซึมจนผิดปรกติเกินไปแถมยังไม่ยอมฉันอาหารมาสามวันแล้ว  ชาวบ้านซึ่งพร้อมใจกันเชื่อว่าท่านคงเสียใจสลดหดหู่กับการตายของหมาแมว..บางทีอาจทำให้ท่านเหงา จึงได้ช่วยกันหาแมวมาให้เลี้ยงไว้ในวัดสองสามตัวในตอนเช้ามืดของวันรุ่งขึ้น

ท่านเจ้าอาวาสรู้เรื่องรีบตรงมาที่หอฉันแต่เช้าพบพระเณรกำลังเตรียมสำรับอยู่พอดีจึงรีบสั่งให้เณรและเด็กวัดจับแมวไปผูกไว้โดยพลันส่วนตัวท่านรีบนั่งล้อมวงเตรียมฉันเช้าพร้อมกับพูดขึ้นลอยๆดังไปทั่วหอฉัน

"คิดว่าต้องตายเพราะอดข้าวเสียแล้ว..."

พูดจบหันไปสบตากับพระเฌรที่สแตนด์บายรอฉันเช้าพร้อมพูดขึ้นอีกว่า

"...พวกคุณนี่ก็ช่างกะไรทุกรูปเลย...ไม่ได้ทำพิธีผูกแมวก็ยังฉันกันได้ตั้งสามวัน...ฉันเสร็จแล้ว..ลงโบสถ์ปลงอาบัติซะทุกรูปนะ....อ้อ ! เณรด้วย  อย่าให้ชาวบ้านเขาว่าได้ว่าเราไม่เคร่ง !..."