อีกครั้ง... กับการเดินทางที่แสนทรหด

          ชีวิต...  คือการเดินทาง

          หลายคน...  คงได้ยินคำนี้มานานแล้วนะครับ...  แต่การเดินทางของผมในคราวนี้  คือ  การเดินทาง  จริง ๆ  เดินทางแบบทุลักทุเล  การเดินทางที่เหนื่อยมากอีกครั้งในชีวิต  แต่ก็มีเรื่อง  ฮา ๆ  เข้ามาให้ชีวิตอีกนั่นแหละ

          เริ่มจาก...  วันที่  11  กันยายน  ผมกับอาจารย์  และเพื่อนร่วมทางอีกสองท่าน  จำเป็นที่จะต้องไปราชการ  เพื่อจะเข้าประชุมที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  กำหนดการการประชุมคือวันที่  11  แต่...  อยากจะบ่นให้ฟังหน่อย  ว่า...  เจ้าหน้าที่ดันทำหนังสื่อไปราชการให้  วันที่  10 – 12  กันยายน  ซึ่ง...  เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า  นั่นหมายถึง  พวกผมไม่มีเวลาที่จะพักผ่อนได้เลย  เพราะเนื่องจากว่า  มหาสารคามไม่มีรถโดยสารไปเชียงใหม่ครับ  ถ้าจะไปต้องไปขึ้นที่สถานีขนส่งขอนแก่น  แต่อีกนั่นแหละ...  เที่ยวรถที่นี่ก็แปลกนะ  เพราะมีบริษัทที่เดินทางจากขอนแก่นไปเชียงใหม่  คือ  สมบัติทัวร์  อีสานทัวร์  และภูหลวงทัวร์  แต่...  ทั้งสามบริษัทร่วมหัวจมท้ายสลับวันกันออกครับ  แถม...  มีรถแค่เที่ยวกลางคืน  สองทุ่ม  และสามทุ่ม  ซึ่งเป็นเส้นทางเดินรถคนละเส้นทางกันอีกแน่ะ...  โอ...  พระเจ้า  อะไรกันนักกันหนาเนี่ย...  และแล้วผมก็ได้ตั๋วรถพร้อมเดินทางกับบริษัทหนึ่ง  (ไม่ขอเอ่ยนาม)  แต่ก็แอบภูมิใจเล็ก ๆ  ที่ไม่ได้ของบริษัทที่เป็นข่าวว่าแมลงสาปเข้าหูผู้โดยสารก็แล้วกันน่า...

         วันที่สิบ...  เริ่มออกเดินทางครับ  โดยรถตู้ของมหาวิทยาลัยไปส่งที่ของแก่น  ออกเดินทางก็ประมาณ  เกือบหนึ่งทุ่ม  อ่ะนะ...  ก็ต้องขึ้นรถโดยสารที่จองไว้ตอนสองทุ่มตรงนี่  พ่อเจ้าพระคุณ  พี่คนขับรถก็เล่นจะเหาะไปเลย... (ไม่ได้ว่านะครับ...  แค่อยากบอกว่าขับรถเร็ว  อาจทำให้  ตับ  ไต  ไส้  พุง  ของผู้โดยสารพิการได้เท่านั้นเอง...)  แต่ก็ถึงที่หมายโดยปลอดภัยครับ  โดยไปถึงตอนหนึ่งทุ่มห้าสิบห้านาทีแน่ะ... 

         พอ...  สองทุ่ม  รถก็เริ่มออกตัวครับ...  การเดินทางเป็นไปด้วยความนิ่มนวล  (หรือเปล่า)  แต่...  ก็ทำให้ผมหลับไปได้ประมาณห้านาทีได้  หลังจากที่ข่มตาไม่ให้หลับมาหลายชั่วโมง...  โอ้...  อยากนอน  แต่...  หลังจากที่หลับตาลง  รู้สึกว่าการทรงตัวบนเก้าอี้ผมจะไม่ค่อยดีซะแล้ว  จังหวะที่ลืมตา  (เหมือนตอนลืมตาดูโลกครั้งแรกมากกกกกก)  โอ้...  อะไรกันนี่  รถที่ผมเคยคิดว่าขับได้นิ่มนวล  บัดนี้...  ใช้เวลาที่ผู้โดยสารกำลังหลับตานอน  เหยียบคันเร่งแบบไม่คิดชีวิต  ผมไม่รู้ว่าที่นั่นที่ไหน  บริเวณใด  แต่...  รู้เพียงว่าข้างนอกหน้าต่างเป็นภูเขา  หนทางคดเคี้ยว  แถมลาดชันอีกต่างหาก  จะ  จะ  บ้าตาย...  จะหลับลงมั้ยละเนี่ย...  ผมก็เลยตัดสินใจลืมตาดูโลกอยู่บนรถแบบนั้นตลอดทางท่าจะดีกว่า  หวังว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น  จะได้หาทางเอาชีวิตรอดได้ทัน...  แอบหันไปมองด้านหลังแว๊บ ๆ  ทางด้านหลัง  ฮั่นแน่...  ตะกี๊  หลับกันอยู่  อยากลุกขึ้นมานั่งลุ้นกันทั้งคันใช่มั้ยล่ะ  กิกิ

         ว่าแล้ว...  ก็นั่งลุ้นจนถึงที่หมาย  จังหวัดเชียงใหม่  ก็ประมาณ  เจ็ดโมงเช้า...  เขาขับกัน  สิบสองชั่งโมงพ่อคุณขับเร็วถึงใจมาก  นี่ขนาดแวะจอดกลางทาง  รอเวลาด้วยนะเนี่ย... 

         จากนั้น...  ก็เดินลงจากรถ  อ๊ะ...  นี่ยังก้าวไม่ถึงพื้นเลยมีราชรถมาเกยซะแล้ว  เสียงระงมเซงแซ่ไปหมด  ไปไหนครับ...  รถตู้มั้ยครับ  ตุ๊ก ๆ  มั้ยครับ  รถแดงพี่  ไปไหน  ไปไหน...  ไปมั้ยครับ  ไปมั้ย...  เฮ้ย...  นี่จะไม่ให้หายใจกันหรือไงเนี่ย  ตูลุ้นมาทั้งคืนนะเว้ย...  (หันไปอีกที)  ผู้ร่วมทาง...  ติดกับรถตู้เข้าแล้วสิ  คิดค่าเดินทางจากอาเขตไปโรงแรมโลตัสปางสวนแก้ว  สี่คนสองร้อยบาท...  โค  ตะ  ระ  คิดว่าไม่เคยมาหรือไงเนี่ย...  แต่ก็ไป...ก็ได้ฟะ  ดีกว่านั่งทนฟังคุณรถทั้งหลายที่เสนอขายการเดินทางโดยใช้ยุทธวิธีแบบแม่ค้าขายปลาในตลาดไม่ผิดเพี้ยน...

         นั่งรถตู้...  มาถึงโรงแรม  ประมาณ  เจ็ดโมงยี่สิบเห็นจะได้  ก็ได้ทำการเปิดห้องพักสนนราคาราชการก็พันสี่ร้อยบาท  ใครฟังก็บอกว่าไม่แพงนี่...  แต่ผมว่า  ที่เปิดห้องเนี่ยเพื่ออาบน้ำอย่างเดียวครับ  จริงจริ๊งงงงงงง  (เป็นการใช้ห้องน้ำสาธารณะที่แพงที่สุดในชีวิตก็ว่าได้...)  หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ก็แปดโมงกว่า ๆ  นั่นแหละ  ไปสายไม่เป็นไรหรอกน่า  คนมาไกล... 

         จากหน้าโรงแรม...  ก็นั่งลุงรถแดง  ไปที่  ม.เชียงใหม่  แต่เป็นไรไม่ทราบพอบอก  ม.เชียงใหม่ดันหันมามองหน้า  แต่บอก  มอชอ  ดันพยักหน้าไป...  ตูหละงง  เย้ ๆ ๆ  ถึงแล้ว...  เจ้าหน้าที่มาต้อนรับผู้เข้าประชุมกันถ้วนหน้า  แต่ไอ้เรานี่สิ  แฮะ ๆ  มาสาย  โทษที...  ลงทะเบียนเสร็จแล้ว...  ก็เดินขึ้นชั้นสองเข้าห้องประชุม  ทำหน้าเหนื่อย ๆ  ให้เขารู้ว่า  มาไกล  โพล๊ะ....  เปิดประตูปั๊บ  โอ...  โล่งสนิท  มาผิดห้องหรือเปล่าฟะเนี่ย  นี่อย่าบอกนะว่าเรามาติดหนึ่งในสิบผู้ที่มาเข้าห้องประชุมก่อน....

         สักพัก...  หญ่าย ๆๆๆๆๆๆๆๆ  ผู้เข้าประชุมก็เดินทางมากัน  จนเต็มห้อง...  กว่าจะเต็ม  นี่นั่งจนตูดชาแล้วนะเนี่ย...
  การประชุมสัมมนาดำเนินไปด้วยความเรียบร้อย...  ผ่านไปด้วยดี...  ถึงจะมีง่วงบ้างแต่ไม่กล้าหลับ  เพราะอาจารย์พาไปนั่งซะหน้าห้องแถวที่สอง  ต่อจากวิทยากร  กำ....  แต่ไม่เป็นไร  ขากลับค่อยนอนก็ได้....  หลังปิดการประชุมวันที่สิบเอ็ด  ประมาณบ่ายสามโมงเห็นจะได้เพราะวิทยากรหลายท่านต้องเดินทางกลับ...  อิ อิ 

         จากนั้น...  เหนื่อยมาแล้วอยากกลับ  สายตาสอดส่องหารถโดยสารในมหาลัย  ฟิ้ว  ฟิ้ว  มองหน่อยแน้...  คนต่างถิ่นหางทางกลับเนี่ย....  ในมหาลัยมีรถแดงวิ่งเยอะอยู่นะ  แต่ไม่ยักกะสนใจเราเลยฟะ...  และแล้วเป้าหมายอยู่ด้านหน้าและเราก็ได้เดินทางกลับโดยพี่รถแดงคันหนึ่ง...  ได้ขึ้นแกเพราะเจอพอดีในมหาลัย  เห็นแกจอดพักรถอยู่  ก็เลยไปเรียกแล้วต่อราคา  สงสัยพี่แกจะเมาขี้ตาอยู่  ไปเฉยเลย...  ด้วยเหตุที่ว่า  ผมต้องให้อาจารย์กับผู้ร่วมเดินทางอีกสองท่าน  ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อน  ก่อนสองทุ่มเจอกันที่ขนส่งอาเขต  (ใช้ให้คุ้มนะห้องน้ำน่ะ)  ส่วนตัวผมมีความจำเป็นที่ต้องไปที่ขนส่งอาเขตก่อน  เพื่อไปเอาตั๋วพร้อมจ่ายเงิน  ไม่เช่นนั้นตั๋วเดินทางจะปลดระวางยกให้คนอื่นไปแทน...

         หลังจาก...  ไปส่งคนอื่นที่โรงแรมแล้ว  ก็เหลือผมคนเดียวที่นั่งหน้ากับคนขับ  ไปยังขนส่งอาเขต  ระหว่างทางพี่รถแดงแกก็ใจดี๊ใจดี  เจออะไรก็เล่าให้ฟัง  เจอนั่นก็บอก  เจอนี่ก็บอก...  เล่าทุกเรื่องที่อยากเล่า  ก็คุยกันไปเรื่อย ๆ  ครับ...  สักพัก...  เริ่มเล่าชีวิตให้ฟังหละ  ต่อด้วยเรื่องเทคโนโลยี  (ลูกแกสอนคอมฯ  แก  แต่เก่งนะ  ลองถามดู  สามารถใช้เป็น  แต่...  ใช้ร้อง  คาราโอเกะ...)  มีอยู่ช่วงหนึ่ง...  แกเปรียบเทคโนโลยีประมาณว่าเป็นดาบสองคม  ใช้ดีก็ดีไป  ใช้เลวก็เลวได้....  แต่...  แกดับเปรียบเป็นมีดทำครัวนี่สิ  แกบอกว่า...  เทคโนโลยี  มันเหมือนมีดทำครัว  ผมถือไว้ในมือใช้ทำกับข้าวก็เป็นประโยชน์  แต่ถ้า...ผมถือไว้ในมือ  แล้วเอามาจี้พี่นี่ล่ะ...  (แล่ว ๆ ๆ ๆ  ใจตูหายไปลงตาตุ่มหมดเลย...  คิดได้ไงฟะ...)  จี้พี่...  มันก็ใช้ในทางที่ผิด  (เฮือกกกกกก)  จริงมั้ยพี่...  “ครับ”  นั่นคือคำตอบของผม  คำตอบสั้น ๆ  แต่ระแวดระวัง...  แถมท้าย...  ยังคุยเรื่องการเมืองด้วยแน่ะ...  มีการถามอ้อม ๆ  ว่าเราสีอะไร  (หลอกถาม)  แต่ผมไม่ตอบครับ  แกล้งคุยเรื่องอื่น  เรื่องอะไรจะตอบ...  ตอบไปคนละสีกับพี่แก  พี่แกจะไม่ถีบผมลงจากรถเหรอ  (เอาตัวรอดก่อนหละเว้ย...)

         เย้...  ถึงขนส่งอาเขตแล้ว...  ผมก็ตรงไปรับตั๋วพร้อมจ่ายเงิน  เสร็จเรื่องก็หาเรื่องกิน  หาอะไรทำไปตามเรื่องแถวนั้น...  เพื่อรอเวลาที่นัดกันไว้  และออกเดินทาง  ประมาณว่า...  ขนส่งอาเขตผมเดินครบแล้วหละซอกไหนซอยไหน  นั่ง ๆ  นอน ๆ  รอเวลาจนทุกที่  เฮ้อ...  ชีวิต  (จ๊อกกกกก)  เอาหละสิ...  ปวดท้องกะทันหัน  ห้องน้ำ  ๆ  อยู่ไหน  ผมก็เดินหาห้องน้ำอย่างเร่งด่วน  เจอแล้ว...  สนนราคาสามบาท  ทั้งหนักทั้งเบา...  ผมจ่ายเงินกับคนที่หน้าห้องน้ำ  (ดูท่าจะมีปัญหาทางกายภาพ)  ปัง ปัง...  โอ้สวรรค์  สักพักคนในห้องน้ำก็เริ่มออกกันไปหมด  เราก็ยังไม่ออกดิ  เอาให้คุ้ม...  ซ่า  ซ่า  ซ่า  เฮ้ย...  อะไรเนี่ย  พื้นห้องน้ำมีสายน้ำผสมผงซักฟอก  ดุเดือดเลือดพล่าน  โหมกระหน่ำแบบไม่ขาดสาย...  (ใจก็อยากตะโกนว่า  พี่  พี่  อี้อยู่)  แต่ไม่กล้าอ่ะ...  ทำได้แค่เพียง  เก็บข้าวของของตัวเองมากอดไว้กันมันร่วงลงพื้น  เดี๋ยวพี่แกจะนึกว่าเราฝากซักผ้าอีก...  และแล้วเวลามันก็ผ่านไปเนินนาน  สายน้ำก็ไม่หยุดไหน  เออ...  นั่งดูก็ได้วะ...  พอเสร็จธุระแล้วก็ใส่กางเกงแบบระแวดระวัง  และเดินออกห้องน้ำอย่างสง่าผ่าเผย  (จังงั่ง)  คุณแม่บ้านมายืนจังก้าอยู่หน้าห้องพอดีในมือเตรียมถังน้ำในใหญ่  กะว่า...ถ้าผมไม่ออกต้อนนั้นสงสัยได้อาบน้ำในราคาสามบาทเป็นแน่แท้...  (ตาจ้องตา)  ผมหันไปยิ้มให้พี่เขาแล้วพูดว่า  “ไม่ต้องช่วยล้างก็ได้ครับ  ผมล้างเองแล้ว”  แล้วก็เดินออกไป...  แน่ะ...  ไปกวนทีนเขาอีก

         เดินไปเดินมา...  จนถึงเกือบสองทุ่มทุกคนก็มาถึง  และขึ้นรถเพื่อออกเดินทาง

         ในการเดินทางกลับ...  พวกผมได้นั่งอยู่แถวหน้าหลังคนขับ  ก็อย่างว่า...  เขาว่าดีก็ดีตามเขา  แต่ปวดขาง่ะ  มันเหยียดไม่ได้...  และแล้วรถก็เริ่มเดินทางออกจากขนส่งอาเขต  เดินทางไปเรื่อง ๆ  คันนี้ไม่ค่อยนิ่มนวล  แต่ดีแล้ว  ขับนิ่มเกินไปไว้ใจไม่ได้...

         เวลา...  ผ่านไปประมาณชั่วโมง  ด้วยความเหนื่อยล้า  ที่ไม่ได้นอนมาสองวันเต็ม  ก็เลยเผลอหลับไป  หลับจริง ๆ  หลับลึกด้วยสิ...  ช่วงเวลาที่หลับนั้น...  รู้สึกมีใครมาสะกิดที่มือ  ด้วยความที่หลับสนิทมาก  หูก็ใส่หูฟังเพลงเลยไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร  รู้แต่ว่ามีคนมาสะกิดให้ตื่น  ด้วยความที่ผมหลับแล้วมาปลุกจะรู้สึกหงุดหงิดมาก  (สาธุใครมาปลุกตอนนอนขอให้เป็นนิ่ว...)  จากแรงสะกิด  บวกกับเสียงเบา ๆ  ผ่านเข้ารูหู  “มีบัตรมั้ย  มีบัตรมั้ย”  ด้วยความที่เมาขี้ตาอยู่พร้อมอาการหงุดหงิด  ก็เลยส่งตั่วรถให้เขาดู  แล้วนอนต่อแบบไม่สนใจ  จากนั้น...  ก็มีเสียงดังออกมาว่า  ขอดูบัตรไม่ได้ขอดูตั๋ว...  อะไรก็ชั่งคนจะนอนมีอะไรมั้ย...  มารู้สึกตัวอีกทีผ่านไปประมาณสิบนาทีเห็นจะได้ตอนรถสะเทือน  ก็เลยคิดได้ว่าเมื่อสักครู่ที่ผ่านมามันคืออะไร  อ๋อ...  ตำรวจขึ้นมาตรวจหาคนหลบเข้าเมือง  แล้วขอดูบัตรประชาชน  โอ้...  โทษ  โทษ  ให้ตั๋วรถไปดูซะแล้ว  กิ กิ  (ท่านพี่ตำรวจครับ...  คราวหน้ากรุณาอย่าถามเขาว่า  “มีบัตรมั้ย”  นั่นหมายถึงพี่กล่าวหาผมเป็นผู้ต้องสงสัย  เป็นต่างด้าวหนีเข้าเมืองซะแล้ว  (หรือหน้าเรามันเหมือนฟะ)  พี่ตำรวจควรจะพูดว่า  ขอโทษครับ...  ขอดูบัตรประจำตัวหน่อยครับ...  ก็เท่านี้เอง...)  เมื่อเหตุการณ์ผ่านไป  ไม่เป็นไร  ถือว่าคราวซวยมาเยือนนิดหน่อย  ก็เลยหลับตานอนต่อแต่คราวนี้หลับไม่สนิทเท่าไร...

         ผ่านไป...  หนึ่งชั่วโมง  ในระหว่างที่กำหลังหลับตาอยู่นั้น  ไฟก็เปิดพรึ่บทั้งคันรถ...  แล้วก็มีตำรวจขึ้นมาอีกแล้ว  วันนี้มันวันอะไรวะ...  (วันต่างด้าวก็ไม่ใช่)  นั่นแน่...  พี่ตำรวจคนที่สอง  เดินตรงดิ่งมาเลยนะ  นี่ขนาดอยู่แถวหน้านะเนี่ย  “ขอดูบัตรประจำตัวหน่อยครับ”  (เฮ้ย...  หน้าตูเหมือนคนต่างด้าวอยู่คนเดียวหรือไงฟะ...)  และแล้วผมก็เปิดกระเป๋า  หาบัตร...  เวรกรรม...  ดันฝากเขาไปขึ้นเช็คแล้วลืมเอากลับมาด้วย  สุดท้าย...  พี่ตำรวจก็ได้ดูใบขับขี่ต่างหน้าแทน  กิ กิ

         เวลา...  ผ่านไปเรื่อย ๆ  นานพอสมควร  เกินครึ่งทางแล้วหละ  นอนดีกว่า...  ต่างด้าวง่วงนอน...  เอียดดดดดดดด  เสียงรถเบรก  จอดนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานาน  คราวนี้ไม่ได้สนใจอะไรมาก  ในใจก็คิดว่า  นั่นแน่...  ขับเร็วหละสิ  จอดรอเวลาเหมือนคันตอนมาใช่มั้ยล่ะ  (รู้ทัน...)  แต่มันนานผิดปกติฟะ  สักพักใหญ่ ๆ  ก็มีรถมาจอดด้านหน้า  ด้านหลัง...  พรึ่บ  พรึ่บ...  ไฟเปิดทั้งคัน  เฮ้ย...  อย่าบอกนะว่าตำรวจมาจับต่างด้าวถึงที่นี่  คราวนี้ดันเก้าอี้ลุกนั่งท่าตรงเลยครับ...  มา ๆ  เตรียมพร้อม....

         ผ่านไป...  ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ไม่มีตำรวจ  สักพัก...  ก็มีฮีโร่ขี่ม้าขาวก้าวเดินขึ้นมาทางด้านคนขับ  และพูดด้วยน้ำเสียงเงียบเฉยว่า...  “ท่านผู้โปรดทราบ...  ท่านผู้โดยสารทุกท่านกรุณาตื่นขึ้นจากการนอนด้วยครับ...  แล้วตรวจสัมภาระของท่านอย่างละเอียด...  พร้อมถือติดตัวท่านด้วย...  เราจะต้องเปลี่ยนรถเดินทางครับ...  รถอยู่ด้านหลังของท่าน...  เพราะว่า...  เราของเราเบรกแตกครับ...”  พูดเสร็จเจ้าชายของเราก็หายไปในพริบตา 

         เฮ้ย...  รถเบรกแตกนะเว้ย...  ยังมาพูดเหมือนไม่มีอะไรร้ายแรง  ชีวิตตูนะเฟ้ย...

         เอาวะ...  ไปหละตู  ไม่รอใครแล้ว  ผมเดินไปด้านหลังเจอรถอีกคันหนึ่งจอดอยู่  ซึ่งคาดว่าเป็นรถที่เดินเส้นทางผ่านขอนแก่น  และใช้เส้นทางนี้พอดี  ด้านบนมีผู้โดยสาร  ไม่กี่คน...  แต่...  รถเก่ามากกกกกกกกกกกก  เบาะดำมากกกกกกก  ผ้าห่มก็อับบบบบบ  เว้ย....  อะไรกันวะเนี่ย...  แต่...  ได้แค่คิดในใจนะ  ขอได้กลับก็ดีใจแล้ว

         การเดินทาง...  บนรถคันที่เปลี่ยนมานั่ง  ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเป็นยังไง...  ให้จินตนาการว่ากำลังขี่ม้านั่นหละใช่เลย...  แต่...  ถึงอ่ะ  ถึงขอนแก่นด้วย  หลังจากนั้น...  เพื่อนก็มารับผมกับผู้ร่วมทางกลับมหาสารคามกัน...  ตอนแรก...  เขาจะให้นั่งระโดยสารจากขอนแก่นมามหาสารคามอีก  ก็เลยขอร้องให้เพื่อนมารับ...  เพราะเหตุผลที่ว่า  “ตู...  ไม่ไหวแล้ว”

         สรุป...  การเดินทางในครั้งนี้  ตั้งแต่เดินทางออกจากมหาสารคามไปขอนแก่นตอนหนึ่งทุ่มคืนวันที่สิบ  ตอนสองทุ่มเดินทางไปเชียงใหม่  ถึงเชียงใหม่อาบน้ำแต่งตัวเดินทางเข้าประชุม  เลิกประชุมเดินทางกลับจากเชียงใหม่กลับขอนแก่นถึงในตอนเช้าของวันที่สิบสอง  เดินทางจากขอนแก่นมามหาสารคาม  ขอบอกว่า...  เหนื่อยมาก  แทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ  ดังนั้น...  เตือนผู้ที่จะเดินทาง  ผู้ที่ทำคำสั่ง  หรือผู้เกี่ยวข้อง  กรุณาตรวจสอบข้อมูลให้เรียบร้อยเสียก่อนนะครับ...

         ปล.  ขออภัยด้วยครับที่ใช้คำบางคำไม่เหมาะสม...

         เบอร์โทรศัพท์บริษัทให้บริการเดินรถ

                  สมบัติทัวร์  (สาขาขอนแก่น)  043334445

                  อีสานทัวร์  (สาขาขอนแก่น)  043238316

                  ภูหลวงทัวร์  (สาขาขอนแก่น)  043244108