ในการทำงานเกือบปีที่ผ่านมานี้เรามักมีปัญหากับ "ช่าง" ที่นิสัยดี ๆ ก็เพราะว่าเรา "ให้" เขาเต็มที่และ "รัก" เขามากเกินไป...
เราเริ่มสังเกตุตัวเองในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ว่าทำไมช่างที่ทำกับเรา เราถึงต้อง "ให้ออก..."
เราเริ่มวิเคราะห์และพอสังเกตุได้ว่า
เมื่อช่างมาใหม่ ๆ ทำงานกับเราใหม่ ๆ เขาจะดีมาก และเราก็ดีกับเขามา ช่วงหนึ่งเดือนแรกนี้อาจจะเรียกได้ว่าช่วง "รักแรกพบ..." ต่างคนก็ต่างตั้งใจทำสิ่งดี ๆ ให้กัน
หรือถ้าหากคิดในทางลบก็เรียกว่าช่วงปกปิด "ความชั่วร้าย..."
คนเจอกันใหม่ ๆ ก็มัก "สวมหน้ากาก" เข้าหากัน
เจอกันตอนแรก ๆ ก็ทำดี อะไรดี อะไรก็ได้ แต่พอนาน ๆ ไป "ลาย" เริ่มออก
การไม่พอใจในนิสัยของกันแต่และกัน ความผิดพลาดของแต่ละฝ่ายที่เริ่มรับกันไม่ได้
และโดยเฉพาะเราเองที่มีนิสัย "ประหยัด (งก)" มาตั้งแต่ไหนแต่ไร มาเจอช่าง "สุรุ่ย สุร่าย" เข้าด้วยแล้ว ก็ยิ่งต้องพาให้บาดหมางใจกัน
การจ้างเหมาช่างทำงานก่อสร้างแบบเราซื้อของเองก็ดีอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ของเราเลือกได้ ใช้ของดีได้ แต่ว่าเขาจะใช้ของเราแบบสุรุ่ย สุร่าย ใช้ "ทิ้ง" ใช้ "ขว้าง"
ก็นั่นมันเงินเราอ้ะเน๊อะ เราเห็นแล้วเราก็เสียดาย
ก็นั่นมันไม่ใช่เงินเขาอ่ะเน๊อะ เขาเห็นแล้วเขาก็เฉย ๆ
เขาสนใจแต่ค่าจ้างเขา ว่าเขาจะได้เต็มที่หรือไม่
แต่สนใจทั้งค่าจ้างเขา ว่าเขาจะเอาเปรียบเราหรือไม่ รวมทั้งเราก็สนใจของของเรา ว่าเขาจะใช้คุ้มค่าหรือไม่
และโดยเฉพาะยุคสมัยที่ช่างเริ่มหายากนี้ ช่างฝีมือดี ๆ ก็มัก "เล่นตัว..."
จะบ่น จะว่าอะไรก็ไม่ได้ บ่นหน่อยก็หยุด ว่าหน่อยก็ออก งานของเราก็เสียหาย
ไปหาช่างใหม่ก็โดนโก่งราคา เพราะช่างเดี๋ยวนี้เขาก็มี "ฮั๊ว" กัน เหมือนกันนะ...
เฮ้อ... คิดไปแรก ๆ ก็เซ็ง เบื่อมาก แต่ทว่าคิดไป คิดมา คิดไป คิดมา ก็ได้นำเหตุการณ์เหล่านี้มาพิจารณาเพื่อเจริญ "ปัญญาบารมี"
เมตตาบารมีบางครั้งมีให้กับคนไม่ดีก็เปล่าประโยชน์
เหมือนกับช่วยชีวิตงูเห่า เมื่อเขารอดชีวิตแล้ว อยู่ดีแล้วเขาก็จะแว้งมากัดเรา
การเจริญบารมีต่าง ๆ ต้องนำ "ปัญญา" มาควบคู่ด้วยเสมอ
สร้างทานบารมีมากเกิน ถ้าหากไร้ปัญญาก็ไม่เกิดประโยชน์ หรือไม่คุ้มค่ากับ "ใจ" และ "เวลา" ที่ให้ไป
การทำทานกับ "คนทุศีล" นี้น่ากลัวนัก ยิ่งให้มาก ยิ่ง "ช้ำ" มาก
ต้องนำเหตุการณ์ที่ผ่านมานี้มา "พิจารณา" ใคร่ครวญ ไตร่ตรองให้ดี
ทำไมหนอการให้ของเราถึงนำมาซึ่งความเจ็บช้ำ...?
ทำไมหนอการทำงานของเราถึงนำมาซึ่งความเจ็บปวด...?
ทำไมหนอการดำรงชีวิตของเราถึงหนักยิ่งยวด...?
ทำไมหนอเราถึงต้องเกิดมาแล้วทนทุกอยู่เยี่ยงนี้...?
เป็นธรรมดาหนอ..ค่ะ..เอาฝนเย็นมาเป็นกำลังใจต่อสู้กับช่างธรรมดาหนอต่อไปค่ะ..