ความพยายามที่อยู่ในความทรงจำ


ทุกครั้งที่ป้ายิ้มและทักทายหนูในใจของหนูจะดีใจและคิดว่าป้าเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งที่เรารักและนับถือ

       ลูกสาวของป้าเอ้โปเข้ามาหาเราด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี  เธอเข้ามาขอยาให้กับแม่  ทางเราได้ทำการซักประวัติและบอกว่าจะตามไปดูให้ที่บ้าน วันที่เราไปบ้านป้าเอ้โปวันนั้นฝนตกมากที่หน้าบ้านของป้าเอ้โปมีน้ำขังบ้านของป้าเอ้โปเป็นห้องแถวแคบ ๆ ทำให้เรานั่งลำบากแต่ป้าเขาก็พยายามหาที่นั่งต้อนรับเรา  พยายามที่จะปูเสื่อให้กับเรา อาการของป้าดูเหมือนจะไม่ค่อยมีแรง  แขนที่เจ็บอยู่ไม่สามารถที่จะยกได้  สีหน้าก็ไม่สดชื่น ดูท่าทางป้าเขาน้อยใจที่ไม่มีเงินที่จะรักษาแขน  เพราะ ทั้ง ๆ ที่ป้าเขาเป็นแบบนี้  เพราะมีคนมาแกล้งจับป้าอุ้มแล้วหมุนตัว  ทำให้ป้าหน้ามืดและล้มลง  ทำให้แขนเจ็บ  คนที่แกล้งก็ไม่รับผิดชอบ  ส่วนตัวของป้าและลูกสาวก็ไม่มีเงินที่จะรักษา ป้ากลัวว่าจะต้องไปรักษาที่โรงพยาบาล 

         ป้าเขาเคยได้ยินคนแถวบ้านพูดถึงโรงพยาบาลในภาพที่ไม่ดี  ทำให้ป้ากลัวที่จะต้องไปรักษาที่โรงพยาบาล หนูจึงเข้าไปนั่งใกล้ ๆ กับป้า  และปลอบแกว่าอย่ากลัวโรงพยาบาลและอย่ากังวลเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษา และบอกกับป้าว่าถ้าป้าจะไปรักษาหนูก็ไม่ทิ้งป้า  หนูก็จะไปกับป้าด้วยไม่ต้องกลัว หลังจากที่เราคุยกับป้าเสร็จป้าก็ยอมที่จะไปโรงพยาบาล  มีสีหน้าที่คลายกังวลลง  เราจึงนัดว่าวันอังคารซึ่งเป็นวันที่จะมีหมอกระดูกอยู่ที่โรงพยาบาล พอถึงวันอังคารที่นัดกับป้าไว้  เราจึงไปรับป้าที่บ้าน  ป้าเล่าให้เราฟังว่าเมื่อคืนป้านอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นมากที่จะต้องไปโรงพยาบาล คนข้างๆ บ้านได้ยินป้าพูดแบบนั้นก็หัวเราะเยาะและแซวป้า กันอย่างสนุก  ทำให้ป้าเขามีรอยยิ้มที่จะไปโรงพยาบาล

         พอไปถึงโรงพยาบาลป้าก็กลัวว่าเราจะทิ้งไม่ยอมให้ห่างไปไหน  หนูจึงอธิบายให้ป้ารู้เกี่ยวกับโรงพยาบาลว่าทางโรงพยาบาลเขาไม่ทำอะไรเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลมีหน้าที่ช่วยเหลือคนไข้ให้มีอาการดีขึ้น พอถึงคิวของป้าเข้าพบหมอ  หมอให้ป้าไปเอกซเรย์ หลังจากผลเอกซเรย์ออกมา  หมอบอกว่าป้ามีหัวไหล่หลุดจำเป็นต้องมาทำกายภาพทุกวัน หนูแปลให้ป้าฟังตามที่หมอบอกป้าได้ยินก็ทำใจไม่ได้น้อยใจร้องไห้น้ำตาไหลออกมา ป้าจับมือหนูแล้วถามหนูว่าจะทำอย่างไรดีไม่มีทางรักษาทางอื่นแล้วหรือ หนูบอกป้าว่าอย่าท้อใจเลยคนอื่นที่เป็นโรคที่ร้ายแรงกว่าป้ายังสามารถที่จะมีโอกาสรักษาให้หายได้  ป้าเป็นแค่หัวไหล่หลุดและหักไม่ได้เป็นโรคที่ร้ายแรง ยังมีโอกาสที่จะหายได้  เพราะฉะนั้นป้าต้องสู้พร้อมกับหนู  หมอบอกว่าป้าต้องใช้เวลาในการรักษาและขึ้นอยู่กับความพยายามของป้าว่ามีแค่ไหน ป้าต้องมาทำกายภาพกับหนูทุกวันไม่ให้ขาด ป้ามีสีหน้าที่ดีขึ้น

          หลังจากนั้นหนูก็ไปรับ-ไปส่งป้าทุกวันจันทร์- วันศุกร์เพื่อมาทำกายภาพที่โรงพยาบาล หลังจากที่ไปทำกายภาพที่ห้องกายภาพหนูก็จะคอยช่วยนักกายภาพที่โรงพยาบาลช่วยทำกายภาพให้กับป้าและคอยให้กำลังใจป้าว่าสู้นะ อย่าท้อ บางวันที่นักกายภาพสอนท่าที่ยากป้าทำแล้วรู้สึกเจ็บป้าก็ไม่อยากทำและไม่อยากไปอีก  หนูต้องคอยปลอบกับป้าว่าให้ป้าอดทนถ้าป้าอยากหายให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมป้าต้องอดทนเจ็บหน่อยอีกไม่กี่วันป้าก็จะดีขึ้นไม่เจ็บแต่ช่วงที่ทำวันแรก ๆ ป้าก็อาจจะเจ็บบ้างเดี๋ยวก็จะชินไปเองและจะหายในที่สุด ป้าจึงยอมสู้ที่จะไปทำกายภาพต่อ ป้าต้องมีค่าใช้จ่ายในการทำกายภาพอาทิตย์ละ 300 บาท บางอาทิตย์ที่ลูกสาวของป้าหาเงินไม่ทันเราก็จะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายให้กับป้า 

         ทุกครั้งที่หมอนัดหนูก็จะพาป้าไปตามนัดทุกครั้งและออกค่าใช้จ่ายในการรักษา ป้าบอกกับหนูว่าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรทุกวันที่แกไหว้พระที่บ้านแกบอกว่าจะอวยพรให้กับหนูทุกครั้ง ลูกสาวของป้าก็ขอบคุณพวกหนูที่ดูแลแม่เขาเป็นอย่างดีเวลาที่หนูไปเยี่ยมป้าที่บ้านป้าก็จะต้อนรับเป็นอย่างดี หลังจากที่ป้าไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ทำให้ป้าหายกลัวโรงพยาบาลและสามารถจำท่ากายภาพได้เองและช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น หนูก็ปล่อยป้าให้อยู่ตามลำพังได้และสามารถที่จะไปช่วยเหลือหรือว่านัดกับคนไข้คนอื่น ๆ ได้มากขึ้น

           วันหนึ่งที่ป้าไปทำกายภาพตอนที่กำลังจะกลับฝนตกหนักมากเรายังกลับไม่ได้จึงนั่งคุยกับป้า ป้าถามเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ในโรงพยาบาลหนูก็อธิบายให้ป้าฟัง ป้าบอกว่าโรงพยาบาลมีการพัฒนามากและชื่นชมโรงพยาบาลไม่กลัวโรงพยาบาลอีก วันนั้นที่หนูไปรับป้าไปทำกายภาพหนูรู้สึกไม่ค่อยสบายพอป้ารู้ก็เป็นห่วงและคอยดูแลเอาใจหนูเป็นอย่างดี ป้าบอกว่าถึงแม้ว่าแกจะมีลูกทั้งหมด 6 คน แต่คนที่เลี้ยงดูแกได้มีเพียงคนเดียวลูก ๆ คนอื่นต่างก็มีครอบครัวแยกย้ายกันไป ป้าเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังว่าสามีของแกทิ้งแกไปเป็น 20 ปี แล้วไปมีภรรยาใหม่แกยังจำความเจ็บปวดที่สามีทำไว้จนถึงตอนนี้ตอนที่ป้าเล่าเรื่องนี้สีหน้าของป้าเศร้ามีน้ำตาคลอเบ้าตาแต่แกก็ไม่ร้องออกมา หนูจึงให้กำลังใจกับป้าว่ามันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้วป้าอย่าไปจำหรือคิดมากกับเรื่องนี้อีกเลย

          วันหนึ่งตอนที่ทำกายภาพเสร็จกำลังจะกลับบ้านป้าเขาปวดท้องมาก  หนูจึงพาป้าไปห้องน้ำบังเอิญว่าในห้องน้ำไม่มีน้ำป้าเองก็ทนไม่ไหวแล้วจำเป็นต้องเข้าหลังจากที่ป้าเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมาบอกหนูว่าไม่มีน้ำหนูจึงต้องพยายามหาน้ำไปให้ป้าล้างก้นและราดในห้องน้ำ หลังจากนั้นวันที่มีทีมหน่วยแพทย์ลงมาตรวจประจำเดือนที่หน่วยปฐมพยาบาล  หนูจึงนัดให้ป้ามาพบกับทีมหน่วยแพทย์ ทีมแพทย์เห็นแล้วก็ช่วยกันกับนักกายภาพที่ลงมาช่วยกันดึงหัวไหล่ให้กับป้า วันนั้นป้าเขาเจ็บมากทนเกือบไม่ไหวหนูก็นั่งให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ และบอกกับป้าว่าถ้าป้าอยากหายป้าอดทนเจ็บหน่อย พอหลังจากที่ทีมแพทย์ช่วยกันดึงไหล่ป้าเสร็จก็สอนท่ากายภาพให้ป้าทำ ป้าก็ดีขึ้นสามารถถือขนมและนมที่หนูแจกให้กินได้เองและมีรอยยิ้มออกมา ทุกคนที่เห็นป้าทำได้ก็พากันดีใจ

           หลังจากที่ป้าไปทำกายภาพที่โรงพยาบาลได้ 3 อาทิตย์และครบกำหนดหมอกระดูกนัด หลังจากที่หมอดูผลการเอ็กซเรย์ซ้ำอีกครั้งและบอกกับป้าว่าตอนนี้หัวไหล่ของป้าติดแล้วไม่ต้องมาทำกายภาพที่โรงพยาบาลให้ไปฝึกทำเองที่บ้านได้แล้ว ทำให้ป้าดีใจมากมาจับมือหนูและบอกกับหนูว่าความพยายามที่ป้ากับหนูร่วมมือกันตอนนี้สำเร็จแล้วจริง ๆ  หลังจากนั้นหนูตามไปเยี่ยมบ้านป้าอีกป้ากำลังนั่งนับเงินที่ขายกระดาษได้ป้าบอกว่าได้มา 8 บาท จะไปซื้อนมให้หนูกินหนูก็สงสารป้าและบอกกับป้าว่าหนูไม่กินให้ป้าเก็บเงินไว้ซื้อกินเอง ในใจหนูรู้สึกปลื้มป้าว่าถึงแม้ว่าป้าจะมีเงินเล็กน้อยแต่ก็ยังมีน้ำใจ ชื่นชมในใจว่าป้ามีน้ำใจบางครั้งที่หนูไปเยี่ยมบ้านป้ากำลังกินข้าวอยู่พอเห็นหนูก็รีบวิ่งออกมาเรียกให้กินข้าวทั้งที่มือยังไม่ได้ล้าง ป้าเล่าให้ชาวบ้านแถว ๆ บ้านฟังเรื่องที่พวกหนูช่วยเหลือป้าชาวบ้านก็ดีใจชื่นชนและนับถือเรามากขึ้น บางวันก็ไปฝึกการทำกายภาพให้ที่บ้านหนูอธิบายกับป้าว่าป้าจะต้องพยายามทำและช่วยเหลือตัวเองให้มากขึ้นไม่อย่างนั้นป้าอาจจะกลับเป็นเหมือนเดิมอีกได้ ป้าก็ช่วยเหลือตัวเองและยังสามารถที่จะช่วยเหลืองานของลูกสาวได้มากขึ้นไม่ต้องเป็นภาระของลูกสาว จากการที่หนูได้ช่วยเหลือป้าทำให้สนิทสนมกับป้ามากขึ้น 

          ทุกครั้งที่ป้ายิ้มและทักทายหนูในใจของหนูจะดีใจและคิดว่าป้าเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งที่เรารักและนับถือ นี่แหละคือความผูกพัน และความพยายามที่หนูกับคนไข้ที่ทำด้วยความพยายามและตั้งใจจริงที่จะช่วยเหลือคนไข้ผลที่ได้รับก็คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่การชื่นชมและนับถือมันคือความทรงจำที่ได้จากความพยายามตั้งใจจริงในการทำงานเพื่อช่วยเหลือคนที่ลำบากหรือด้อยโอกาส

 

                                                     คุณโนโน              พม่า

                                           เจ้าหน้าที่โครงการหน่วยปฐมพยาบาลฯ

                                           คามิลเลียน  โซเชียล  เซนเตอร์  ระนอง

 

 

หมายเลขบันทึก: 296205เขียนเมื่อ 10 กันยายน 2009 14:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 09:22 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท