การอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้อย่างสัตติสูขได้ ต้องเป็นคนที่ประกอบด้วยความประพฤติที่ดี ทั้งทางกาย ทางวาจา และทางใจ
|
การจะอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้อย่างสันติสุขได้ ต้องเป็นคนที่ประกอบด้วยความประพฤติที่ดี ทั้งทางกาย ทางวาจา ทางใจ
คนที่จะมีความประพฤติที่ดีได้ต้องเป็นผู้ฝึกตน พัฒนาตัว เราอยู่ตลอดเวลา
ทนฺโต เสฏฺโฐ มนุสฺ เสสุ แปลว่า ในหมู่มนุษย์ ผู้ฝึกดีแล้ว เป็นผู้ประเสริฐสุด.
ในอัสสาชานิยสูตร อังคุตตรนิกาย ได้เปรียบม้าอาชาไนยซึ่งเป็นม้าพันธุ์ดีของพระราชา ประกอบด้วยองค์ ๘ ประการ กับภิกษุผู้มีธรรม ๘ ประการดังนี้ (พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓ ข้อ ๑๓ หน้า ๒๓๕ – ๒๓๖ )
การเปรียบเทียบม้าอาชาไนยกับภิกษุที่ดี
ม้าอาชาไนย ภิกษุที่ดี
๑. เป็นสัตว์มีกำเนิดทั้งฝ่ายแม่ม้าและพ่อม้าดี ๑. ภิกษุผู้มีศีล สำรวมในศีลและศึกษา ข้อปฏิบัติต่างๆ
๒.กินหญ้าสดหรือหญ้าแห้งที่เขาให้อย่างเรียบร้อย ๒. ภิกษุฉันโภชนะที่เขาถวายโดยเคารพ ไม่รังเกียจ
๓.ไม่นอนหมอบทับอุจจาระหรือปัสสาวะ ๓. รังเกียจอกุศลทั้ง ๓ ได้แก่ กายทุจริต วจีทุจริตและมโนทุจริต
๔. มีความสงบเสงี่ยม อยู่ร่วมกันเป็นสุข ๔. เป็นผู้มีความสงบเสงี่ยม
๕. ไม่โอ้อวด พยศคดโกงแก่นายสารถี ๕. เปิดเผย ไม่โอ้อวด พยศคดโกงแก่องค์ศาสดา
๖. สารถีสามารถฝึกได้ ๖. สามารถแนะนำได้
๗. เป็นสัตว์ที่ขนภาระไปได้ ๗. เป็นผู้สำเหนียกในการศึกษาปฏิบัติ
๘. ทรงไว้ซึ่งกำลัง ๘. เคารพในความเพียร มีความอดทน
จะเห็นว่า การจะฝึกฝนตนได้ในเบื้องต้นต้องมีศีล การที่จะให้บุคคลมีศีลได้นั้น ต้องอาศัยการฝึกอบรมจิต ซึ่งในที่นี้เน้นในเรื่องการปฏิบัติธรรมด้วยการฝึกฝนอบรมจิต เพราะจิตมีความสำคัญมาก เป็นผู้นำแห่งความประพฤติต่างๆ จิตที่ประกอบด้วยสัมมาทิฐิ เห็นถูกต้องตามธรรมนองคลองธรรม อย่าเห็นด้วยกิเลส
|
ที่มา : แว่วมากับเสียงธรรม (พระมหาสถาพร)
