"ค่าของคนวัดที่อะไร"
3 สิงหาคม 2552 19.35 น. วันนี้ลงจากตึกก็เกือบ 6 โมง เพื่อนรู้ว่ามาทำงานก็มาหาพูดคุยสืบสาวราว
เรื่องพักใจขอตัวกลับ..ก็ดีใจที่เพื่อนมีน้ำใจชวนไปอยู่บ้านไม่ต้องอยู่หอพักแบบตัวคนเดียว...น้ำใจคนไทย
เป็นอยางนี้เสมอ...แต่ปฎิเสธ...เขาอยู่เป็นครอบครัวเกรงใจ...
เหนื่อยมากขาม้วนเลขแปดได้คงเป็นวันนี้รู้สึกปวดมาก...จะหาน้ำร้อนแช่เท้าก็ไม่มีกระติกได้แต่ยกขาสูงๆ
วันนี้มีคนไข้ผลเลือดบวก...ไม่มีใครดูแลเลยคนไข้วุ่นวาย..หน้าบวมเบ่ง..มีก้อนเนื้องอกที่จมูกด้วย
เดี๋ยวๆน้ำเกลือหลุด...ไม่ใช่คนไข้เรารับผิดชอบ..แต่คนไข้..ไม่มีใครดูเลยญาตฺมาแต่ไม่เข้าใกล้..ภาพที่เห็น
คือลูกสาวอายุ 9ขวบใส่ถุงมือยืนค่อยจับมือพ่อไม่ให้ดิ้นและดึงสายนำเกลือออก...คนไข้มีไข้ 40.5
น้อง na มาบอก ไม่มีใครลุกไปดู...ตัดสินใจลุกไปดู...หัวหน้าห้ามไม่ควรเข้าไประวัง...
เกิดคำถาม..ถ้ากลัวกันหมดแล้วใครจะดูเขาให้การพยาบาลเขา...เข้าไปแทงน้ำเกลือให้เปลี่ยนผ้าปูให้เช็ด
ทำแผลที่จมูก..เช็ดตัวลดไข้ให้...สิ่งที่ทำเพราะตัวก็เคยโดนคนพวกหนึ่งกระทำมาเหมือนเราไม่ใช่คน
ครูซ่อมคนจึงทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาโดนเหมือนเราโดน...ถ้าเราจะติด...มันก็แล้วแต่ผลกรรม...
สัจธรรมจริงๆ คนยังแบ่งค่าของความเป็นคน..เพราะความกลัว...กลัวว่าตัวเองจะเดือนร้อน..เพียงแค่
เห็นคนอื่นเขาเป็นคนควรได้รับความเป็นธรรมเหมือนคนอื่น...ครูซ่อมคนคงไม่แปลกใจแล้วครูลิ้ม
....การทำงานก็ผ่านไปหนึ่งวัน.....วันนี้รู้สึกยังไงบอกไม่ถูก..
ครูลิ้มคำโบราณเป็น ทบ. ทฤษฎีที่สามารถพิสูจน์ได้จริงๆ...ดังคำโบราณว่า
....รักกันถึงอยู่ไกลสุดขอบฟ้าเขาเขียว...เสมออยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง....
...ชังกัน...บ่...แลเหลียว...เหมือน....แผ่นขุนเขาข้าม..มาบัง.....
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บดีครูลิ้ม...เจ็บแล้วต้องจำ...จำแล้วเอาแผ่นดินแม่พระธรณีจรดแต้มหน้าผาก..ข้าขอไม่มีวัน
ลืมชั่วกัลป์ชั่วกาล....(คนโบราณเขาบอกว่าถ้าเราตั้งจิตอฐิษฐานอะไรด้วยแรงอฐิษฐานให้หยิบเอาดินใต้ฝ่า
เท้าแตะหน้าแล้วตั้งจิตอฐิษฐาน...จะเป็นตามที่เราตั้งจิตอฐิษฐานไม่ว่ากี่ชาติภพ)
เพลงปูชิว....ลอยมาแผ่วในความทรงจำเสมอ....
พรุ่งนี้ลงเวรจะไปหาทะเลใจ (ขอลงเร็วบอกไม่ขอพักตอนเที่ยงจะขอลง 3 โมงเย็น)
เรนอยากกินข้าวผัดใส่ซอลเม็กกี่มีคนบอกเราว่าอร่อยไม่ต้องใส่อะไรเลย...สัญญาจะไม่เข้าไปดู
เว็บรพ.อีกเลยสบายใจได้...2 ทุ่มแล้ว.....กลับไปซักผ้าแล้ว...
ความเห็น (5)
เพื่อน (เรน)
สวัสดีครับ
ติดตามอ่านเรื่องราวที่ครูซ่อมคนเขียนมาตลอด (ผมเป็นเพื่อนเรน)
รู้สึกเห็นใจมากครับ ครูเก่งครับ ครูลาออกจากการงานกศน.แล้วเหรอ
ครับ เสียดายจัง แล้วครูไปทำงานอะไรครับ (ที่อ่านเหมือนครูไปเป็น
พยาบาลเลย ใช่ป่าวครับ ถ้างั้นก็ดีใจด้วยนะครับ
มีความสุขกับการทำงานณ ที่แห่งใหม่นะครับ
ขอบคุณค่ะที่ติดตาม....บล็อกนี้จะเป็นบล็อกเขียนทั่วไปค่ะเจออะไรในชีวิตที่มีทั้งสุข
ทุกข์..ถ่ายทอดเป็นตัวอักษร...ใครท่อ่านสามารถทราบเป็นบทเรียนที่ไม่ดีก็ไมควรเอาเยี่ยงอย่าง...ที่ดีก็เอาไปพัฒนาต่อ...ถ้าเป็นเกี่ยวกับความรู้จะเป็นอีกบล็อกหนึ่ง
ค่ะ...ช่วงนี้ไม่ได้เขียนเนื่องต้องปรับตัวกับที่ทำงานใหม่...และรอการมอบหมายงาน
เป็นทางการ(ค่ำสั่ง) แต่อยากขึ้นเวรเหนื่อยหน่อยแต่ก็สบายใจดีแต่คงสามารถขึ้นเวรได้อีกไม่กี่เดือน...แพทย์หัวหน้าแผนกต้องการให้ช่วยงานวิจัยเรืองภาวะการติกเชื้อในกระแสเลือด..ก็คงรับปากจะช่วยแต่ขอไม่ฟิกเช้าลงเวรช่วยทำ
......คิดว่าครูซ่อมคนคงไม่เคยรู้จักคุณเพื่อนเรนที่รู้จักไม่มีมีแต่ลูกน้องเรน2-3คน
ที่รู้จัก..ขอบคุณมากในฐานเพื่อนร่วมโลก...คุณสามารถให้ความคิดเห็นได้ค่ะ...ยินดีน้อมรับคำสั่งสอนและแนะนำ...ขอบคุณค่ะ
มีอุดมคติจังครูซ่อมคน..ยิ่งชอบฟังเพลงเพื่อชีวิต..ปู่ซิว..บางคนยังไม่เคยฟังเพราะอาจไม่ชอบ..จะชอบแต่..วันเดอร์เกิร์ล...จริงป่ะ
สวัสดีค่ะ
- น่าสนใจในความเป็นคุณค่ะ เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณกล่าวมา
- แม้จะให้รู้สึกเห็นใจในโชคชะตาที่เราเองไม่ได้เป็นผู้กำหนด
- สิ่งที่ทำเพราะตัวก็เคยโดนคนพวกหนึ่งกระทำมาเหมือนเรา
- ไม่ใช่คนครูซ่อมคนจึงทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาโดนเหมือนเราโดน
- คุณเป็นตัวอย่างของคนดีที่นับวันจะหายากไปทุกทีในบ้านเราค่ะ
- อยากมอบบทเพลง"กำลังใจ"ให้ คุณอีกเพลงหนึ่งค่ะ
ขอบคุณครูแป่มมากค่ะดอกกุหลาบขาวสวยมากมากที่สุดชอบมากค่ะหายเหนื่อยทุกค่ะเวลาไม่สบายใจถ้าไม่มีโอกาสไปเดินเล่นชายทะเลนั่งฟังคลืนจะเข้าไปดูภาพดอกกุหลาบสีขาวในเน็ตทำให้รู้สึกดีขึ้น...ขอบคุณมากค่ะแต่ครูซ่อมคนขอปฎิเสธว่าไม่ได้เป็นคนดี
ค่ะ...