บ้านคือวิมานของเรา

ตอนที่ 32

  บ้านคือวิมานของเรา

  ขณะที่ผมทำเรื่องขอย้ายเข้ากรุงเพทฯ นั้นภรรยาผมตั้งครรภ์ได้ประมาณ 4 เดือน สิ่งที่ภรรยาผมเป็นห่วงก็คือเรื่องลูกว่าหากคลอดแล้วกลัวว่าจะไม่มีใครช่วยดูแลผมเองไม่เป็นห่วงเท่าไหร่เพราะตอนนั้น  แม่ผมอยู่อุตรดิตถ์ คงจะช่วยได้  หรือไม่ก็หาคนเลี้ยงมาช่วยดูแล  แต่ภรรยาผมไม่คิดเช่นนั้นเธอยืนยันจะขอย้ายกลับเข้ากรุงเทพฯ  เพื่อเมียและลูกเรื่องนี้จึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมต้องขอย้าย 

ผมได้รับความอนุเคราะห์จากหัวหน้าอนุมัติให้ย้ายได้ตั้งแต่วันที่ 1 พ.ย. 2529  ส่วนภรรยาได้รับอนุมัติให้ย้ายได้ประมาณกลางเดือนมกราคม  2530  ซึ่งก่อนหน้าที่ผมและภรรยา จะได้รับอนุมัติให้ย้ายเข้ากรุงเทพฯ  ผมและภรรยาปรึกษากันในเรื่องของบ้านที่จะอยู่  เพราะหากอยู่บ้านแม่ยายคงจะไม่สะดวก  จึงปรึกษากับพี่สาวของแฟน และตระเวนหาซื้อบ้าน  สุดท้ายได้ที่หมู่บ้านชัยวิวัฒน์ 4 ตรงกันข้าม รพ.โรคทรวงอก (แคราย)  ราคาในสมัย 525,000  ดูสูงมากสำหรับเราสองคน ผมและภรรยารวบรวมเงินและทองที่มีอยู่ รวมแล้วได้แค่ แสนกว่า ๆ   ที่เหลือกะว่าจะกู้สหกรณ์ออมทรัพย์ กฟผ.  สิทธิ์ในการกู้ตอนนั้นกู้ได้ประมาณ300,000 บาท  เงินก็ไม่พออยู่ดี  ขาดไปแสนกว่า ๆ  พี่สาวแฟนแนะนำให้พาพ่อตามาดูบ้านที่จะซื้อ  เมื่อพ่อตามาดูก็บอกพ่อตาว่าเงินขาดอยู่ แสนสอง 

ผมและภรรยาทำตามที่พี่สาวแฟนแนะนำ  เมื่อพาพ่อตามาดูบ้านแล้ว  พี่สาวเป็นคนพูดเองเลยว่าบ้านสวยไหม พ่อตาบอกสวย พี่สาวพูดต่อว่าอี(ภาษาจีนที่ใช้เรียกแทนชื่อแฟนผม) ยังขาดเงินอยู่อีกแสนสอง  พ่อตาบอกว่าพี่สาวแฟนว่าอั๊วให้อี  วันนั้นเราเลยวางมัด ไปสองหมื่นห้า  เพราะทั้งหมดที่ไปทั้งพี่สาวแฟน ผมและภรรยามีเงินอยู่แค่นั้น  เจ้าของบ้านก็แสนดี บอกไม่เป็นไรเท่าไหร่ก็ได้  แถมยังพาเราไปเลี้ยงข้าวกลางวันอีกต่างหาก  

ตอนแรกผมกะว่าจะกู้สหกรณ์ฯ  แต่แล้วพี่สาวแฟนมีข้อเสนอว่าเอาอย่างนี้ไหมไม่ต้องไปกู้สหกรณ์กู้จากพี่นี้แหละ  พอดีพี่สาวแฟนเค้ามีเงินฝากประจำอยู่ในสหกรณ์ฯ  เอาเงินฝากของเค้าไหมแล้วจ่ายดอกเบี้ยเท่ากับเงินฝากประจำ  ถึงตรงนี้ผมรับปากทันทีเพราะดอกเบี้ยเงินกู้แพงกว่าเท่าตัวทำไมจะไม่เอา  การผ่อนชำระพี่สาวทั้งต้นและดอกใช้เวลาประมาณ 7 ปี  เราผ่อนชำระให้พี่สาวแฟนเรียบร้อยเร็วกว่ากำหนดที่คาดกราณ์ไว้ประมาณ 10 ปี