ภูเก็ต.. สถานที่แห่งความทรงจำ

ความทรงจำดีๆ... ที่แฝงไปด้วยประสบการณ์ดีมากมาย

AYC English Camp at Phuket

ค่าย AYC English Camp เป็นค่ายต่างจังหวัดค่ายแรกที่ฉันมีโอกาสได้เข้าร่วมพร้อมกับเพื่อนๆ ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เนื่องจากว่า ก่อนหน้านี้ในช่วงม.1และ ม.2 ก็มีการจัดค่ายภาษาอังกฤษขึ้นเช่นกันแต่ว่าฉันไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมเนื่องจากว่าติดภารกิจของทางบ้าน (ซึ่งเหตุผลจริงๆแล้วคุณพ่อและคุณแม่ค่อนข้างเป็นห่วง(มากๆๆ) จึงไม่อนุญาติให้ไป.. T^T ซึ่งข้าพเจ้าก็เสียใจมาก.. แต่ก็พยายามเข้าใจเพราะว่าท่านคงเป็นห่วงเรามากจริงๆ จึงไม่อยากให้ไปไหนไกล กลัวว่าเราจะเป็นโน่นเป็นนี่.. ทั้งๆที่ในตอนนั้นเราก็คิดว่าเราน่ะค่อนข้างโตแล้ว สามารถดูแลตัวเองได้แล้วแท้ๆ แต่ว่าเราก็สงสัยว่าทำไมท่านก็ยังเป็นห่วงอยู่.. กระทั่งเมือได้ผ่านเหตุการณ์เข้าค่ายนี้จึงทำให้รู้ว่า.. ท่านรักและเป็นห่วงเรามากแค่ไหน...)

กว่าจะรู้ว่าจะได้ไป.. เข้าค่าย..

ตอนแรกที่เพื่อนๆพูดถึงการไปเข้าค่าย.. ฉันก็รู้ตัวดีแล้วว่า.. ครั้งนี้..คงไม่ได้ไปอีกเหมือนเคย.. แต่ว่าก็ไม่อยากพลาดโอกาสที่จะลองขออนุญาตพ่อกับแม่ดูอีกสักครั้ง.. เนื่องจากว่าเป็นค่ายสุดท้ายที่จะได้เจอเพื่อนๆ ได้เที่ยวกับเพื่อนๆ.. ตอนแรกที่ขออนุญาติพ่อกับแม่.. คำตอบก็ยังเหมือนเดิมคือ.. "พ่อ(แม่)ว่าไม่ต้องไปหรอก.. ไว้เดี๋ยวพ่อกับแม่จะพาไปเอง.."(ประมาณนี้..) จริงๆแล้วฉันไม่ต้องขออนุญาตก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่าคงไม่ได้ไปแน่ๆ.. แต่ทั้งๆที่รู้.. ก็ขอไปแล้ว.. แล้วก็เหมือนเดิม.. แต่ฉันรู้สึกว่าครั้งนี้ต้องทำบางอย่างมากกว่าทุกครั้ง นั่นก็คือ การขอบ่อยๆ.. ถามทุกวัน.. (แต่คำตอบก็เหมือนเดิมอยู่ดี..) จนกระทั่ง วันหนึ่ง.. ฉันได้รับโทรศัพท์จากแปะช้าง(พ่อเพื่อนซึ่งเป็นประธานชมรมผู้ปกครอง(ในห้อง))โทรมาถามว่า.. ไปได้ไม๊.. เพราะว่าอยากให้ไปกันทุกๆคน อีกทั้งปีหน้า (ม.4) เพื่อนๆก็คงอยู่กันไม่ครบ.. ข้าพเจ้าไม่ตอบอะไรมาก.. เพียงแต่บอกว่าอยากไปอยู่เหมือนกันแต่คงติดงานของที่บ้าน(เหตุผลของพ่อกับแม่ที่จะไม่อนุญาต) และสุดท้ายแปะช้างก็ขอคุยกับพ่อสักหน่อย.. แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก ได้แต่เดินคอตกกลับไปบอกพ่อว่าแปะช้างอยากคุยด้วย.. จากวันนั้นกระทั่งฉันไปโรงเรียน.. ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม จนกระทั่งสุดท้าย.. แปะช้างนัดเพื่อนๆพร้อมกับผู้ปกครองประชุมกันเรื่องกำหนดการในการเข้าค่าย.. ฉันเองก็เพิ่งรู้ตัวว่า.. พ่อและแม่อนุญาตให้ไป!!!...

การเดินทาง..~~~ จากสนามบินอุดร ไปสนามบินดอนเมือง และแวะรับเพื่อนที่สนามบินดอนเมืองพร้อมกับเดินทางต่อจากสนามบินดอนเมืองสู่สถานีเป้าหมาย... (สนามบิน)ภูเก็ต

เมื่อไปถึงที่ภูเก็ต เราก็เข้าพักที่โรงแรม ชื่อ S.T. Hotel ซึ่งเป็นโรงแรมที่ดีมากๆ เจ้าของโรงแรมได้อนุญาตให้พวกเราขึ้นไปดูแผงSolar cells ที่ใช้ในการผลิตไฟฟ้า(เป็นตัวช่วย) และการทำน้ำอุ่นโดยการใช้แสงแดดเพื่อประหยัดไฟ ซึ่งเป็นการใช้พลังงานที่มีอยู่ฟุ่มเฟือยอย่างแสงแดดได้อย่างดีและมีประสิทธิภาพมากทีเดียว

ฉันได้ทำกิจกรรมต่างๆมากมายที่โรงแรม ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมการใช้ภาษาอังกฤษ การตอบคำถามในกลุ่มที่แบ่งเรียนเรื่องทั่วๆไป (ตอนที่ฉันไปได้เรียนเรื่องการเกิดของโลก.. เป็นการถกเถียงกันเป็นภาษาอังกฤษว่าโลกกลมหรือแบน) ซึ่งต้องตอบเป็นภาษาอังกฤษเพื่อแลกเงิน.. (เป็นเงินที่ใช้ในค่าย.. พอจบค่ายจะมีการนำเงินพวกนี้ไปประมูลของรางวัลต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นของกิน ของใช้ หรือของเล่นต่างๆ) ซึ่งก็ทำให้ฉันได้รับความรู้ใหม่ๆ (บางอย่าง)จากเพื่อนๆและความสนุกสนานมากทีเดียว

และยังมีกิจกรรมสันทนาการต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเกมส์ต่างๆ ที่มีบางเกมส์ต้องใช้ภาษาอังกฤษ เช่น เกมส์ทายคำศัพท์ เกมส์ตอบคำถามความรู้ทั่วไป (ภาษาอังกฤษ) เป็นต้นหรือบางเกมส์ก็เล่นเพื่อส่งเสริมความแน่นแฟ้นระหว่างเพื่อนๆ เช่น เกมส์โทรศัพท์, เกมส์ killer, ลิงชิงบอล(ทั้งบนบกและในน้ำ >^^<) เป็นต้น

นอกจากนี้ยังมีการออกไปเยี่ยมชมสถานที่ ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดภูเก็ตอีกด้วย เช่นการไปเที่ยวแหลมพรหมเทพ เป็นการเดินทางที่ผจญภัยมากๆ เพราะว่ากว่าจะลงไปถึงจุดที่วิวสวยๆนั้น จะต้องเดิน.. และวิ่ง.. ผ่านทางคดเคี้ยว ชัน ลาด.. และอีกต่างๆมากมาย ซึ่งระยะทางก็ค่อนข้างไกลจากจุดที่จอดรถ พอสมควร... (ประมาณ 1 กิโลเมตร) ซึ่งเมื่อไปถึงปลายทางแล้วก็ได้รู้ว่า มันคุ้มค่าจริงๆ.. วิวที่แหลมพรหมเทพสวยมากกๆๆ อากาศก็ดูปลอดโปร่ง มีเสียงคลื่นซัดสาดโดนขอบผา.. (พอนึกถึงแล้วก็รู้สบายใจจริงๆ..) แต่ว่าในความสวยงามของแหลมพรหมเทพนั้นก็มีจุดอันตรายที่ห้ามลงไปเด็ดขาด.. เพราะว่าอาจจะโดนคลื่นซัดไปได้.. เนื่องจากว่าคลื่นแรงมากๆ

จากนั้นก็ไปเที่ยวหาดป่าตองตอนกลางคืน~~ ซึ่งหาดตอนกลางคืนก็ดูสวยไปอีกแบบ แต่ฉันคิดว่าบางทีถ้ามีแสง แบบที่ไม่ใช่แสงสีมากมายอย่างแสงแดดคงจะทำให้หาดป่าตองดูสวยกว่านี้อีก.. การเดินเที่ยวหาดตอนกลางคืนกับเพื่อนๆ ก็ทำให้ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินของชายหาดซึ่งแต่ละอย่างแพงมากๆๆ การพูดถึงนักท่องเที่ยวที่เดินกันอย่างขวักไขว่(ราวกับว่าไม่ใช่เมืองไทยเลยทีเดียว..) ซึ่งการเดินคุยกันไปเรื่อยๆกับเพื่อนๆก็ทำให้ฉันรู้สึกสนุกและผ่อนคลายไปอีกแบบ..

และสุดท้าย..สถานที่ในภูเก็ตที่ประทับใจมากๆคือที่ภูเก็ตแฟนตาซี ที่ภูเก็ตแฟนตาซีเป็นสถานที่ฉันรู้สึกว่า.. นี่แหละภูเก็ต.. หลายๆคนเคยบอกฉันว่าถ้ามีโอกาสได้ไปภูเก็ตก็ต้องอย่าลืมไปภูเก็ตแฟนตาซีนะ.. ตอนแรกที่ฉันได้ยินก็รู้สึกแปลกใจว่า.. ทำไมล่ะ.. ภูเก็ตแล้วทำไมต้องภูเก็ตแฟนตาซีด้วย.. แทนที่จะเป็นหาดสวยๆสักที่อย่างหาดป่าตองน่าจะเป็นสัญลักษณ์ของการมาภูเก็ตมากกว่า ในขณะที่เดินทางมาภูเก็ตแฟนตาซี (โดยรถทัวร์) พร้อมกับเพื่อนๆนั้น.. ก็ทำให้ได้รู้ว่ากว่าจะมาถึง.. ช่างยากเย็นซะเหลือเกิน.. ระหว่างทางที่ไปนั้นจู่ๆฝนก็ตก.. สักพักคุณครูผู้ดูแลที่มาด้วยก็ลงไปซื้อเสื้อกันฝนที่ตลาด (แถวๆนั้น) เพื่อมาแจกนักเรียน เพราะกลัวว่าไปถึงภูเก็ตแฟนตาซีแล้วเดี๋ยวนักเรียนจะเปียกกัน.. พอมาถึงภูเก็ตแฟนตาซี.. ก็ทำให้ฉันตกตะลึงไปกับแสงสีสวยงามต่างๆระรานตารอบๆตัวเลยทีเดียว..(รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่เมืองไทยเลย..) อีกทั้งฝนก็หยุดตกได้พอดิบพอดี.. พร้อมกับคนต่างชาติจำนวนมหาศาล.. (เยอะมากๆจริงๆ.. ) ตัวฉันเองและเพื่อนๆก็ถ่ายรูปตามจุดต่างๆอย่างสนุกสนาน (เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้า..) จากนั้นเพื่อนๆก็นำบัตรเข้าชมการแสดงและรับประทานอาหารมาแจกจ่ายกัน..

เหตุการณ์ประทับใจ : เมื่อถึงเวลาเข้าไปในงาน.. ฉันก็พลันเหลือบไปเหนชาวต่างชาติคนหนึ่ง.. สายตาก็สะดุดอยู่ตรงนั้น.. เธอเป็นชาวต่างชาติที่ฉันรู้สึกว่าสวยมากทีเดียว อีกทั้งเธอยังมีนัยตาสีแดงอีกด้วย..!!! (ลูกตาดำมีสีแดงอ่ะ..) ขณะที่ฉันกำลังมองด้วยความอึ้งอยู่นั้น - - เพื่อนคนนึงก็สกิดฉันให้มองคนที่ฉันกำลังมองอยู่เลยย.. เพื่อนก็บอกฉันให้ไปขอถ่ายรูปกับเธอ.. แต่ว่า.. ฉันก็กล้าๆกลัวๆ (ไม่มั่นใจมากๆ) แต่สุดท้าย..ก็ยอมแต่โดยดี (เนื่องจากว่าจริงๆแล้วก็จะแอบถ่ายรูปเธอไว้อยู่เหมือนกัน..^^) เมื่อฉันไปขอเธอถ่ายรูป.. (ที่ตอนแรกคิดว่าเดินมาพร้อมเพื่อนพอขอถ่ายรูปกลับมองไม่เห็นใคร T^T..) ก็มีเพื่อนๆอีกสองสามคนเดินมาถ่ายด้วย จนถึงตอนนี้ฉันยังคิดอยู่เลยว่า.. ตอนนั้นกล้า.. ได้ยังไง..!!

ประสบการณ์ต่างๆเหล่านี้ทำให้ฉันเป็นฉันอย่างในวันนี้..

เปลี่ยนจากคนที่ไม่ค่อยสนใจพ่อและแม่... ได้รับรู้ว่าท่านรักเรามากแค่ไหน..

เปลี่ยนจากคนที่ไม่ค่อยพูด(ไม่คิดทีจะพูด..) กลายเป็นคนที่ชวนเพื่อนๆคุย..

เปลี่ยนจากคนที่ไม่ชอบไปไหน.. (ชอบอยู่เฉยๆ) กลายเป็นคนชอบผจญภัย..(ชอบเดินเที่ยว.. สัมผัสธรรมชาติ)

เปลี่ยนจากคนที่ไม่กล้าทำอะไร(ดีๆและสร้างสรรค์).. ให้กล้าคิด..กล้าตัดสินใจ..

เปลี่ยนจากคนที่กลัวชาวต่างชาติ.. ให้กล้าที่จะพูดภาษาอังกฤษมากขึ้น (จากที่ไม่ค่อยคิดจะพูดเลย..)

ข้อคิดที่ได้จากประสบการณ์ในครั้งนี้

- ทำให้รู้จักรอ.. การรอคอยไม่ใช่เรื่องเสียหาย ไม่ใช่การเสียเวลา ถ้าเราเรียนรู้ที่จะรอ

- ทำใหรู้จักรัก.. รักของพ่อกับแม่ รักของเพื่อนๆ ที่มีแต่ความหวังดีให้กับเราเสมอ.. แม้ในตอนที่เราโกรธ

- ทำให้รู้จักคิด.. การที่จะพูดอะไร ทำอะไร.. เราต้องคิดเสมอว่าจะมีใครเสียใจเพราะคำพุดหรือการกระทำของเรารึเปล่า

- ทำให้รู้จักพูด.. การพูด(ภาษาอังกฤษ)บ่อยๆ ก็จะทำให้เราเคยชิน และสามารถพูดได้คล่องขึ้น

- ทำให้รู้จักอดทน.. ความอดทนต่อความยากลำบากจะทำให้เราได้พบเจอกับสิ่งดีๆในภายหลัง

- ทำให้รู้จักกล้า.. กล้าที่จำแสดงออกหรือทำ ในสิ่งที่เหมาะสม

และสุดท้าย

- ทำให้รู้จักเปลี่ยน..ปรับ.. การเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ให้คนรอบข้างมีความสุข ก็จะทำให้ชีวิตเรามีความสุขและมีสีสันมากขึ้น และการปรับปรุงตัวเองอยู่เสมอเพื่อแก้ไขข้อบกพร่องของตัวเองก็จะทำให้เราเป็นคนที่รู้จักพัฒนา.. ทำให้เราเป็นคนใหม่.. ที่ดีและมีคุณภาพกว่าเดิม

แหล่งอ้างอิง: รูปภาพ

บันทึก: 19 ส.ค. 52

แก้ไขครั้งที่ 1: 21 ส.ค. 52

แก้ไขครั้งที่ 2: 24 ส.ค. 52

เขียนใน GotoKnow โดย เรืองหทัย ปัณณราช
ใน ประสบการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของข้าพเจ้า210-5

คำสำคัญ (Tags): #learning process#ประสบการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของข้าพเจ้า#เพื่อน..

หมายเลขบันทึก: 288928เขียนเมื่อ 19 สิงหาคม 2009 01:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:20 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน