o0~คุณค่าของชีวิต กับข้อคิดจากบ้านลอเรนโซ~0o
“ชีวิตของเรามีคุณค่ามากแค่ไหน” คำถามนี้เกิดขึ้นในใจของข้าพเจ้า เมื่อสมัยเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่5 หลังจากที่ข้าพเจ้าและเพื่อนทุกคนในห้องได้เข้าร่วมกิจกรรมพัฒนาชุมชน ที่ บ้านลอเรนโซ อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี ซึ่งเป็นสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าและติดเชื้อ HIV โดยวัตถุประสงค์ของกิจกรรมครั้งนี้คือ การจัดห้องสมุดและบริจาคหนังสือให้กับน้องๆ และพัฒนาพื้นที่โดยรอบบ้านลอเรนโซ
บ้านลอเรนโซมีซิสเตอร์2คนที่ทำหน้าที่หลักในการดูแลน้องๆ ร่วมยี่สิบชีวิต อันดับแรกซิสเตอร์ได้ชี้แจงเกี่ยวกับประวัติบ้านลอเรนโซ การดำเนินชีวิตของน้องๆ และมีความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับเด็กติดเชื้อ HIV หลังจากนั้น ซิสเตอร์ได้ให้น้องๆ เล่นการแสดงประกอบเพลง “คือรักแท้” ข้าพเจ้าและเพื่อนๆต่างก็เสียน้ำตาให้กับความใสซื่อ บริสุทธิ์ น่ารัก ของน้องๆ ต่อมา เพื่อนๆมีการแบ่งกลุ่มกันไปจัดห้องสมุดและพัฒนาพื้นที่รอบๆบ้านลอเรนโซ ให้สะอาด เรียบร้อย และหลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ซิสเตอร์ได้พาพวกเราเดินรอบๆบ้านลอเรนโซ พร้อมทั้งเล่าเรื่องของน้องๆให้ฟัง หลังจากนั้นข้าพเจ้าและเพื่อนๆ ก็พากันไปเล่นกับน้องๆที่สนามเด็กเล่น ได้ยินเสียงหัวเราะของน้องๆ และทำให้น้องๆมีความสุข มอบขนมและอุปกรณ์การเรียนให้กับน้องๆ กิจกรรมสุดท้าย คือ สรุปข้อคิดที่ได้และความรู้สึกตลอดการทำกิจกรรม แต่ละคนต่างก็แสดงความคิดเห็นทั้งน้ำตา
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น คือ ข้าพเจ้ารู้สึกเห็นใจน้องๆบ้านลอเรนโซเป็นอย่างมาก เพราะน้องๆเหล่านี้เหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป แต่ต้องมารับกรรมโดยที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนก่อ ต้องอยู่ในสภาพที่ไร้ญาติขาดมิตร คนในสังคมส่วนใหญ่ไม่ต้องการ และต้องการปรับทัศนคติคนในสังคมเกี่ยวกับเด็กติดเชื้อ HIV และจุดประกายให้ข้าพเจ้าอยากจะเรียนแพทย์ขึ้นมา เพื่อช่วยเหลือน้องๆ และคนอื่นๆที่ด้อยโอกาสในสังคม
ข้อคิดที่ติดตรึงในความทรงจำของข้าพเจ้า คือ คำตอบ จาก คำถามที่ว่า ชีวิตของเรามีคุณค่ามากแค่ไหน ชีวิตที่มีคุณค่า ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ ชื่อเสียง อำนาจ เกียรติยศ หรือเงินทอง แต่ขึ้นอยู่กับ ชีวิตนี้ คุณได้ทำความดีเพื่อช่วยเหลือคนอื่นมากแค่ไหนต่างหาก
เอกสารหรือสื่ออ้างอิง
http://www.oknation.net/blog/print.php?id=297538
http://www.carefor.org/th/content/view/1084/56/
ภาคผนวก
http://nkup.multiply.com/photos/album/3/3#
http://www.youtube.com/watch?v=y8t2rzGhN8E
วันเดือนปี ที่บันทึก 9 สิงหาคม 2552
วันเดือนปี ที่แก้ไข 10 สิงหาคม 2552
โอ้วว สุดยอดไปเลยย
เหอะๆ
อ่านละซึ้งง
เขียนดีนะเนี่ย ยังไงก็ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำความดีช่วยเหลือคนอื่นๆ ต่อไปน๊า สู้ๆ ^ ^
เขียนได้ดีมากอ่ะ ข้อคิดและคุณค่าที่ได้ก็ดีมากๆเลย
เป้นประสบการณ์ที่ดีและก็ให้ข้อคิดที่ดีได้หลายอย่าง
ที่น่าจะนำไปใช้ในชีวิตของเราได้มากๆดลยล่ะ
เป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำมากครับ
ดีจังที่ยูได้มีโอกาสได้รับประสบการณ์นี้มา
ทำให้ได้แนวคิดและมุมมองที่แตกต่างออกไป
(เราอยากมีประสบการณ์แบบนี้บ้างจัง....)
ขอบคุณที่ร่วมแบ่งปันเรื่องราวดี ๆ ครับ
ได้ไปแบบนี้ ก็คงดีบ้าง
เป็นประสบการณ์ดีๆ ครั้งนึงในชีวิตเลย
มหาลัยเราถ้ามีกิจกรรมดีๆให้ทำแบบนี้บ้าง ก็ดีนะ
เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจมากเลยยู
ถ้ามีกิจกรรมแบบนี้อีกก็มาบอกกันด้วยนะ
ถ้าสังคมเรามี กิจกรรม แบบนี้เยอะ ๆ
ประเทศเราคงจะเจริญ ทัดเทียมประเทศอื่น ๆ ได้เร็ว
และคนของเราคงมีความสุขกันมาก เพราะคนของเราจะรู้จัก
การเฃห็นใจผู้อื่น
ซึ้งมากๆ ช่างใจบุญอะไรขนาดนี้
ช่วยเหลือเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
เคยไปมาเหมือนกัน เด็กน่ารักทั้งนั้น น่าสงสารจริงๆ
ช่วยไปทำบุญกันเยอะๆนะคร้าบบบบบบ
อ่านแล้วรู้สึกดี
ที่ยังมีคนใจบุญอีกเยอะ
ตั้งใจทำครับ
สู้ ๆ
ผมก็เคยไปทำมา
แต่ไปทำที่ รร.ที่ด้อยโอกาส
เห็นแล้วรู้สึกเรามีครบกว่าเค้าเยอะ
ทำแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะครับ
ดีครับ เมื่อเรามีโอกาสแล้ว ต้องหยิบยื่นให้คนอื่นด้วยครับ
เป็นคนดีจริงๆครับ
โอ้
ความคิดดีมากเลย
ทำดีเล็กๆน้อยๆ...เราก้อสุขใจๆๆๆๆ
5555+
สุดยอดคร๊าบ
กิจกรรมดีอย่างนี้ น่าสนุบสนุนครับ ^_^
นางจิ๋ว
ขอรูปชัดกว่านี้ได้ป่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ่หัวเม็ดส้ม
บล็อกสวยค่ะ
แต่ว่าเปลี่ยนรูปเจ้าของบล็อกได้ป่ะ
สวยสาดดดดดดดดดดดด โ
ครงการดีค่ะ เพราะทำด้วยกัน อิอิ ข
อให้เจริญๆๆๆๆๆ
เจ้้าจิ๋ว
โห
น่าประทับใจมากกกก
แอ้ก็เคยไปทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน
เข้าใจความรุสึกนั้นเลยแหละว่ามันเป็นยังไง
ซึ้งใจจริงๆ
^^
มีเพื่อนดีนะเนี่ย ที่เหนคุณค่าของคนที่จิตใจภายใน สวยแล้วยังจายดีอีก
555 คิดถึงยูจัง
ดีอ่ะ ไปแล้วรู้สึกว่าเราสามารถทำชีวิตให้มีคุณค่าได้อีก เหอะๆ
สู้ต่อไป ^^
ดีจังเลย
ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่ามีอารายแบบนี้ด้วย
อยากให้จัดกิจกรรมแบบนี้เยอะๆ
จะได้ทำให้เด็กๆ ได้รับความสนุกสนาน ไม่เหงา
เป็นประสบการณืที่มีคุณค่าและเหมาะกับการจดจำมากครับ
ยู ดูมีสาระดีมากเลยอะ
เค้าชอบเรื่องของยูมากเลย
ดูแล้วประทับใจจัง
เป็นประสบการณ์ที่ให้ข้อคิดและคุณค่ากับเรามากเลยนะเนี่ย
เรื่องของยูน่าทึ่งมากๆ
เป็นประสบการที่ซึ้งมากๆๆๆๆๆ
น่าสนใจ
เค้าเชื่อว่าถ้าใครประสบแบบนี้ก้อเกิดการเปลี่ยนแปลงชีวิตไปในทางที่ดีแน่ๆเลย
เป็นประสบการที่น่าประทับใจจัง
อยากทำมั่งง
ทั้งน่ารัก และใจดี
เป็นนางงามตัวจิ๋วเลยนะเนี่ย
ขอชื่นชมๆ
เมื่อเดือน ต.ค .52ที่ผ่านมาดิฉันก็เคยได้มีโอกาสพาน้องๆที่บ้านสวนลอเรนโซไปเที่ยวทะเล กิจกรรครั้งนี้ดิฉันประทับใจมาก
ที่ได้เห็นรอยยิ้มน้องๆ และประทับใจมากที่สุดจนดิฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่คือ ก่อนจะเดินทางกลับน้องได้ทำกิจกรรมเป็นการขอบคุณคือการร้องเพลงให้กำลังใจพวกเรา แทนที่พวกเราจะเป็นคนให้กำลังใจน้องๆแต่น้องๆกลับให้กำล้งใจพวกเรา...ซึ้งมากๆ
ในสังคมเรายังมีหลายชีวิตที่คอยรับการช่วยเหลือจากเรา เมื่อมีโอกาสอยากให้ทุกคนได้รู้จักการเป็นผู้ให้ ได้ทำประโยชน์ให้กับสังคมบ้างนะคะ