ทักทายที่ปลายฟ้า

            

กราบเท้า   คุณลุงคุณป้าทุกท่านด้วยความเคารพรัก

           ตอนนี้คุณลุงคุณป้าทุกท่านเป็นอย่างไรบ้างคะ ?
คงกำลังเฝ้ามองหนูหน่อยอยู่ที่ปลายฟ้า   

           นับตั้งแต่คุณลุงคุณป้า  ค่อย ๆ ทยอยจากไปทีละคน ๆ  จนหนูหน่อยไม่เหลือญาติผู้ใหญ่ทางวรรณศิลป์ที่เคารพรักและรู้ใจเสียแล้ว...

           โลกวันนี้ดูเงียบเหงาถนัดใจ  เมื่อไม่มีคุณลุงอำพันที่คอยเขียนจดหมายยาว ๆ เล่าเรื่องราวในอดีตให้หนูหน่อยทราบ   คอยปลอบขวัญและห่วงใย  ร่วมรับรู้ทุกข์สุขของกันและกัน.... 

           ไม่มีคุณลุงไพศาลที่คอยเล่าเรื่องผู้ยิ่งใหญ่ในอดีต   ไม่ว่าจะเป็นประธานาธิบดีลิงคอล์น   เกร็ดความรู้ทางภาษาอังกฤษ         ตลอดจนเทคนิคการพูด  และการดูแลตนเอง...

            ไม่มีคุณป้าอมราที่คอยชื่นชม  และอวยพรให้ทางชีวิตของหนูหน่อยก้าวเดินไปอย่างงดงาม...

            ไม่มีคุณป้ามณีรัตน์ที่หมั่นโทรศัพท์มาเยี่ยมเยียน  คอยเล่าชีวิตความเป็นครู  ที่ไม่เคยเปิดตำราสอนหนังสือเพราะคุณป้ามีความแม่นยำ   แถมยังลายมือสวย  เป็นที่รักของลูกศิษย์ลูกหา  สมกับเป็นผู้ยิ่งใหญ่  เป็นกวีศรีแผ่นดินแห่งเมืองจันทบุรี...

             ค่ำคืนนี้  "สรวงสวรรค์ชั้นกวี"  คงเป็นที่อยู่ของคุณลุงคุณป้าทุกท่าน  ซึ่งต่างเป็นมิตรสหายและเป็นที่รักของกันและกัน

             โลกวันนี้ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิมค่ะ  ปัญหาบ้านเมือง   ผู้คนที่หม่นเศร้าเพราะหมอกควันแห่งกิเลสตัณหาที่ครอบคลุมยากจะบรรเทา

              คุณลุงคุณป้า   เคยชมว่าหนูหน่อยเขียนจดหมายได้ดี  น่าอ่าน   วันนี้แม้จะไม่ได้อ่านด้วยตาเนื้อแต่ก็หวังว่าคงได้อ่านด้วยตาทิพย์...

              วันนี้คุยแค่นี้ก่อนนะคะ        พรุ่งนี้ยังมีภารกิจของชีวิตที่ต้องเข้าอบรมเรื่องหลักสูตรท้องถิ่น   ขอเวลาหยุดพักในค่ำคืนนี้เพื่อสวดมนต์ภาวนา  ทำใจให้สงบ  แล้วค่อยพบกันในวันฟ้าใสนะคะ

                                                                  เคารพรัก

                                                                 หนูหน่อย

"ความทุกข์ที่เกินทน  จะสอนคนให้ทนทาน"