หลงรัก

 

 

หลงรัก

ฉันหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งชั้นรู้จักเขายังไม่ถึง 2 เดือนด้วยซ้ำ

หากพูดกันแบบแฟร์ๆ ก็คงต้องสารภาพกันตรงๆว่า เขาไม่ใช่ผู้ชายคนแรกในชีวิตของฉัน

ผู้ชายคนแรกในชีวิตของฉัน... 

เรื่องมันเกิดมานานมากแล้ว... 24 ปีแล้วเห็นจะได้ ถือเป็นรักบริสุทธิ์ ฉันรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ฉันเกิดมา แต่เขาสิ รักฉันตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ เขาทุ่มเทให้ฉันทุกอย่าง 

จวบจนบัดนี้ เราก็ยังรักกันอยู่และยิ่งมากขึ้นทุกวัน (แม้จะต้องยอมรับว่า เขาจะต้องแบ่งความรักให้แม่และน้องชายของฉันด้วยก็ตาม... เอาหละ เรื่องแบบนี้หยวนๆกันได้)

ผู้ชายคนที่สองในชีวิตของฉัน...

เขาอายุน้อยกว่าฉัน 5 ปี... แต่อายุก็เป็นเพียงตัวเลขนี่นา ฉันตื่นเต้นมากตอนที่แม่แนะนำให้ฉันรู้จักเขา เราเจอกันครั้งแรกในโรงพยาบาล ตอนนั้นเขานอนอยู่บนเตียง ในห้องกระจก และเขาไม่ได้สนใจชั้นเท่าไหร่ จ้องแต่จะแหกปากโวยวาย เพราะว่าหิวนม แต่ในเมื่ออัลลอฮกำหนดเอาใว้แล้ว ในที่สุดเราก็รักกัน (แม้จะแอบทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นการกระชับความสัมพันธ์)



และเขา...

ผู้ชายคนที่สามในชีวิต...

คนที่ทำให้ฉํนรู้จักคำว่า 'รัก' ในรูปแบบใหม่...



แม้ว่าฉันกับเขา เราไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน เราไม่เคยคบกันไม่ว่าจะในรูปแบบไหน

แต่ด้วยอนุมัติ และด้วยกำหนดของอัลลอฮ ก็ทำให้เราได้แต่งงานกัน...อัลฮัมดุลิ้ลลาฮ



ฉันรักเขาตอนไหน...

ฉันรักเขาในคืนแรกของการแต่งงาน เวลาประมาณ ตี 4 เห็นจะได้...

...อะอ๊ะ อย่าคิดมากไป...

คืนนั้นเขานำละหมาดตะฮัจญุดให้ฉันต่างหาก

เมื่อถึงตอนดุอากุนูตเขาขอดุอายาวมาก และเป็นดุอาที่มีความหมายลึกซึ้ง แล้วเขาก็ร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้...ฉันก็ร้องไห้

...แล้วฉันก็รักเขา...



เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่

-ไม่ค่อยให้ฉันออกจากบ้านไปใหน ถ้าไม่มีเขา เพราะกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไป แม้กระทั่งออกไปทิ้งขยะหน้าบ้าน หรือซื้ออาหาร เขาก็จะเป็นคนทำให้

-ทุกวันที่เขากลับจากทำงานจะแวะซื้อโอวัลตินเย็นที่ 7-11 ให้ฉัน เพราะรู้ว่าฉันชอบ แม้กระทั่งวันที่เขาไม่ได้ไปทำงาน เขาก็จะเดินตากแดดออกไปซื้อมาให้

-เขาเป็นคนกินง่าย กินอาหารได้ทุกอย่าง และไม่เคยบ่นอาหารที่ฉันทำ ทั้งที่บางวันเรามีกับข้าวแค่เพียงปลากระป๋องกับไข่ต้มเท่านั้น เค้าก็ตั้งหน้ากิน

-เขารับภาระเลี้ยงดูพ่อแม่ และส่งเสียน้องๆอีก 4 คนเรียนหนังสือ ฉันรู้ว่าอะมานะห์ของเขานั้นทำให้เขาเครียด แต่ก็ไม่เคยเอาความเครียดเข้าบ้าน ไม่เคยบ่นเรื่องงาน ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย เมื่อเขากลับบ้านก็จะทำให้ฉันหัวเราะ 

-เขาทำให้ฉันยิ้มตลอดเวลาที่อยู่กับเขา และบอกว่า อยากให้ฉันมีความสุขทุกวัน

-เขาจะขอมะอัฟฉันทุกครั้งที่พาฉันขึ้น Taxi ขอมะอัฟที่เขาพาฉันมาลำบาก และสัญญาว่าจะพยายามทำทุกอย่างให้ฉันสะดวกสบาย (ทั้งๆที่ก่อนแต่งงานฉันนั่งรถเมล์)

-ฉันไม่เคยขอเงินเขา เพราะไม่จำเป็นต้องขอ เขาจะแอบเอาเงินใส่ในกระเป๋าตังของฉัน ตอนฉันหลับเสมอ

-เมื่อออกไปทำงาน เขามักจะลืมของหรือเอกสารของเขาเสมอ แต่ไม่เคยลืมเรื่องที่ฉันขอ แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ตาม และแม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็จะทำให้เสมอ

-หากเขาออกไปทำงาน ก็จะโทรมารายงานตัว 3 เวลาหลังอาหาร และถามว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง 

-หากเขาอยู่บ้าน ฉันก็จะทำให้เขาเป็นราชา ที่มีหน้าที่แค่กินกับนอน งานบ้านทุกอย่างฉันจัดการเรียบร้อย มีวันหนึ่งฉันปวดท้องตามประสาผู้หญิง เขาก็ให้ฉันกินยาแล้วนอน ส่วนเขาก็ หาข้าวให้ฉันกิน ล้างจาน เก็บเสื้อผ้าที่ตากใว้ ดูดฝุ่น ล้างห้องน้ำ แล้วก็อ่านกุรอ่านให้ฉันฟัง

-ทุกวันหลังละหมาดซุบฮิ เขาจะนอนบนตักฉันและเราก็อ่านอัซการกัน

-หลังละหมาดมัฆริบ ถ้าเขาอยู่บ้าน เขาก็จะหันมาบอกว่า 'อ่านกุรอ่านถึงไหนแล้ว มาอ่านให้แบฟังหนอ่ยสิ' และเขาก็จะฟังฉันอ่านกุรอ่าน ซึ่งฉันก็จะโดนติเป็นประจำ

-เขาร้องไห้ทุกครั้งเวลาละหมาดตะฮัจญุด บางวันที่ฉันละหมาดไม่ได้ ฉันก็จะพบทิชชู่กองอยู่บนผ้าละหมาดเสมอ

-เขาบอกรักฉันทุกวัน และไม่เคยโกรธฉันเลย

-เราจะขอมะอัฟกันทุกวันก่อนนอน 



คุณว่า...ไม่ผิดใช่ไหม...ถ้าฉันจะหลงรักเขา...