เรื่องที่ (๓๙) หมาผู้ใจดี

ไม่โกรธ คือเก่ง โกรธไม่เป็นคือโง่

เรื่องที่ (๓๙) หมาผู้ใจดี

                นานมาแล้ว มีหมาผู้ใจดีตัวหนึ่ง อาศัยบ้านแห่งหนึ่ง  ทุกวันผู้เลี้ยงมันจะนำนมมาให้ดื่ม ๑ ชามใหม่

            อยู่มาวันหนึ่งมีแมวผอมโซ ซัดเซเข้ามาในบ้าน เห็นนมชามโต อยู่หน้าหมาผู้ใจดี ถึงแม้ว่าหิวและยากจะกินเพียงใดก็ไม่กล้ากิน ได้แต่นั่งแอบมอง

            วันต่อมา เจ้าแมวทำใจกล้า ลองแอบเข้าไปลิ้มชิมเลียนิดหนึ่ง  เจ้าหมาผู้ใจดีก็ไม่ว่าอะไร

            วันต่อมา เจ้าแมวใจกล้า จึงเข้าไปดื่มกินอึกใหญ่ เจ้าหมาผู้อารีก็ไม่ได้ว่าอะไร และหมาก็ได้กินนมน้อยลง

            และวันต่อ ๆ มา เจ้าแมวเริ่มได้ใจ ก็ดื่มกินเป็นการใหญ่ และในที่สุดก็เข้าครอบครองเป็นเจ้าของนมชามนั้นในทุกทุกวัน  หมาผู้อารีก็ซูบผอมลง ซูบผอมลง และตายไปในที่สุด

บันทึกหลังเรื่องเล่า

คุณครูครับ

ครูที่ไม่โกรธ  เป็นคนเก่ง

ครูที่โกรธไม่เป็น เป็นคนโง่

            ความจริงแล้ว เมื่อเราเป็นคนครู  เราไม่ควรจะโกรธเด็กหรอกครับ เราควรที่จะตำหนิและติเตียนโกรธตัวเอง ในการอบรมสั่งสอนของเรา   แต่ในบางกรณีถ้าครูโกรธไม่เป็น ครูจะเป็นคนโง่ครับ  และสุดท้ายครูจะตาย เหมือนกับหมาผู้อารี ดังนั้นไม่โกรธได้ จะเป็นคนเก่ง แต่ถ้าโกรธไม่เป็น โง่สิครับ

            เมฆที่ดวงอาทิตย์สร้างขึ้นนั้น ทำให้ดวงอาทิตย์มืดลง

            จงพยายามระงับความโกรธอย่าให้เกิดขึ้นได้เลย  ถ้าระงับไม่ไหวจะต้องโกรธจริง ๆ ก็ขอให้อยู่แต่ในใจ อย่าได้ปรากฏทางสีหน้า ท่าทางหรือวาจา เพราะถ้าแสดงออกมาจนปรากฎชัดก็เป็นการประจานหรือโฆษณาความชั่วของเราเอง

[วราภรณ์]

• ได้ข้อคิดดีค่ะ