ระบบบริการสุขภาพที่พอเพียง มิได้จำกัดอยู่เพียงแค่การทำงานในโรงพยาบาลอย่างมีคุณภาพและคุ้มค่า การทำงานป้องกันโรคและส่งเสริมสุขภาพได้ดี หรือกระทำโดยบุคลากรทางสาธารณสุขและผู้เกี่ยวข้องเท่านั้น หากยังต้องเชื่อมโยงไปยังมิติอื่น ๆ ของชุมชน สังคม เศรษฐกิจ วัฒนธรรม การเมือง การศึกษา ศาสนา สิ่งแวดล้อม ฯลฯ จึงจะก่อให้เกิดสุขภาวะที่แท้จริงได้ครบทั้งทางกาย จิต ปัญญาและสังคม เพราะหากพร่องแม้เพียงส่วนใดส่วนหนึ่ง ย่อมส่งผลกระทบถึงสุขภาวะในที่สุด ด้วยสรรพสิ่งล้วนสัมพันธ์กัน แม้นเด็ดดอกไม้ยังสะเทือนถึงดวงดาว
การส่งเสริมสุขภาพของประชาชน ถ้าขาดมิติ ความเป็นจริงด้านปากท้องก่อนย่อมยากจะสำเร็จ คำพูดของมาตินยังก้องอยู่ในหูเลยครับ
การสาธารณสุข ที่เป้นองค์ร่วม ทะลุกรอบ และบูรณาการอย่างแท้จริง เรียกว่า ADLI ของ TQA ยังต้องทึ่ง
พอเพียง ในรูปแบบของการดูแลสุขภาพ ยังเป็นประเด็นที่จะต้องขบคิดว่า
ทำอย่างไรที่จะทำให้เกิด ทั้ง พอประมาณ มีเหตุผล และมีภูมิคุ้มกัน ในการให้บริการอย่างมีส่วนร่วมอย่างแท้จริงครับ