ความสำเร็จเล็กๆ ของข้าพเจ้า
สวัสดีครับพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ สมาชิกทุกท่าน
หลังจากวันนั้น (วันจัดโครงการสัมมนา เรื่อง ความสำเร็จเล็กๆ) ถึงวันนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ ท่านได้นำผลการประเมินกลับไปปรับปรุงอะไรบ้างครับ
บล็อกไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวอะไรเลย หรือว่ายังใช้บล็อกยังไม่ได้ ยังไงผู้ดำเนินรายการในวันนั้นต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับที่ยังไร้ความสามารถ ไม่สามารถที่จะอธิบายให้ทุกท่านเข้าใจได้ แต่ท่านสามารถค้นหาวิธีการทำบล็อกในอินเตอรืเน็ตเพิ่มเติมได้นะครับ หรือท่านจะค้นหาอะไรก็ได้ใน gotoknow เช่นท่านต้องการค้นหาเกี่ยวกับ งานสารบรรณ สิ่งที่ท่านค้นหาก็จะมาตามนี้ครับhttp://gotoknow.org/blog/kmelibrary/86049
ส่วนตัวของข้าพเจ้าซึ่งปฏิบัติหน้าที่เป็นวิทยากรในวันนั้น สิ่งที่ข้าพเจ้าหวังหรือสิ่งที่ต้องการจะให้เกิดเป็นความสำเร็จเล็กๆ ตามชื่อของโครงการนี้ก็คือ ความสำเร็จจากการพูด คือจากโครงการนี้ข้าพเจ้าได้มากอย่างหนึ่งคือ ได้เรียนรู้และประสบการณ์ในการพูด จากโครงการนี้ข้าพเจ้าก็ได้ฝึกพูดฝึกเป็นวิทยากร ซึ่งเป็นประสบการณ์อันล้ำค้าของข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้ายังพูดไม่ชัดและยังพูดในไม่เป็น เรื่องนี้ต้องขออภัยเพื่อนสมาชิกเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังดีที่คลายความตึกเคลียดในห้องประชุมลงได้บ้าง แต่ยังไงก็หลังว่าทุกๆ ท่านที่เข้าร่วมโครงการนี้คงจะมีอะไรดีๆ กลับไปนะครับ ถึงจะไม่มาก เหมือนร่วมกิจกรรมกับวิทยากรมืออาชีพ แต่ก็คงจะมีอะไรติดตัวไปเพื่อปรับปรุงการดำเนินชีวิตของตัวเองนะครับ และขอขอบอาจารย์หทัยรัตน์ เทียบแสง หัวหน้าสำนักงานวิทยาเขตสกลนคร ที่ให้เกียรติลงมาเต้นมาร้องเพลงด้วย
และสุดท้ายคือสิ่งที่อยากให้ทุกคนได้และอยากให้ทุกคนเป็นก็คือ อยากให้ทุกคนรักกัน ความรักเป็นสิ่งสำคัญและสวยงามแต่บางทีเราตีความหมายความรักไปอย่างอื่น (ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับที่วิทยากรยังด้อยประสบการณ์ วิทยากรยังพูดไม่เป็นที่ให้ชมวีดีโอวันนั้นแล้วสรุปไม่ได้) ที่จริงความหมายของความรักคืออย่างที่ผู้ชายคนนั้นทำให้กับผู้หญิงที่เขารัก คือการเสียสละ เสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่นคนที่เขารัก แม้กระทั่งดวงตา ที่ทุกๆ คนหวงนักหวงหนา แต่เขาก็ยังทำได้ เพื่อความรัก ความคิดเห็นของข้าพเจ้านะครับ ผมว่าถ้าวิทยาเขตแต่ละวิทยาเขตเป็นแบบนี้ ถ้ามหาวิทยาลัยของเราเป็นแบบนี้ ถ้าประเทศไทยของเราเป็นแบบนี้ ผมว่าโลกนี้คงน่าอยู่ขึ้นเยอะนะครับ แต่มันก็คงเป็นได้แค่ในละคร เมืองมองกลับมาดูความแป็นจริง แต่ยังโอกาสเกิดขึ้นได้ โดยเริ่มต้นที่ตัวเราครับ ผมรักทุกๆ คนครับ
(ถ้าหากท่านใดมีข้อเสนอแนะหรือมีเทคนนิคในการพูด ขอความกรุณาช่วยแบ่งปันความรู้หรือวิทยาการนั้นด้วยนะครับ จักขอบพระคุณยิ่ง)
ส่วนปัญหาที่กระผมรู้และกำลังแก้ในขณะนี้ก็คือ1.ปัญหาการพูดเร็ว ทำให้ผุ้ฟัง ฟังไม่ทัน บางครั้งผมรู้ว่าผมพูดเร็ว แต่ควบคุมไม่ได้ มันคิดอะไรออก ก็พูดออกมาเลย คล้ายกับว่าปากไปก่อนที่จะคิดเรียบเรียงให้เป็นประโยค
2. ปัญหาการตื่นเต้นจนเกินไป บางครั้งตื่นเต้นจนทำให้รู้สึกปวดที่สันหลัง
3. ปัญหาความจำไม่ค่อยดี ขณะที่ซ้อมที่จะพูด ก็ซ้อมมาดี แต่ถึงหน้างานจริงๆ กลับคิดไม่ออก
อาการในเบื้องต้นก้มีประมานี้ครับ อาจจะเป็นเพราะผมเตรียมตัวไม่ดีหรือเปล่าครับ รบกวนท่านผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ ถือว่าเป็นวิทยาทาน ขอบพระคุณครับ ที่ท่านจนจบ
ความเห็น (3)
หทัยรัตน์ เทียบแสง
เพียงคุณมีความมั่นใจ และลำดับเรื่องให้ถูกต้อง สุดท้ายคุณต้องมีสมาธิ คุณจะทำได้ดี
*** ขอส่งกำลังใจมาให้ค่ะ
*** อายุยังน้อยค่อยๆ ฝึกฝนไป ทุกคนย่อมมีก้าวแรกเสมอค่ะ
มาทักทายครับ
ผมเปิดblogใหม่ "ผู้ไทไกลถิ่น"
ยินดีรู้จักคนผู้ไทครับ