จิตที่อ่อนกำลัง...
จิตที่ยุ่งเหยิงสับสันนั้นจะอ่อนกำลังลงมาก
จิตที่มัวแต่กังวล วุ่นวายใช้กำลังจิตใส่ลงไปใน “โลกธรรม” โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำว่ากล่าวและนินทานั้น “เสียจิต” จริง ๆ...
สมาธิที่เคยมีก็กะรเจิด กระเจิง
ความรู้ ความชำนาญในการทำงานที่เฉียบแหลมก็กับทู่ คิดอะไรก็ผิด ทำอะไรก็พลาด
การก้าวเดินที่รวดเร็ว ว่องไว กลับเชื่องช้า ทำงาน ทำการก็ไม่ทันเวลา เพราะต้องเราทิ้งคุณค่าแห่งจิตใจไป
หากเรามัวนำจิตไปคิด ไปเครียด มัวแต่หมกหมุ่นอยู่ในอารมณ์นั้นเสียโอกาส เสียเวลา “เสียชาติเกิด...”
จิตเรานั้นมีอยู่เพื่อ คิดดี พูดดี และ ทำดี
เราควรนำจิตที่กำลัง มีพลัง ไปสร้างสรรค์ชีวิตและโลกใบนี้ให้สวยงาม
ละการงานที่มีโทษ อันได้แก่ การโกรธ การเกลียด การอาฆาต พยาบาทออกจากจิตนี้เสีย
สร้างสรรค์จิตให้ดำรงอยู่ด้วยความเมตตา ความกรุณา ความมุทิตา และความอุเบกขา ชีวิตนี้จักประเสริฐยิ่งนัก
อันชีวิตที่ต้องดิ้นรน จิตนี้ก็ต้องดิ้นรนไม่แพ้กัน
ดำรงจิตให้พ้นจากอารมณ์โกรธ จิตนี้จักปราศจากโทษอย่างแท้จริง...
ความเห็น (4)
- สวัสดีครับ
- เห็นด้วยครับ
- ขอบคุณกับสาระความรู้ดีๆ ที่นำมาแลกเปลี่ยน
กราบสวัสดี
แวะมาอ่าน
ปล รูปสวยงามมาก เหมือนทางสู่ทางสว่าง
ทางเขาก็สว่างอยู่ แต่ช่วงนี้ตาของเราไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ มืดบอดเหลือเกิน
เจ้าทิฏฐิ มานะ มาบิดบังไว้ให้ดวงตามืดบอด
ถึงแม้นว่าถนนเส้นนั้นจักเปิดไฟสว่างสักเพียงใด แต่หากจิตใจยังมีทิฏฐิมานะแล้วไซร้ ชีวิตนี้ย่อมมืดมน...
น้อมตัว ก้มหัวลงมาสักหน่อย
ก้มลงมาให้ต่ำกว่าเมฆหมอก
เหมือนตอนไฟไหม้ ถ้ายังโง่ยืนอยู่ก็ขาดอากาศหายใจกันพอดี
ออกซิเจนนั้นเขาอยู่ที่ต่ำ อยู่ที่พื้น
ถ้าโง่ชูคอระหงส์อยู่ล่ะก็ "ตายแน่"
ถ้ายังถือตัว ถือตนอยู่ก็จงตายเสีย
ถ้าหากอยู่รอด อยากพ้นความมืดบอดก็ก้มลงมา น้อมตัว ก้มหัวลงมา คลานสี่ขาเลยก็ดี
หยิ่งนักเหรอ ทะนงนักเหรอ จะบ้าไปถึงไหน ยังโง่ไม่พออีกเหรอ
ถ้ายังไม่ก้มหัวลงมาเจ้าก็จงขาดอากาศให้หายแล้วตายไป
ตายอย่างเสียชาติเกิด ที่ได้อัตภาพอันประเสริฐที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์และพบพระพุทธศาสนา...
ชีวิตนี้ประเสริฐนักที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์และพบพระพุทธศาสนา