สิ่งที่ค้างคาใจของเรา จากนั้นก็เตรียมตัว เตรียมใจ

 

        29 มิ.ย. - 1 ก.ค. ที่ผ่านมา เข้าร่วมอบรม การเผชิญความตายอย่างสงบ กับ ทีมโรงพยาบาล

สุรินทร์ เพื่อเป็นฝึก เตรียมตัว เตรียมใจ  เรียนรู้ตนเอง เพื่อนำไปใช้ในการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย

 

       แต่บทเรียนทั้งหมด ก็ทำให้เราต้องทบทวนตัวเองเป็นอันดับแรก กับการที่จะไปเป็นเพื่อนเพื่อช่วย

เหลือผู้ป่วยระยะสุดท้าย

 

      ในบทเรียนหนึ่ง ว่าด้วย  เตรียมตัวก่อนตาย    เริ่มด้วยการนั่งภาวนาใคร่ครวญ  เขียนลงในกระดาษ

เพื่อเล่าสิ่งที่ค้างคาใจของเรา  จากนั้นก็เตรียมตัว เตรียมใจ ที่จะเล่าให้เพื่อนๆในห้องฟัง เล่าเท่าที่เล่าได้

 

      คนแรกเริ่มเล่า แต่เหมือนสะเทือนใจ เล่าต่อไปไม่ได้  คนต่อไป ผ่าน  คนต่อไปเริ่มเล่า หลายคน

ร้องไห้ คนอื่นเริ่มน้ำตาไหลตาม

 

      พอมาถึงครึ่งห้อง ตัวเองก็รู้สึกว่า ใจไม่ไหวแล้ว ความเศร้าครอบคลุมบรรยากาศในห้อง เรื่องแต่ละ

เรื่องหนัก และกระทบจิตใจของผู้เล่าอย่างยิ่ง และกระทบผู้ฟังอย่างมาก

 

     ขอตัวค่อยๆเดินออกมานอกห้อง เพื่อจะผ่อนคลายสิ่งที่รับรู้ และคิดว่าจะไม่เข้าไปในห้องอีก คิดว่า แต่

ละเรื่องก็หนักอยู่แล้ว แล้วเราทำไมต้องเล่าเรื่องที่หนักๆอีก

 

     แต่ก็คิดว่า เมื่อทุกคนเปิดเผยเรื่องทุกข์ของตนเองอย่างตรงไปตรงมา แล้วทำไมเราจึงไม่แชร์กับ

เพื่อนบ้าง

 

    บ่ายนี้จึงเป็นบ่ายที่หนักหน่วงมาก และให้รู้สึกว่า   เพื่อนทุกข์ รับรู้ความทุกข์ของกันและกัน